Της Μάρης Γαργαλιάνου
Λίγο καιρό πριν είχαμε πει πως «Το παν σε μια σχέση είναι να αισθάνεσαι ελεύθερος», γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα κανένα. Σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο οι σχέσεις οι στέρεες, οι αληθινές, μικρής εμβέλειας, ή και μεγάλου μήκους. Τσαλακώνεσαι μέσα τους, είσαι ΕΣΥ και δε διστάζεις να εκραγείς, ή να μιλήσεις, ή να κλάψεις, ή να γελάσεις μέχρι δακρύων. Θυμάστε;
Advertisment
Μιας που πέρασε ο καιρός λοιπόν και στο μυαλό μου έσκασαν κι άλλες κόκκινες ροζ φωτοβολίδες επανέρχομαι με ένα ζήτημα που θεωρώ οτι απασχολεί. Ας μιλήσουμε για τιμιότητα.
Τιμιότητα. Λόγια ξεκάθαρα και ειλικρινή. Απο αυτά που πολλές φορές σε κάνουν να σαστίζεις, όμως τόσο εκτιμάς σε βάθος χρόνου και μνημονεύεις με την πάροδό του κι αυτά μα και τους ανθρώπους που τόσο ντόμπρα τα ξεστόμισαν. Ίσως σε πλήγωσαν, μάλλον έπειτα τους απαρνήθηκες. Όμως τώρα που πέρασε ένα άλφα διάστημα και οι πληγές κλείνουν σιγά σιγά, δεν αισθάνεσαι πως προτιμάς αλήθειες πολλές φορές σκληρές, μα αλήθειες, αντί λόγων φευγάτων αερικών και φανφάρες καλλυπτικές; Τίμια απάντησε. Όχι σε μένα, στον εαυτό σου.
Advertisment
«Θέλω να μείνω λίγο μόνος με τον εαυτό μου. Το έχω πραγματικά ανάγκη. Όχι, δε θέλω να με βοηθήσεις. Θέλω να πατήσω στα πόδια μου γερά». «Ερωτεύτηκα κάποιον άλλο. Λυπάμαι. Δεν είναι όλοι για όλους τελικά. Συγνώμη, μα θέλω να το ζήσω». «Θέλω να δώσω μια ευκαιρία στην πρώην μου. Όλοι την αξίζουμε. Βέβαια εμείς ατυχήσαμε, αλλά…». «Νιώθω οτι το τελευταίο εξάμηνο ζούμε εντελώς συμβατικά. Δεν το αντέχω άλλο, θα φύγω». «Νιώθω πως πνίγομαι σε αυτή τη σχέση. Έχω ανάγκη αέρα. Θέλω να χωρίσουμε».
Όλα αυτά, ή ένα απ’ όλα. Με το ίδιο ύφος, ή κάπως έτσι. Δεν είναι προτιμότερο, απο το να κοροιδευόμαστε, να είμαστε ειλικρινείς, σεβόμενοι πάντα τον άνθρωπο που έχουμε επιλέξει τη δεδομένη στιγμή στη ζωή μας; Θλιβερό, μα καλομάθαμε… Χρόνια σε έρωτες και σε τιμόνια και γκάζια και διλλήματα μια ζωή ατέρμονα, πάντοτε «καταλυτικά», πάντοτε δακρύβρεχτα.
Μήπως εν τέλει υποδυόμαστε τα θύματα που θα θέλαμε να ήμαστε της μοίρας, ή του πεπρωμένου και μετατρέπουμε την αδυναμία μας να πάρουμε μιαν απόφαση σε λόγια παυσίπονα, καταπραυντικά; Αναρωτιέμαι… Δε δηλώνω. Γιατί όλες οι δήθεν «σωστές», «σουηδικές» και αναίμακτες τακτικές, οι οποίες ξεχειλίζουν υποκρισία και υποτιθέμενο «τακτ» και ευγένεια, πονάνε περισσότερο… Αυτό έμαθα εγώ.
Κάπου διάβασα πως «Αντίληψη, είναι η τέχνη του να βλέπεις τα αόρατα». Μην παίζετε με συναισθήματα και καρδιές και μην υποτιμάτε την αντίληψη του ανθρώπου σας. Όλα είναι ενέργεια και όσο καλός θεατρίνος κι αν είσαι, πιστέψτε με… όλα εν τέλει φανερώνονται. Απο την άλλη, όσο περισσότερο μπουκώνεις ψέματα τον άλλο, άρα κατ’ επέκταση τον εαυτό σου, όλο και περισσότερο υποψιασμένος είσαι, καχύποπτος, ίσως εμμονικός. Εδώ, χάνεις. Και άντε μετά να επανέλθεις στο παιχνίδι! Για αυτό σας λέω… να είστε ξεκάθαροι, γιατί είναι ρόδα και αν θέλετε το πετάλι της ζωής να σας τραβήξει σε δρόμους ζωηρούς, οφείλετε να έχετε μια αντίστοιχη αντιμετώπιση.
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
