Αυτό το ντοκυμαντέρ θα μείνει χαραγμένο στην ψυχή μου για πάντα. Τα μάτια, οι εκφράσεις, τα λόγια, οι εικόνες, τα συναισθήματα που ηρθαν..και θα μείνουν.
Advertisment
-Θυμάμαι ο πατριός μου με χτυπούσε με καλώδια, κρεμάστρες, με ξύλα κι ότι έβρισκε. Μετά από κάθε ξυλοκόπημα μου έλεγε: ‘Με πονάει περισσότερο απ’όσο πονάει εσένα. Το έκανα επειδή σ’αγαπώ’. Αυτό μου μετέδιδε λάθος μήνυμα σχετικά με το τι είναι αγάπη. Για πολλά χρόνια προκαλούσα πόνο και μετρούσα την αγάπη από το πόσο πόνο θα δέχονται οι άλλοι από μένα. Και μόνο αφότου ήρθα στην φυλακή, σ’ένα περιβάλλον που στερείται αγάπης, απέκτησα κάποια κατανόηση. Γνώρισα κάποια που μου έδωσε μια πρώτη αίσθηση τι είναι αγάπη διότι μπόρεσε και είδε πέρα από την κατάστασή μου. Κια το γεγονός ότι ήμουν στην φυλακή με ισόβια καταδίκη για φόνο, όχι μόνο φόνο αλλά το χειρότερο είδος φόνου, αφού σκότωσα γυναίκα και παιδί. Ήταν η Άγκνες, η μητέρα και γιαγιά της γυναίκας και του παιδιού που σκότωσα. Ήταν εκείνη που μου έδωσε το καλύτερο μάθημα για την αγάπη. Επειδή είχε κάθε λόγο να με μισήσει και δεν το έκανε…
-Η ευτυχία για μας θα ήταν να έχουμε φαγητό, ένα κομμάτι γης και ένα πραγματικό μέρος για να ζήσουμε. Με ηλεκτρικό ρεύμα μέρα-νυχτα. Αυτό θα ήταν ευτυχία. Όμως κοιμόμαστε στο χώμα, χωρίς καν στρώμα, σε άχυρα. Με ρεύμα θα υπήρχε φως στη ζωή των παιδιών μου.
Advertisment
-Ευτυχία..είναι τα παιδιά που επιστρέφουν στο σπίτι. Η μητρική δική μου ευτυχία. Ευτυχία είναι όταν έρχεται ο άντρας μου στο σπίτι, χαμογελάει και με φιλάει μετά από 33 χρόνια παντρεμένοι. Κι αυτό είναι ευτυχία, γυναικεία. Ευτυχία είναι όταν αισθάνεσαι γιαγια αλλά ακόμα κι όταν σε φωνάζουν τα εγγόνια σου γιαγιά. Ευτυχία.
-Ευτυχία είναι όταν πας στη δουλειά, σε μια ομάδα, που σε προϋπαντά και χαίρεται. Ευτυχία είναι όταν ξυπνάς το πρωί και δεν πονάς πουθενά. Δεν έχεις καμιά αρρώστια. Κι αυτό είναι ευτυχία. Ευτυχία κι όταν βρέχει. Θα έχει καλή σοδειά. Υπάρχουν πολλά είδη ευτυχίας.και ευτυχία είναι μόνο ένα πράγμα. Ζεις άρα είσαι ευτυχισμένος.
-Ταξίδεψα σε αναπηρική καρέκλα. Με έχει διδάξει σε πνευματικό επίπεδο απλά να αποδέχομαι και να χαίρομαι για ότι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Είμαι τόσο δυνατός πνευματικά κι αυτό γιατί έχασα τα πόδια μου. Οξύνθηκε η όρασή μου, τα αφτιά μου.. ακούω πολύ καλύτερα. Από σωματικής πλευράς αυτά. Όμως δεν αναλύω, ούτε αμφισβητώ υπερβολικά τη ζωή, μπορώ να περάσω απλά τη ζωή περιφερόμενος και να είμαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Πραγματικά είμαι πολύ τυχερός σ’αυτήν την κατάσταση. Πιστεύω στην εύνοια της τύχης, ότι προσελκύω το καλό στη ζωή μου. Οπότε αν ο ίδιος ο Θεός, αυτή τη στιγμή κατέβαινε μπροστά μου και μου έλεγε: ‘Μπρούνο, θα σου δώσω πίσω τα πόδια σου αλλά θα σου πάρω όλα όσα έμαθες τα τελευταία 13 χρόνια’. Θα έλεγα στο Θεό: ‘Κράτα τα πόδια σου’.
-Παλιά δεν πεθαίναμε. Ζούσαμε σε ειρήνη. Οι αγώνες μας δεν μας σκότωναν. Υπήρχε μόνο ένα όπλο σε κάθε χωριό. Αυτό που μας αποδεκατίζει είναι τα καλάσνικοφ. Παλιά πεθαίναμε μόνο από αρρώστιες και γεράματα. Λίγοοι άνθρωποι πέθαιναν. Κάποιος άρρωστος, κάποιος γέρος, κάποιο παιδί. Μόνο οι αδύναμοι. Τα θύματα των καλάσνικοφ είναι αμέτρητα. Τρεις άντρες πεθαίνουν από εναν πυροβολισμό. Χτες πέθαναν άνθρωποι. Δεν τους θάψαμε. Ίσως τους έφαγαν ζώα. Αυτό το όπλο είναι κακό, στερεί την ειρήνη και από τη νέα γενιά από τη χώρα. Με το που έπιασα το όπλο στα χέρια μου ένιωσα φόβο. Ο φόβος είναι ανθρώπινο αίσθημα. Φοβόμουν το αίμα. Όταν έπιασα τα όπλα στα χέρια μου από δάσκαλος έγινα άνθρωπος των όπλων. Δεν είχα άλλη επιλογή. Είδα και βίωσα πράγματα που με ανάγκασαν να το κάνω.
-Κάθε φορά ο γιος μου με ρωτάει: ‘Μπαμπά πότε θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος; Δεν θα τελειώσει ποτέ; Γιατί σκοτώνεις τον στρατιώτη; Δεν έχει και ο στρατιώτης οικογένεια που τον περιμένει ακριβώς όπως εμείς; Του απαντώ πως εκείνος έχει άδικο κι εμείς δίκιο. Γιατί μπαμπά; Του λέω εκείνος σκοτώνει οικογένειες και παιδιά. Καταστρέφει τζαμιά. Εμείς τα υπερασπιζόμαστε όλα αυτά. Πάντα.. προσπαθούμε να είμαστε ξεκάθαροι απέναντι στα παιδιά. Τους λέμε ότι πήραμε τα όπλα επειδή αναγκαστήκαμε. Όχι επειδή το θέλαμε. Δεν μου αρέσει να έχω αίμα στα χέρια μου. Ούτε η σκέψη ότι σκότωσα κάποιον. Σε κανεναν δεν αρέσει αυτό. Δεν φοβάμαι το θάνατο. Δε φοβάμαι αν είναι να πεθάνω για την Συρία. Δεν φοβάμαι αν είναι να πεθάνω για τον πατέρα μου. Αν εκείνος δεν ήταν νεκρός θα φοβόμουν το θάνατο. Αλλά τώρα πια δεν φοβάμαι, ακόμα κι αν μου κόψουν το λαρύγγι ή ανατιναχτώ.
-Ένα από τα μεγαλύτερα πράγματα που θα σου συμβούν αφού βρεθείς σε μάχη είναι η αίσθηση ότι σκότωσες έναν ανθρωπο. Άπαξ και τη βιώσεις θα δεις ότι δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που έχεις βιώσει ποτέ. Και δυστυχώς αυτή την αίσθηση το σώμα σου θα θέλει να την ξαναβιώσει. Αυτή τη στιγμή νιώθω σα να το ξαναβιώνω. Και μάλλον γι’αυτό το λόγ κρατάω ένα γεμάτο όπλο στο σπίτι μου. Λαχταρώ, εύχομαι να μου κάνει κάποιος κακό ή να εισβάλλει σπίτι μου ή να μου δώσει δικαιολογία, να χρησιμοποιήσω ξανά αυτή τη βία ενάντια σε κάποιον. Πολλοί μου είπαν δεν είναι δικαίωμά σου να συγχωρέσεις στο όνομά της. Ούτε είναι δικαίωμά μου να αποζητώ εκδίκηση στο όνομά της. Ελπίζω να είναι ικανοποιημένη. Ελπίζω να αναπαύεται εν ειρήνη.
-Στις 16 Ιανουαρίου του 2007 ένας Ισραηλίτης σκότωσε την δεκάχρονη κόρη μου την Αμπίρ, μπροστά από το σχολείο της στο Άναφ, όπου ζω, 9.30 η ώρα το πρωί. Από πίσω της, στο κεφάλι, από μια απόσταση 15-20 μέτρα, με μια λαστιχένια σφαίρα. Η Αμπίρ δεν ήταν πολεμίστρια, ήταν απλά ένα παιδί. Έχασε την ζωη της απλώς επειδή ήταν παλαιστίνια. Επειδή είμαστε άνθρωποι.. καμιά φορά σκέφτεσαι..αν σκοτώσω το δολοφόνο, ή οποιονδήποτε άλλο από την άλλη πλευρά, από τους ισραηλινούς, ίσως και 10..αυτό θα μου φέρει πίσω την κόρη μου; Οχι. Θα προκαλέσω κι άλλο πόνο. Κι άλλα θύματα στους άλλους. Πολλοί μου είπαν δεν είναι δικαίωμά σου να συγχωρέσεις στο όνομά της. Ούτε είναι δικαίωμά μου να αποζητώ εκδίκηση στο όνομά της. Ελπίζω να είναι ικανοποιημένη. Ελπίζω να αναπαύεται εν ειρήνη.
-Είμαι ένας Ισραηλινός που έχασε την κόρη του, από επίθεση αυτοκτονίας που έλαβε θέση στις 4 Σεπτεμβρίου του 1997. Εκπαιδεύουν τη νέα γενιά ώστε να την καταστήσουν ικανή να πολεμήσει όταν έρθει η ώρα. Αυτό ισχύει για την παλαιστινιακή κοινωνία καθώς επίσης και την ισραηλινή κοινωνία. Αποφάσισα να βάλω τέλος στον κύκλο της βίας και σταμάτησα να σκοτώνω και να υποστηρίζω την εκδίκηση. Εγώ ο ίδιος. Ο ορισμός ο δικός μου για πλευρές έχει αλλάξει δραματικά. Σημερα στην πλευρά μου είναι όλοι εκείνοι που θέλουν ειρήνη. Και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα της ειρήνης. Στην άλλη πλευρά είναι εκείνοι που δε θέλουν ειρήνη.
-Στη διάρκεια της γενοκτονίας χωρίστηκα από τους γονείς μου, ζούσα μόνη μου, στα χωράφια με τα σιτηρά. Μετά με πήρε κάποια, με ρώτησε ποια είμαι. Εγώ ήμουν πολύ μικρή, δε καταλάβαινα τη διαφορά ανάμεσα σε Χούλου και Τούλτσι. Με χαϊδευε στο δέρμα, με κοίταξε και μου είπε ότι είμαι Τούτσι από μικτή φυλή. Είπε στους ανθρώπους να με πυροβολήσουν, να με εξοντώσουν. Ρώτησα το γιατί, τι κακό είχα κάνει. Έπειτα έπεσαν πολλοί πυροβολισμοί. Εγώ το έσκασα, παντού πτώματα και αίμα. Κάθισα κάτω και ζήτησα από τον Θεό να γίνει το θέλημά του. Ήμουν τυχερή που επέζησα.
-Όταν ένας ενήλικας σκοτώνει ένα παιδί, κάτι μέσα του πεθαίνει. Ντρεπόμουν που την είχα πυροβολήσει. Νόμιζα πως μας πλησίαζε ζωσμένη στα εκρηκτικά. Της φώναζα να σταματήσει μα συνέχιζε. Τότε πυροβόλησα πάνω από το κεφάλι της. Ήταν μια οδυνηρή ντροπή. Πάνω απ’όλα, αυτή η αίσθηση, το δάχτυλό μου να πατά τη σκανδάλη και να πυροβολώ το κοριτσάκι.
-Το 1982 ήμουν φοιτητής. Δεν μισούσα κανέναν. Δεν ένιωθα κανένα μίσος. Αλλά αυτό το μακελειό με έκανε να αμφισβητήσω πολλά πράγματα. Είδα να δολοφονούν την οικογένειά μου μπροστά μου. Αναρρωτήθηκα: ‘Ποιος με αγαπά; Ποιος με μισεί; Γιατί συνέβη αυτό;’ Το σκεφτόμουν αυτό και όλα εκείνα που ξύπνησαν μέσα μου την αγάπη για το μίσος, την αγάπη για την εκδίκηση. Ο άνθρωπος δεν γεννιέται μ’αυτά τα συναισθήματα. Αναπτύσσονται στην πορεία των εμπειριών του..και η αγάπη και το μίσος.
-Θα με συγχωρούσες αν σκότωνα τον πατέρα σου ή τον αδερφό σου; Αν κανένας νόμος δεν στέκεται μπροστά μου; Όχι, φυσικά όχι. Με τίποτα. Εγώ δεν πρόκειται να συγχωρήσω ποτέ. Ακόμα κι αν μου κόψουν το κεφάλι.
-Η μητέρα μου του είπε: ‘Πάρε το μωρό μου’. Εκείνος σήκωσε το συρματόπλεγμα και με πήρε στην αγκαλιά του. Εμένα μια εβραιοπούλα, δυομισι ετών. Με βαριά καρδιά με έβαλε στα χέρια ενός υπέροχου ανθρώπου, ενός στρατιώτη των SS. Τώρα πια ξέρω ότι αυτός ο άνθρωπος, ο Αλόις Πλέβα, υπηρετούσε στον γερμανικό στρατό και ζούσε κοντά στα γερμανικά σύνορα, αυτός ο άνθρωπος με έβαλε μέσα στο παλτό του. Με έκρυψε μέσα στο παλτό του. Και με πήγε στους γονείς του ανάμεσα στα σύνορα Γερμανίας-Πολωνίας. Με πέρασαν από τα σύνορα ως δική του κόρη, με μεγάλωσαν μέσα στην ανώτερη καθολική παράδοση μέχρι το τέλος του πολέμου. Τι πράξη; Τι μαγεία.. αυτό το χέρι βοηθείας.
-Τον έβλεπαν που καθόταν και μοίραζε ποιο παιδί θα πάει σε ποια οικογένεια. ΟΙ άγγελοι τον ρώτησαν: ‘Θεέ μου γιατί δίνεις ένα ανάπηρο παιδί σε αυτή την οικογένεια; Αυτοί ζουν τόσο καλά, γιατί τους δίνεις τέτοιο βάρος στους ώμους τους; Κι ο Θεός απάντησε: ‘Τους επέλεξα για να διδάξουν στο παιδί ότι υπάρχω. Κι εκείνοι του λένε συνέχεια όλα εκείνα που δημιουργούν ευτυχία στη ζωή. Κι εγώ τώρα καταλαβαίνω τι είναι αγάπη. Γιατί για να είμαστε μαζί , πρέπει να αγαπιόμαστε. Ν’αγαπάς τη γυναίκα σου, ν’αγαπάς τον άντρα σου, ν’αγαπάς τα παιδιά σου. Πρέπει ν’αγαπάς τους ανθρώπους για ότι είναι βαθιά μες στην ψυχή τους. Διότι μόνο η αγάπη μπορεί να σώσει τον κόσμο.
-Η αγάπη; Η αγάπη είναι η αρχή και το τέλος. Η αγάπη είναι απ’όπου ερχόμαστε κι απ’όπου πηγαίνουμε, κι όσα ζούμε ανάμεσα σ’αυτά τα δυο. Η αγάπη είναι το παν.
-Η αγάπη…η λέξη αγάπη είναι γεμάτη από νόημα για μένα. Όταν μιλάς για την αγάπη αυτό περικλείει τα πάντα. Όπου δεν υπάρχει αγάπη νιώθεις άδειος. Η αγάπη είναι εκείνο που γεμίζει την ψυχή. Η αγάπη είναι εκείνη η αίσθηση ότι δίνεις κι ο άλλος δίνει σε σένα.
-Η γυναίκα μου είναι ένας δυνατός χαρακτήρας. Εκείνη οδηγεί την οικογένειά μας. Την αγαπώ γι’αυτό. Είναι υπέροχη.
-Μέσα από την αγάπη έρχεται το σεξ. Αν εισαι παντρεμένος πρέπει να κάνεις σεξ. Αλλιώς η γυναίκα σου θα αναρρωτηθεί: ‘μου δίνει τα πάντα, αγάπη, φαγητό, ρούχα. Αλλά όχι σεξ. Τι να τον κάνω αυτόν τον άντρα;’ Στο τέλος το σπιτικό μας θα καταρρεύσει. Εξάλλου γιατί υπάρχει αγάπη αν δεν υπάρχει σεξ; Αλλιώς δεν υπάρχει τίποτα.
-Τι ερώτηση κι αυτή; Αν ειχα ερωμένες; Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ποτέ. Δεν έχω. Πήγαινα σε γιορτές αλλά δεν πήγαινα σε χορούς. Επειδή για να είμαι ειλικρινής…δεν έμαθα ποτέ να χορεύω. Προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα. Οπότε τα παράτησα.
-Όταν παντρεύεσαι κάποιον, τον παντρεύεσαι όπως είναι. Τον αγαπάς έτσι όπως είναι εκείνη τη στιγμή. Είχα ένα ατύχημα, έχασα τα χέρια και τα πόδια μου. Εκείνη δεν παντρεύτηκε κάποιον χωρίς χέρια και πόδια. Αλλά το υπέμεινε για αρκετά χρόνια. Εντέλει καταλήξαμε να χωρίσουμε. Πήραμε διαζύγιο. Εγώ έπρεπε να ξεκινήσω μια νέα ζωή. Μου πήρε τρία χρόνια για να ξεπεράσω τον χωρισμό. Μετα τα τρία χρόνια είπα στον εαυτό μου δεν μπορείς να παραμείνεις μοναχός σου. Κι έτσι γράφτηκα σ’έναν ιστότοπο διαδικτυακών γνωριμιών. Στην αρχή είχα βάλει μόνο μια φωτογραφία προσώπου. Τα υπόλοιπα ήταν έκπληξη, δεν έδειχνα ότι δεν είχα πόδια και χέρια, περνούσα καλά στο διαδίκτυο. Αλλά όταν έλεγα στον κόσμο για την αναπηρία μου κανείς δεν μου απαντούσε. Κι έτσι μια μέρα δημοσιοποίησα την αναπηρία μου και γνώρισα τη Σουζάνα. Και να ‘μαστε τωρα 8 χρόνια. Η αγάπη είναι δυνατή. Η Σουζάνα έχει δυο κορίτσια, εγώ τρία αγόρια, μια γάτα, ενα ινδικό χοιρίδιο, είμαστε μια μεγάλη οικογένεια εκ νέου. Βρήκα ξανά την αγάπη και αγαπιόμαστε πραγματικά παρα πολύ.
-Με τον άντρα μου είμαστε παντρεμένοι εδώ και 18 χρόνια. Ποτέ δεν έχω ακούσει τη φράση σ’αγαπώ αλλά το ένιωθα. Μερικές φορές είναι καλύτερα όχι να μιλας αλλά να πράττεις. Σκεφτόμουν πόσα χρόνια θα μείνετε μαζί χωρίς να πάψεις να αγαπάς τον άλλον; Σκεφτόμουν επίσης όταν ημουν νέα, πώς γίνεται να κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι με κάποιον για 20 χρόνια; Κι αυτό είναι πολύ βαρετό. Να που όμως δεν είναι. Καθόλου δεν είναι. Κάθε μέρα σκέφτομαι: ‘Δεν τον αγαπούσα έτσι πριν. Τώρα τον αγαπώ τόσο. Και σ’εναν χρόνο θα το αγαπώ ακόμα περισσότερο. Όταν πέφτω για ύπνο τον κοιτάζω και σκέφτομαι αν πεθάνει δεν θα βρω ποτέ άλλον καλύτερο.’
-Με την γυναίκα μου είμασταν παντρεμένοι για 50-51 χρόνια. Η γυναίκα μου αρρώστησε βαριά ακριβώς πριν γιορτάσουμε την 50η επέτειο του γάμου μας. Και υπέφερε τρομερά για περίπου 2 χρόνια. Όντως ανήμπορη τα τελευταία 2 χρόνια της ζωής της, ήμουν ο νοσοκόμος της. Ήμουν ο γιατρός της, ήμουν ο φίλος της, ο εραστής της. Όλοι μου έλεγαν να προσλάβω μια νοσοκόμα νυχθημερόν. Κι εκείνη με ικέτευε να μην το κάνω. Ήθελε μόνο εγώ να την φροντίζω. Και μένα μου άρεσε να το κάνω για χάρη της. Και τα έκανα όλα μόνος. Την κουβαλούσα μέχρι το αυτοκίνητο, κουβαλούσα την μπουκάλα με το οξυγόνο της, κουβαλούσα την αναπηρική καρέκλα της. Την έβαζα μέσα στο αμάξι, την έσπρωχνα παντού με αυτό. Την πήγαινα σπίτι, την έκανα μπάνιο, την έβαζα για ύπνο. Και το λάτρευα, ότι είχα την δυνατότητα να το κάνω γι’αυτήν κι εκείνη το εκτιμούσε. Αυτή είναι η αγάπη.
– Μια μαγική στιγμή με τον παππού μου ήταν μετά το θάνατο της γιαγιάς μου. Ήταν 65 χρόνια μαζί. Πήγα να τον δω όμως ήξερα οτι πονάει. Ήμουν σίγουρος σε τι κατασταση θα βρίσκεται. Τον ρώτησα πώς τα πας; ‘Εσύ το ήξερες ότι με 4$ μπορώ να πάω οπουδήποτε θέλω με το λεωφορείο στην πόλη;’ Του είπα αυτό είναι τέλειο παππού. Εκείνος λοιπόν απάντησε: ‘πήγα στο σούπερ μάρκετ πήγα στη γυναίκα στο ταμείο και της είπα: ‘Εχω μια λίστα με πράγματα μπορείτε να με βοηθήσετε να τα βρω; Η γυναίκα μου πρόσφατα μετακόμισε στον παράδεισο. Και του είπα: ‘παππού μεγάλε, πάντα με βοηθας να δω το ποτήρι μισογεμάτο’.
-Αυτό που δεν μπορώ να συγχωρήσω με τίποτα είναι η μητέρα μου. Το να με πουλήσει δεν ήταν καλή ιδέα. Διότι είμαστε παιδιά της. Πόνεσε για να μας γεννήσει. Οπότε αυτό δεν θα το συγχωρέσω ποτέ.
-Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν ο θάνατος του μπαμπά μου. Εκείνος με στήριζε. Εκείνος ενθάρρυνε εμένα και τα αδέρφια μου.Εκείνος μου έλεγε δεν πειράζει αν πέσεις, απλά πρέπει να σηκωθείς ξανά. Πάντα σηκώνομαι. Αυτό με βοηθάει πολύ. Αν ζούσα στο παρελθόν, θα περνούσα το χρόνο μου κλαίγοντας, θα ήμουν πικραμένη, δεν θα ήμουν φιλική. Πρέπει να ξέρεις πώς να πέφτεις και να χαμογελάς. Δεν έχει νόημα να ζεις στο παρελθόν.
-Δεν φοβάμαι τίποτα πια. Επειδή έχω περάσει πάρα πολλά τρομερά πράγματα στη ζωή μου και πλέον τα έχω συνηθίσει. Όταν μου λένε θα σε χτυπήσουμε, θα σε σκοτώσουμε, τους λέω δεν με νοιάζει, δεν θα φοβηθώ.
-Η οικογένεια για μένα είναι μια σύμπραξη. Είναι να γυρνάς σπίτι και να σε χαιρετάνε. Τι καλά που γύρισες! Να βοηθάω τ’αδέρφια μου να κάνουν αυτά που εγω ήδη μπορώ να κάνω, επειδή είμαι μεγαλύτερος. Να τους μαθαίνω πράγματα, να βλέπω τον πατέρα μου να γυρνά σπίτι ικανοποιημένος, να κάθεται στην πολυθρόνα του κι εγώ να του φτιάχνω καφέ. Αυτό με κάνει να νιώθω καλά. Αν κάποιος λείπει, τότε έχεις μια τρύπα στην καρδιά σου. Η οικογένεια είναι το κάτι άλλο.
-Είχα μια αδερφή που πέθανε από καρκίνο. Όταν είδα την οικογένειά της να την θρηνεί, σκέφτηκα πως όταν πεθάνω εγώ δεν θα είναι κανείς, να θρηνήσει για μένα με τον ίδιο τρόπο. Καθώς περνάει ο χρόνος συνειδητοποιείς οτι είσαι γονέας για άλλους ανθρωπους. Ακόμα κι όταν δεν έχεις οικογένεια, έχεις μία κατα κάποιον τρόπο.
-Δεν θα μου άρεσε να ήμουν άντρας. Οι άντρες έχουν μια εύκολη ζωή. Και οι εύκολες ζωές είναι βαρετές.
-Σήμερα νιώθω ελεύθερη. Σήμερα πήρα διαζύγιο. Ξέρω ότι δεν πρέπει να χαίρομαι γι’ αυτό αλλά.. έτσι νιώθω.
-Νιώθω άσχημα όταν μπαίνει μια γυναίκα στο μαγαζί και κοιτάει ψηλά. ‘Αχ να ήταν ένας άντρας εδω να το έπιανε’ μονολογεί. Και θυμώνω μ’αυτές τις γυναίκες. Πήδα ψηλά και πιάστο. Τι να τον κάνεις τον άντρα γι’αυτό;;;
-Ο άντρας μου έχει 2 γυναίκες. Είναι πολυγαμικός. Εδώ στη Σενεγάλη με την πολυγαμία υπάρχουν άντρες που έχουν 4 γυναίκες, άλλοι 3, άλλοι 2. Μερικοί μόνο μία. Μερικοί έχουν 6, 7, 8, 9 ακόμα και 10! Ζούμε ειρηνικά. Η άλλη γυναίκα που έχει ο άντρας μου είναι η φίλη μου. Με αγαπά πραγματικά και την αγαπώ κι εγώ.
-Ευτυχώς δεν υπάρχει πολυγαμία για τις γυναίκες. Γιατί αν η γυναίκα μου αγαπούσε άλλον άντρα εκτός από μενα, αυτό θα δυσκόλευε τα πράγματα. Είμαι εξαιρετικά ζηλιάρης. Δεν θα το άντεχα ποτέ, να κοιμόταν στην αγκαλιά ενός άλλου άντρα την μια νύχτα και την επόμενη μαζί μου. Δεν θα το ανεχόμουν ποτέ.
-Η γυναίκα μου είναι υπέροχη. Ξέρει πότε να μιλήσει. Επειδή στο σπίτι μας ο άντρας είμαι εγώ. Την μεγάλωσαν σαν σωστή μεξικανή, να λατρεύει τον άντρα της.
-Ειμαι στη φυλακή γιατί έκανα έκτρωση. Αυτό που με χαροποιεί σήμερα είναι ότι αύριο βγαίνω από τη φυλακή, θα συνεχίσω τις σπουδές μου και τη δουλειά μου. Κι ίσως μια μέρα να αποκτήσω παιδιά. Θα είμαι όπως όλος ο κόσμος.
-Με απειλούσε με πιστόλι στον κρόταφο, μπροστά στα παιδιά μου. Έπρεπε να φύγω. Να προχωρήσω. Μια μέρα του είπα: ‘Θα φύγω’. Μου απάντησε: ‘δεν θα φύγεις γιατι με αγαπάς πάρα πολύ.’ Του είπα: ‘περί αυτού είναι η αγάπη, να φεύγεις.’ Του έδωσα 2 επιλογές: ή θα πας για ψυχοθεραπεία ή θα φύγω. Σήμερα είναι άλλος άνθρωπος. 9 χρόνια δεν έχει σηκώσει χέρι πάνω μου.
-Ήξερα οτι μ’αρέσουν τα κορίτσια απ’όταν ήμουν μικρή. Κάποτε ρώτησα τον πατέρα μου τι σημαίνει γκέι. Μου είπε όταν ένα κορίτσι αγαπάει ένα άλλο κορίτσι, και οι 2 θα πάνε στην κόλαση.Είπα εντάξει και κλείστηκα στο δωμάτιο μου όπου έκλαψα με μαύρο δάκρυ όλη νύχτα.
-Το να είμαι λεσβία δεν είναι δική μου επιλογή. Είναι κάτι που είναι μέσα σου. Κανείς δεν μπορει να κάνει κάτι. Δεν γιατρεύεται. Βασικά δεν είναι αρρώστια. Οι οικογένειές μας μας πάνε ακόμα και σε γιατρούς. Ή και στους λόγιους της θρησκείας. Αλλά αυτό μένει εκεί που είναι. Με ανάγκασαν να πάω με άντρες για να πάρω έγκριση από την γιαγιά μου. Να κάνω πράγματα που δεν ήθελα. Είχα έναν φίλο και τον παρουσίαζα ως αγόρι μου. Κι αυτός μια μέρα με πήρε με τη βία και με άφησε με HIV.
-Οι γονείς μου με ρωτούσαν. Αλλαξες ή ακόμα; Δεν γινόταν ν’αλλάξω, ήταν φυσικό. Εξακολουθούσαν να με ρωτάνε για καιρό, όμως εγώ αγνοούσα την ερώτηση. Ώσπου μια μέρα ο πατέρας μου ξεκίνησε να με γρονθοκοπάει και να φωνάζει: ‘δεν άλλαξες ε; Να φύγεις από δω μέσα.’ Χωρίς δισταγμό έφυγα.
Έχω έναν γιο 31 χρ. και τον αγαπώ πάρα πολύ. Είναι γκέι. Η μέρα που μου το αποκάλυψε ήταν πολύ σημαντική. Ήξερα ότι κάτι τον βασάνιζε. Είχε αυτοκτονικές τάσεις από 18χρ. Μια μέρα μου είπε: ‘Μπαμπά θέλω να σου πω κάτι. Νιώθω άρρωστος.’ Κι ήταν πράγματι άσπρος σαν το πανί. Τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Του είπα: ‘ γιε μου άσε μενα σε διευκολύνω. Θα μου πεις ότι είσαι γκέι, σωστά;’ Μου είπε διστακτικά: ‘ναι είμαι’ Του είπα: ‘Λοιπόν σ’αγαπώ έτσι κι αλλιώς’. Παρ’όλο που είχε αρρενωπούς τρόπους, είχα την αίσθηση ότι είναι γκέι. Η σχέση μας από τότε έγινε πιο ισχυρή.
– -Στο χωριό μου πέθανε ένας φίλος ομοφυλόφιλος σαν κι εμένα. Τον έθαψαν στο νεκροταφείο του χωριού. Ο ιμάμης κάλεσε όλους τους νέους του χωριού, τον ξέθαψαν, τον έδεσαν και τον έσερναν μέσα στους δρόμους. ΜΜΕ + αστυνομία παρών. Οι γονείς πήραν το σώμα και το έθαψαν πάλι. Το ξέθαψαν ξανά τρεις φορές στο σύνολο. Ώσπου το πτώμα θάφτηκε στην αυλή του πατέρα του. Επειδή η μουσουλμανική θρησκεία, αν είσαι ομοφυλόφιλος και πεθάνεις, ο κόσμος δεν μπορει να προσεύχεται για σένα, δεν μπορουν να σε θάψουν σε μουσουλμανικό νεκροταφείο.
-Ειμαι ένας ομοφιλόφιλος από τον Λίβανο. Δεν έχουμε δικαιώματα εκεί πέρα γενικά στον αραβικό κόσμο. Κι αυτό που έχω ξεκινήσει να κάνω είναι να μιλάω ευθαρσώς γι’αυτό. Μίλησα στους γονείς, στους φίλους, στην δουλειά μου. Να ενθαρρύνω κι άλλους σαν εμένα. Διότι έχω μισθό, οι γονείς μου χρειάστηκαν χρόνο αλλά με αποδέχτηκαν. Με αγαπούν όπως και να ‘χει. Πρέπει να το λες ειδικά αν δεν έχεις τίποτα να χάσεις.
-Δεν έχω τίποτα. Παρα μόνο ένα μικρό χωράφι, καλλιεργώ για να τρώω. Ο άντρας μου παίρνει ένα μικροσκοπικό μισθό. Έχω και μια κότα. Καμιά φορά όταν έχει αυγά τα πουλάω στην αγορά για να πάρω αλάτι ή λίγα πράγματα να βγάλω την μέρα. Δεν έχω τίποτα.
-Πολέμησα στο Ιράκ. Κάποιος φίλος τραυματίστηκε και τρέχαμε να σκοτώσουμε αυτόν που το έκανε. Μας έλουζε κρύος ιδρώτας από το τρέξιμο και το μίσος που νιώθαμε. Κάποια στιγμή σε ένα χωράφι είδα έναν άνθρωπο με λευκό μανδύα κι ένα μικρό παιδί να δουλευουν στο χωράφι. Αυτό ήταν. Ηρέμησε η ψυχή μου. Σκέφτηκα γιατί να το κάνω αυτό;
-Έχω τελειώσει με αυτή τη χώρα. Δεν υπάρχουν βροχές, δεν μπορώ να καλλιεργήσω. Μπορεί να υπάρχουν και δυο μέρες χωρίς καθόλου φαγητό και τα παιδιά να κλαίνε στα πόδια σου. Δεν υπάρχει κανείς να σου πει: ‘καλέ μου φίλε πάρε αυτό’. Έχουμε πέσει κάτω να πεθάνουμε γιατί αυτό που αποκαλούμε ζωή έχει τελειώσει. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για τα παιδιά σου. Ξαπλώνεις κάτω και περιμένεις το θάνατο.
-Δεν υπάρχει νερό πουθενά. Τι να πρωτοπληρώσεις; Χρέη παντού. Δεν υπάρχει σοδειά. Δεν υπάρχει άλλο νερό. Πώς θα ξεπληρώναμε τα χρέη; Γι’ αυτό ο άντρας μου.. αυτοκτόνησε.
-Νομίζω ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος τομέας στην Ινδία δεν είναι οι υπηρεσίες πληροφορικής ή το λογισμικό. Ειναι η ανισότητα, οπότε, ναι με εξαγριώνει. Είναι τελείως απαράδεκτο για μένα να βλέπω πόσο στενά η ευμάρεια των λίγων συνδέεται με την εξαθλίωση των πολλών.
-Παγκόσμιοι ηγέτες!Βοηθήστε μας να ζήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή. Φταίει η κυβέρνηση και οι πολιτικοί αν δεν έχουμε τίποτα να φορέσουμε, πουθενά να κοιμηθούμε και τίποτα να μαγειρέψουμε. Πεθαίνουμε! Τα παιδιά μου πεθαίνουν. Η κυβέρνηση δε νοιάζεται για τα προβλήματά μας. Δε μας λογαριάζουν. Εμάς, το φτωχό λαό. Σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους.
-Έφυγα από το Πακιστάν εξαιτίας των συνθηκών ζωής μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που έφυγα. Η μητέρα μου κρατούσε το γιο μου στα χέρια της και τον έβαλε στα γόνατά μου. Κοιταξέ τον καλά γιατί ποιος ξέρει πότε θα τον ξαναδείς;
-Έφυγα από το Σουδάν γιατί το καθεστώς δεν μας επέτρεπε να ζήσουμε. Με τη χάρη του Θεού ζούσαμε καλά, δεν μας έλειπαν ούτε τα χρήματα ούτε το φαγητό. Το καθεστώς όμως δεν μας άφηνε στην ησυχία μας. Βίασαν την αδερφή μου μπροστά στα μάτια μου. Όταν ήρθε η γυναίκα μου την μαστίγωσαν και τη βίασαν κι αυτήν μπροστά μου. Πώς θα μπορούσα να ζήσω σ’αυτή την χώρα;
-Όταν ήμουν στο σκάφος, φοβόμουν πάρα πολύ. Δεν έβλεπα τίποτα, μόνο νερό. Και το σκέφος δεν ήταν και πολύ καλό. 110 άτομα μέσα στη βάρκα, κανείς δεν ήταν άνετος. Κατέστρεψα το σώμα μου, εισπνέαμε καύσιμο. Όταν είδα τους Ιταλούς που ήρθαν να μας σώσουν, ευχαρίστησα τον Θεό. Ήξερα ότι τώρα πια θα ήμουν ασφαλής.
-Οι ευρωπαίοι έχουν τους λόγους τους που περιορίζουν την μετανάστευση. Χιλιάδες αφρικανοί πεθαίνουν στη θάλασσα, καθ’οδόν για την Ευρώπη. Αλλά θα ξαναφύγω. Ειναι στο αίμα μου. Για Ιταλία, Ισπανία. Θα πάω με κανό, θα πάω με φωνές και με τσιρίδες.
-Τώρα ζω στην ζούγκλα του Κάλε. Μας διώχνουν-πρέπει να επιστρέψετε στην χώρα σας-. Πού είναι η χώρα μου του είπα. Δεν έχω χώρα ρε φίλε. Είναι πεδίο για σκοτωμούς, σκοτώνουν ανθρώπους, είναι ένα πεδίο μάχης. Δεν είναι χώρα. Το Αφγανιστάν δεν είναι πια χώρα! 37 χωρες ήρθαν να ελέγξουν αυτούς τους ανθρώπους. Πώς μπορείτε να με στέλνετε πίσω; Εκεί; Έχασα την οικογένειά μου σ’αυτή την χώρα. Ήμουν πρόσφυγας στο Πακιστάν, το Ιράν, στο Ντουμπάι. Ήμουν πρόσφυγας στην Τουρκία, στη Βουλγαρία, σε ευρωπαϊκή χώρα την Ελλάδα, κι εκεί ήμουν. Και τώρα στη Γαλλία. Αλλά άσε με να ζήσω, ρε φίλε! Δε θέλω τίποτα από σένα. Δε θέλω το φαγητό σου, δε χρειάζομαι βοήθεια. Άσε με μόνο να ζήσω.
-Να ‘μαι στην Ιταλία. Πατέρα πώς είστε; Πάντα θα ανησυχώ για σένα και όλους τους άλλους, για όλα τ’αδέρφια μου. Και τους φίλους μου εκεί. Αν τα καταφέρω θα είναι για σας. Θα σας σκέφτομαι μέχρι την τελευταία μου αναπνοή. Να προσεύχεστε για μένα. Σας χαιρετώ όλους.
-Εμάς εδώ στο Μπαγκλαντές πάντα μας περιφρονούν. Οι πάντες. Ο τελικός καταναλωτής είναι αυτός που κλέβει από μένα. Πώς θα ευτυχήσουμε;
-Στο εργοστάσιο απαγορεύεται να μιλάμε, να απαντάμε στο τηλέφωνο. Για να πάμε στην τουαλέτα πρέπει να ζητήσουμε άδεια από τον προιστάμενο. Και μόνο ένας κάθε φορά. Όσον αφορά την παραγωγικότητα, είναι πολύ απαιτητικός. Συγκεκριμένη ποσότητα σε συγκεκριμένη ώρα. Αν δεν γίνει, τότε κατηγορούν εσένα, συχνά σε προσβάλλουν. Βρισκόμαστε υπό συνεχή πίεση. Νιώθω εξαντλημένη. Δεν αντέχω άλλο. Δεν έχω ομως άλλη επιλογή.
-Ένας τίμιος εργάτης δεν είναι πλούσιος. Μιλάμε γι’αυτούς τους ανθρώπους που σηκώνονται κάθε μέρα νωρίς το πρωί και κάνουν πραγματική δουλειά. Όχι τους άλλους, τα αφεντικά. Ανάμεσα στους τίμιους δεν ξέρω κανέναν πλούσιο.
-Το σοκ πολύ μεγάλο. Μετά από 27 χρόνια να απολύεσαι. Όταν γύρισα πίσω στης μητέρας μου με καταρράκωσε. Είμαι 47χρ. τελείωσε η ζωή μου; Αυτά είχα να δώσω; Να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να λες: ‘ποιος είσαι ρε μαλάκα; Τι προσφέρεις σ’αυτή τη ζωή; Τι κάνεις; Γιατί ανασαίνεις; γιατί να βλέπεις τον ήλιο εσύ; τι σε κάνει χρήσιμο μέλος σ’αυτό το μπουρδέλο εδώ που ζεις; γιατί γύρισες στης μάνας σου; Γιατί φοβήθηκες να μείνεις στο δρόμο; Θες να ξεσπάσεις κάπου και δεν ξέρεις πού..
-Είμαι φτωχός. Τι σημαίνει η φτώχεια για μένα; Είναι όταν πρέπει να πάω στο σχολείο, αλλά δεν μπορώ. Όταν θέλω να φάω, αλλά δεν μπορώ. Όταν πρέπει να κοιμηθώ αλλά δεν μπορώ. Όταν η γυναίκα μου και τα παιδιά μου υποφέρουν. Δεν έχω αρκετό επίπεδο νοημοσύνης για να μας βγάλω από αυτή την κατάσταση. Πραγματικά φτωχός σωματικά και νοητικά. Κι εσείς οι πλούσιοι που με ακούτε, τι έχετε να πείτε για τα πλούτη σας;
-Το ξέρω οτι είμαι λιγότερο ευτυχισμένος με περισσότερα λεφτά και ξέρω ότι κι έτσι θέλω όλο και περισσότερα. Μου αρέσουν τα πράγματα και τα επιδιώκω, αλλά τα πράγματα με κάνουν ευτυχισμένο μόνο για ένα διάστημα. Δεν ξέρω πώς να κάνω ευτυχισμένο τον άνθρωπο με κατάθλιψη. Δεν μπορείς να του δώσεις ένα πράγμα και να τον κάνεις ευτυχισμένο. Επειδή το μυαλό του δεν είναι ευτυχισμένο.
-Ζούσα σ’ενα μέρος περιτριγυρισμένο από βίλες κι εγώ ζούσα σε μια τρώγλη. Ήξερα ότι ο κόσμος πετούσε φαγητό εκεί. Κι εμείς πεινούσαμε! Απλά θέλαμε λίγο φαγητό. Η φτώχεια με θλίβει πολύ. Είναι αδικία! Είμαστε φτωχοί, ζούμε σε τρώγλες αλλά έχουμε νοημοσύνη. Προχωράμε μπροστά. Πόσοι το καταφέρνουν; Πολλοί πεθαίνουν γι’ αυτό τον λόγο.
-Ο δρόμος είναι ένα πολύ σκληρό σχολείο. Όταν είσαι φτωχός κάθε μέρα της ζωής σου το συνηθίζεις.
-Ας αλλάξουμε θέση για λίγο. Να έρθεις εσύ εδώ, να γινεις εγώ κι εγώ να έρθω εκεί και να γίνω εσύ.
-Είτε θα είσαι ευτυχισμένος με τα λίγα, χωρίς να βαραίνεις υπερβολικά τον εαυτό σου, καθώς η ευτυχία είναι μέσα σου, ή δεν θα έχεις τίποτα. Ανακαλύψαμε ένα βουνό από ανάγκες περιττές. Πρέπει να αγοράζεις συνέχεια, να πετάς. Χαραμίζουμε τις ζωές μας. Όταν αγοράζουμε κάτι, δεν το αγοράζουμε με χρήματα. Το πληρώνουμε με το χρόνο από τις ζωές μας που χρειάστηκε να ξοδέψουμε για να κερδίσουμε αυτά τα χρήματα. Μόνο που δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή. Η ζωή απλά περνά και είναι απαίσιο να χαραμίσεις τη ζωή σου χάνοντας την ελευθερία σου.
-Δε φοβάμαι να πεθάνω. Τα παιδιά μου θέλουν να είμαι ευτυχισμένη. Γι’αυτό αφήνω αυτή τη ζωή με γαλήνη. Αν είμαι ευτυχής πριν πεθάνω, θα είμαι και μετά. Δε μπορώ να δουλέψω άλλο. Είμαι τόσο μεγάλη που δεν ξέρω αν πρέπει να κοιμηθώ από την μία ή την άλλη πλευρά. Οπότε περιμένω στο κρεβάτι μου.
-Μετά το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Τότε θα γελάμε. Όταν πάμε στον παράδεισο δεν πάμε από τον εύκολο δρόμο. Όταν μπαίνεις στη γη, δεν πας στον παράδεισο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο.
-Σκέφτομαι τη γιαγιά μου που πέθανε, πριν πολύ καιρό. Οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν. Η εικόνα θολώνει. Ενίοτε ο ήχος της φωνής εξαφανίζεται. Τι αφήνουμε πίσω μας; Τι απομένει; Αυτό με φοβίζει. Έχει να κάνει με τη σημασία που έχει η ζωή, Τι έχουμε κάνει μ’αυτήν; Γιατί βρίσκομαι εδώ;
-Η σημασία της ζωής..δεν ξέρω αν πηγάζει από το γεγονός οτι δε νιώθω σημαντικός. Δεν είμαστε σημαντικοί. Απλά πρέπει να τη ζεις τη ζωή. Όλοι μας είμασταν και είμαστε και όλοι μας θα πάψουμε να είμαστε.
-Νομίζω ότι γεννήθηκα για να γεννήσω 1-2 παιδιά. Να τα φροντίσω και να τα ταίζω από μικρά, ώστε όταν γεράσω να με φροντίσουν αυτά με τη σειρά τους.
-Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι να μην ξέρω γιατί είμαι εδώ, ποιο είναι το νόημα, αν υπάρχει νόημα. Να είμαι ασήμαντος. Ένας ανάμεσα στους πολλούς. Πιστεύω ότι υπάρχει μια παγκόσμια δυναμική κι όταν εγώ δεν είμαι μέρος της, αυτό θα με καταστρέψει. Θέλω να αποτελέσω μέρος της ιστορίας της ανθρωπότητας.
-Εγώ που είμαι 15χρ. και εκτίω ισόβια ποινή, ποια θα μπορούσε να είναι η σημασία της ζωής μου; Νομίζω η σημασία της ζωής θα ήταν η ευτυχία, να κάνεις τα πάντα σωστά. Να βοηθάς τους ανθρώπους, νέους και ηλικιωμένους. Απλά να βοηθάς τους άλλους. Να στηρίζεις τους άλλους. Απλά να μην μπλέκεις σε μπελάδες, να μην έρθεις φυλακή. Δεν είναι μέρος για κανέναν..
-Θυμάμαι τη φράση όταν ήμουν μικρός: ‘η ζωή είναι σα να κουβαλάς ένα μήνυμα από το παιδί που ήσουν, στον γέρο που θα γίνεις. Πρέπει να εξασφαλίσεις ότι αυτό το μήνυμα δεν θα χαθεί στο δρόμο.’ Όταν ήμουν μικρός φανταζόμουν ωραία πράγματα στη ζωή. Λιτά. Τα χάνεις αυτά στην πορεία της ζωής σου. Δουλεύεις για ν’αγοράζεις πράγματα. Βλέπεις το ζητιάνο, δε νοιάζεσαι. Πού είναι το μήνυμα του παιδιού που ήσουν κάποτε;
-Ήδη έχω αναρρωτηθεί γιατί βρίσκομαι στη γη. Βρίσκομαι για να κάνω αυτό που ο Θεός έχει σχεδιάσει για μένα. Επειδή στη γη όλοι έχουν μια αποστολή.
-Θέλω να σας πω δύο πράγματα. 1)Μην ξεχάσετε ποιοι είστε. 2)Πάντα να χαμογελάτε. Επειδή το χαμόγελο είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν όλοι.
-Με φέρατε αντιμέτωπη με παρα πολλά πράγματα σήμερα. Με κάνατε να νιώσω σημαντική. Με κάνατε να νιώσω ότι έχω να προσφέρω κάτι, με κάνατε να νιώσω ότι έχω έναν προορισμό. Νομίζω ότι οι άνθρωποι χρειάζονταιι να νιώσουν ότι συνέβαλαν σε κάτι, όσο ζούσαν.
-Ελάτε στο σπίτι μου, είστε όλοι ευπρόσδεκτοι. Όλες οι φυλές.
-Σήμερα όλος ο κόσμος έμαθε για μας. Πώς ζούμε και είμαι χαρούμενη γι’ αυτό.
-Δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Μιλήσαμε για ειρήνη, για πόλεμο, για ευτυχία, για αγάπη, για έρωτα, για φύλο, για φτώχεια, για τα πάντα. Τελειώσαμε, τέρμα.
Εύχομαι αυτές οι σελίδες με τα λόγια απλών ανθρώπων από όλο τον κόσμο, να σας κάνουν να αναρρωτηθείτε, ποιοι είστε, τι θέλετε από τη ζωή και στην τελική πώς θα γίνετε άνθρωποι. Με Α κεφαλαίο. Γενικά να αναρρωτηθείτε..
Εντέλει είμαι λες, μια εν δυνάμει εποτυχία. Η λέξη έχει ρίζες, όχι στο λεξικό.. αλλά μέσα μου.
- Ο φόβος του θανάτου χέρι χέρι με τη χαρά της Ζωής - 14 Φεβρουαρίου 2020
- Αγάπα τους άλλους σαν τον εαυτό σου - 29 Δεκεμβρίου 2016
- Γυάλινα ή ελεύθερα σπίτια; - 29 Οκτωβρίου 2016
