Οι άνθρωποι πάντοτε γοητεύονταν από την ιδέα ότι το να ερωτεύονται δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι το ίδιο με τα να παραμείνουν αιωνίως ερωτευμένοι. Η συγγραφέας Linda Carroll στο βιβλίο της με τίτλο «Οι κύκλοι του έρωτα: τα 3 βασικά στάδια του αιώνιου έρωτα» ερευνά τι είναι εκείνο που μας κάνει να ερωτευόμαστε, τι μας κάνει να διατηρούμε τα αισθήματά μας για τον/τη σύντροφό μας με την πάροδο του χρόνου και πού διίστανται αυτά τα 2. Το παρακάτω απόσπασμα μας δίνει τις βασικές πληροφορίες με έναν σαφή και απλό τρόπο.Οι άνθρωποι διαθέτουν 2 ξεχωριστά και αντίθετα ένστικτα: την επιθυμία να ενωθούν με ένα άλλο άτομο και την ανάγκη να διατηρήσουν την ατομικότητά τους.
1 Και τα 2 είναι ζωτικής σημασίας. Ακριβώς όπως συμβαίνει με τον δεσμό ανάμεσα σε ένα βρέφος και τη μητέρα του, έτσι και 2 εραστές επιθυμούν να βυθιστούν ο ένας στον άλλο. Και ακριβώς όπως το βρέφος μια ημέρα προβάλλει αντίσταση απέναντι στη μητέρα του για να γίνει ο εαυτός του, έτσι κι εμείς έχουμε την ανάγκη να ξεφύγουμε από τον εραστή μας και να ανακτήσουμε τη δική μας μοναδικότητα.
Advertisment
2 Ορισμένοι σύντροφοι προσπαθούν να παραμείνουν μέσα στο κουκούλι του έρωτα όσο περισσότερο μπορούν δημιουργώντας τον δικό τους προσωπικό κόσμο.
Εφευρίσκουν μια δική τους γλώσσα που κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει και μοιράζονται αστεία με τα οποία γελούν μόνο εκείνοι. Μέσα στην ασφάλεια που τους προσφέρει το κουκούλι του έρωτα, η ένωσή τους φαντάζει απόλυτη και αιώνια.
3 Δεν έχουν όλοι τον ίδιο πόθο να ενωθούν με κάποιο άλλο πρόσωπο.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το νιώθουν καθόλου ή απλώς απολαμβάνουν την αρχική έκσταση η οποία διαλύεται γρήγορα. Μερικοί ερωτεύονται σιγά-σιγά ξεκινώντας από μια φιλία που οδηγείται σταδιακά σε μια οικεία συντροφικότητα και η οποία είναι πιθανό να διαθέτει ρομαντισμό, μπορεί όμως και όχι.
Άλλοι επιλέγουν έναν σύντροφο επειδή αισθάνονται ότι «έχει έρθει η κατάλληλη ώρα». Κάποιοι άλλοι δίνουν έμφαση στην εθνικότητα, τη φυλή, τη θρησκεία, την εκπαίδευση, την κοινωνική τάξη και τους στόχους ζωής, τα οποία ελάχιστη σχέση έχουν με τον έρωτα. Παρ’ όλα αυτά, ένα μεγάλο μέρος της κουλτούρας μας – τραγούδια, ταινίες, παραμύθια και μυθιστορήματα – μας κάνουν να περιμένουμε τον πρίγκιπα που θα μας φιλήσει για να ξυπνήσουμε ή τη γυναίκα που κυριολεκτικά θα λιώσει την καρδιά μας.
Advertisment
4 Ο έρωτας είναι ένα είδος παραφροσύνης.
Οι βιοχημικές αλλαγές που συμβαίνουν στους καινούριους εραστές δημιουργούν συμπτώματα παρόμοια με αυτά των ατόμων που υποφέρουν από Ψυχαναγκαστική Καταναγκαστική Διαταραχή, όπως απώλεια της όρεξης και αϋπνία. Γνωρίζουμε καλά τα σημάδια της εμμονής: η εικόνα του αγαπημένου μας προσώπου γεμίζει τις μέρες αλλά και τις νύχτες μας.
Όταν είμαστε χώρια, νιώθουμε ημιτελείς. Η απουσία κάνει την καρδιά μας να γεμίζει με ακόμα περισσότερη αγάπη, αλλά μας οδηγεί επίσης σε ακατάσχετη φλυαρία για το αντικείμενο του πόθου μας. Αυτή η εμμονή είναι ένα χαρακτηριστικό που οι άλλοι βρίσκουν κουραστικό σε όλους τους ερωτοχτυπημένους και τους κάνει να σκέφτονται ότι προσωρινά μάλλον έχουν παραφρονήσει. Πράγμα το οποίο, φυσικά, ισχύει.
5 Οι σύντροφοι που έχουν γνωριστεί πρόσφατα έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τους τοξικομανείς.
Μαγνητικές τομογραφίες αποκάλυψαν ότι ο επικλινής πυρήνας, δηλαδή το τμήμα του εγκεφάλου που ενεργοποιείται στους εραστές, είναι το ίδιο τμήμα το οποίο ενεργοποιείται στους χρήστες κοκαΐνης και στους χαρτοπαίκτες.
Η Ελληνική Μυθολογία μας περιγράφει με έναν ευφάνταστο και διασκεδαστικό τρόπο την ένταση του ρομαντικού έρωτα. Η Αφροδίτη, η θεά του έρωτα και της ομορφιάς, είχε ένα γιο που λεγόταν Έρωτας. Σκοπός του ήταν να βυθίζει τα βέλη του στο μυστικό ερωτικό φίλτρο της μητέρας του πριν βρει τον στόχο του.
Μόλις το βέλος του θεού Έρωτα χτυπούσε τον στόχο του, το θύμα ερωτευόταν τρελά το πρώτο πρόσωπο που θα αντίκριζε στη συνέχεια. Αυτός ο μύθος έδωσε αφορμή να δημιουργηθούν μερικοί από τους πιο εντυπωσιακούς θρύλους όλων των εποχών, όπως εκείνος του Απόλλωνα και της Δάφνης, της Ελένης της Τροίας, του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας και του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.
Γνωρίζουμε πλέον ότι το «χτύπημα» του έρωτα μπορεί να εξηγηθεί εν μέρει από τη βιοχημεία. Είναι απλώς μια υπεραφθονία συγκεκριμένων χημικών ουσιών.
Καθώς πλέουν μέσα σε μια θάλασσα φαιναιθυλαμίνης, οι 2 σύντροφοι ζουν τις πιο συγκλονιστικές και περιπετειώδεις σεξουαλικές εμπειρίες που έχουν απολαύσει ποτέ καθώς και μια αυξημένη ευχαρίστηση των αισθήσεων που φυσιολογικά δεν θα υπήρχε.
Για παράδειγμα, ο Ναπολέων Βοναπάρτης έγραψε κάποτε στην Ιωσηφίνα: «Επιστρέφω, μην πλυθείς».
Σαν να μην έφτανε το υψηλό ποσοστό φαιναιθυλαμίνης, το κοκτέιλ του έρωτα είναι επίσης εμπλουτισμένο με ενδορφίνες, οι οποίες ενισχύουν την ευχαρίστηση και μειώνουν τον πόνο καθώς και οξυτοκίνη, μια ορμόνη που απελευθερώνεται κατά τη διάρκεια της σωματικής επαφής και ενισχύει τον δεσμό ανάμεσα στους 2 συντρόφους.
Αυτό το κοκτέιλ μας γεμίζει με ευφορία και αυξημένη ενέργεια, γεγονός που δικαιολογεί ότι σημαντικές πτυχές της ζωής μας όπως ο ύπνος και το φαγητό μας φαίνονται ασήμαντες. Η οπτική μας διαστρεβλώνεται σε τέτοιο σημείο που βλέπουμε μόνο ό,τι είναι καλό και όμορφο στον/στη σύντροφό μας ενώ είμαστε τυφλοί απέναντι σε όλα τα άλλα.
6 Είναι φυσικό να ερωτευόμαστε.
Είναι κάτι που συμβαίνει αβίαστα. Το να παραμείνουμε όμως σε αυτή την κατάσταση ευφορίας, δεν είναι αβίαστο. Ο μακροχρόνιος έρωτος προκύπτει από τις απαραίτητες διεργασίες που κάνουν και οι 2 σύντροφοι – κυρίως με τον εαυτό τους – ώστε να δημιουργήσουν μια ισχυρή και ανθεκτική σχέση με την πάροδο του χρόνου.
7 Χρειαζόμαστε 3 ικανότητες για να κρατήσουμε ζωντανό τον έρωτα.
Πρέπει να καλλιεργήσουμε την αυτογνωσία, να καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε (όπως το να δίνουμε δίκαιες μάχες και να αποκαλύπτουμε τον εαυτό μας με τον κατάλληλο τρόπο), να κατανοούμε τον τρόπο που ο/η σύντροφος μας δείχνει ότι μας αγαπά και να αναπτύξουμε τα χαρακτηριστικά που η πνευματική παράδοση τονίζει εδώ και αιώνες: γενναιοδωρία, υπομονή και ενσυναίσθηση.
Με εξάσκηση και θάρρος μπορούμε να ξαναβρεθούμε στη μαγεία που ζούσαμε στην αρχή ξανά και ξανά. Αυτή τη φορά δεν θα έχουμε φτάσει εκεί «αβίαστα», αλλά μέσω της θέλησης και των δικών μας πράξεων.
