Αγκαλιάστε άφοβα!

Καμία αγκαλιά δε φοβήθηκε ποτέ, κανέναν χρόνο. Μονάχα τον σταμάτησε. Μονάχα τον νίκησε…

Άννα Ιωαννίδου Αγκαλιάστε άφοβα!

Αγκαλιάστε άφοβα

Της Άννας Ιωαννίδου

Advertisment

Αδιανόητο και άξιο τεράστιας απορίας φαντάζει, το να παύει κάποιος να δίνει αγκαλιές, στα άτομα μιας πιο προχωρημένης ηλικίας. Οικτρό βασικά είναι, ούτε αδιανόητο, ούτε άξιο απορίας. Οικτρό. Τι πα να πει δηλαδή; Πως άμα γίνει κανείς «ηλικιωμένος», καθίσταται ταυτόχρονα και ανάξιος σημασίας; Ανάξιος αγάπης; Ανάξιος αγκαλιάς;

Οι σκέψεις της αγαπημένης Κικής, ευαγγέλιο ολόκληρο, για κάθε αγκαλιά που σέβεται το «μολών λαβέ» που της αξίζει.

«Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Advertisment

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.

Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά ‘ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.

Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε».

Αγκαλιές λοιπόν. Αγκαλιές από καρδιάς στους δικούς μας μεγάλους ανθρώπους. Ας τις δώσουμε άφοβα. Ας τις δώσουμε τώρα. Σήμερα. Απόψε. Με την πρώτη ευκαιρία. Και στην πρώτη, και στην τρίτη, και σε κάθε ηλικία. Γιατί το χαμόγελο στα μάτια, στα χείλη, στην ψυχή, δεν έμαθε να κοιτάζει χρόνια. Έμαθε να ανθίζει πάντα. Και γιατί καμία αγκαλιά δε φοβήθηκε ποτέ, κανέναν χρόνο. Μονάχα τον σταμάτησε. Μονάχα τον νίκησε…

Πηγή: Το Σπάνιο Δώρο της Kικής Δημουλά – Aπό τη συλλογή «H εφηβεία της λήθης», Στιγμή 1994.

Λάβετε καθημερινά τα άρθρα μας στο e-mail σας

Σχετικά θέματα

Όταν γίνεσαι δεδομένος σε μια σχέση | Πώς το καταλαβαίνουμε και τι κάνουμε για να το αλλάξουμε
Τι συμβαίνει στον εγκέφαλο και το σώμα μας όταν είμαστε πληγωμένοι
Η «κρίση του Gaslighting»: Κατανόηση των επιπτώσεων της συναισθηματικής κακοποίησης
Ο έρωτας μετά τα παιδιά | 3 τρόποι με τους οποίους τα ζευγάρια μπορούν να διατηρήσουν τη φλόγα ζωντανή

Πρόσφατα Άρθρα

Εναλλακτική Δράση