Η αγάπη είναι ό,τι και η ζωή…. ένα μάθημα
Του Θοδωρή Γιαννόπουλου
Advertisment
Πόσες φορές κι αν αναρωτήθηκα για την απάντηση αυτής της ερώτησης. Μια λέξη που βγάζει το πιο όμορφο συναίσθημα, σε κάνει να ονειροπολείς σε κάθε πανσέληνο κοιτάζοντας τα άστρα, και κοιτάς την ανατολή του ηλίου με τον άνθρωπο που σε γεμίζει. Η αγάπη που γράφτηκε σε βιβλία, σε τραγούδια και πίνακες απεικονίζοντας και βγάζοντας τρυφερά συναισθήματα, φτάνει σε σημείο να σε καθοδηγεί και να αλλάζει το τρόπο ζωής σου, νέες πορείες… γιατί δεν είσαι πια μόνος.
Εάν σταθείς και αναλύσεις την λέξη αγάπη από μόνη της, θα βγάλεις μικρά παρακλάδια της, κρυμμένα άνθη που έχουν την βαθύτερη έννοια της, όπως ειλικρίνεια, σεβασμός, αξίες, στήριξη, χαρά. Μήπως όμως ο Ιουλιανός ο Παραβάτης παίρνοντας τη νοοτροπία των αρχαίων φιλοσόφων ότι αγάπη δεν είναι τίποτα άλλο από “ένα μικρό ερέθισμα στην κοιλιά, ότι δεν είναι ένα συναίσθημα μα μια σωματική ανάγκη”, έχει δίκιο;
Advertisment
Χα! Πόσο λάθος είχαν και έχουν, λες και αυτός ή αυτοί δεν αγάπησαν και τελικά κατέληξαν σε ένα διαφορετικό είδος “αγάπης” που είναι λιγότερη λογική, φτάνοντας στα όρια της τρέλας, μιλώντας για τελειότητα, ξεχνώντας ότι το τέλειο σε αυτή τη ζωή δεν είναι τίποτα άλλο, αλλά ουτοπικό. Πριν χρόνια εξαιτίας μιας “γοργόνας” ρώτησα ένα μεγαλύτερό μου την ιδία ερώτηση και η απάντηση ήταν “Η αγάπη είναι ό,τι και η ζωή…. ένα μάθημα”. Πόσο δίκιο είχε, αλλά τότε τόσο από τη νιότη μου όσο και τη διάθεση δεν έδωσα σημασία, ότι όντως είναι η Αγάπη είναι ένα μάθημα, που για να μπορείς να σιγουρευτείς ότι το ‘χεις καταλάβει θα έχεις περάσεις μέσα από κύματα και καταστάσεις.
Ένα μάθημα που μπορείς να πληγώνεις και να πληγώνεσαι, αυτό που αλλάζει όμως είναι το πόσο αγαπάς το εαυτό σου, αυτό που λέμε καθαρή συνείδηση. Γιατί κακά τα ψέματα όσο δεν τα έχεις καλά με αυτόν και δεν είσαι ικανοποιημένος, ποτέ δεν θα την βρεις στα μάτια κανενός ανθρώπου, ό,τι και εάν έχει να σου προσφέρει. Βέβαια, εδώ ξεχωρίζει το ξέρω ποιος πραγματικά είμαι, γιατί στην ουσία τα βασικά πράγματα που ξέρουμε για εμάς, τα περισσότερα τα ανακαλύπτουμε με τον άνθρωπο που είναι διπλά μας, ακόμα και τα θέλω μας.
Το βασικότερο είναι ότι βλέμματα αληθινά και καθαρά υπάρχουν εκεί έξω… εάν τα βρείτε φερθείτε τους όσο πιο σωστά γίνεται, γιατί το φως που βγάζουν δεν λειτουργεί βάση του χρόνου, αλλά του ότι έχουν να προσφέρουν χωρίς να περιμένουν πάντα το αντάλλαγμα.
Από κει και πέρα πονεμένες καρδιές που δεν μπορούν να ξεχάσουν καλύτερα να βυθίζονται στην λήθη, γιατί τους αγκαλάζει η λησμονιά και χάνονται… νομίζουν.
Όπως και να ‘χει απάντηση μην προσπαθήσετε να βρείτε, χαμένος χρόνος, οπτικές γωνίες πολλές, βιώματα πάρα πολλά, αυτό που υπάρχει με σιγουριά είναι ο εαυτός σου και το πώς σου συμπεριφέρονται, μα το βασικότερο από όλα είναι το πώς φέρεσαι εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου.
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
