Η Προσδοκία, η ελπίδα, οι αναπολήσεις, οι ονειροπολήσεις,
η ενασχόληση με πράγματα που χαμηλώνουν τις δονήσεις
και οι αρνητικές σκέψεις είναι οι κύριοι λόγοι
που δεν ζεις τη ζωή που θέλεις να ζεις
Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
Advertisment
Οι άνθρωποι αναρωτιόνται συχνά γιατί δε ζουν τη ζωή που θέλουν. Παρόλο που κατά καιρούς, έστω κι αποσπασματικά, έχουμε αναλύσει τα κρίσιμα σημεία (δες Λυχνάρι του Αλαντίν) τα οποία ελάχιστοι προσέχουν κι εργάζονται μ αυτά, θα κάνουμε μια ακόμη προσπάθεια ενθύμησης μέσα από αυτό το κείμενο προς αυτή τη κατεύθυνση, επειδή πάντα θα είναι επίκαιρο.
Υπάρχουν κάποιες αρχές που διέπουν την υλοποίηση μιας ιδέας, είτε αυτή είναι ένας τρόπος ζωής είτε η υλοποίηση ενός σχεδίου. Το θέμα είναι κατά πόσο κάποιος γνωρίζει τις αρχές αυτές και τα δεύτερο πόσο εργάζεται πάνω σ’ αυτές. Ήδη ξεκινήσαμε με δυο παράγοντες: Γνώση και προσπάθεια.
Η γνώση δεν είναι δύσκολο να αποκτηθεί, για την ακρίβεια εν πολλοίς το σύμπαν βρίθει από αυτήν. Εν τάχει θα ονομάσω μερικές αρχές αυτής της γνώσης. Όραμα, επιθυμία, δύναμη θέλησης, σταθερότητα, συγκέντρωση του νου-εστίαση, θετική σκέψη-συναίσθημα, πίστη-εμπιστοσύνη στο σκοπό. Στον αντίποδα καλό θα είναι να αποφεύγονται τα εξής: Προσδοκία, ελπίδα, αναπολήσεις, ονειροπολήσεις, ενασχόληση με πράγματα που χαμηλώνουν τις δονήσεις, αρνητικές σκέψεις.
Advertisment
Θα εξηγήσω, εν τάχει –πάλι- τους λόγους αποφυγής των παραπάνω. Οι προσδοκίες είναι επικίνδυνες γιατί μπορεί να ανατραπούν, κι αυτό παρόλο που είναι φυσικό σε μια πορεία, μπορεί να απογοητεύσει τον άνθρωπο και να τον αποσυντονίσει. Ακόμη κι οι μεγάλες θετικές προσδοκίες μπορεί να γίνουν παγίδα. Ο δρόμος προς το όνειρο μπορεί να κρύβει εμπόδια, αλλά όλα μπορούν να ξεπεραστούν, μια προσδοκία όμως αν δεν επαληθευθεί δημιουργεί αρνητικό συναίσθημα που σημαίνει χαμηλή δόνηση. Ωστόσο όλα όσα θα παραθέσω είναι σχετικά με τη δύναμη και την ικανότητα που έχει κάποιος να επανέρχεται στο δρόμο του, οπότε είναι προσωπικό θέμα πως θα χειριστεί αυτές τις συνθήκες.
Η ελπίδα εμπεριέχει ασυναίσθητα απόγνωση κι απελπισία, παρόλο που εν αρχή είναι θετική προσδοκία μπορεί να κρύβει εσωτερικά συγκρουόμενα συναισθήματα κι επίσης πολλές φορές η ελπίδα εναποθέτει σε κάτι έξω από εμάς την επίτευξη του σκοπού μας. Ελπίζω! Σε τι; Σε ποιον; Άλλο ελπίζω κι άλλο πιστεύω σε Μένα!
Η αναπόληση ενέχει νοσταλγία και μελαγχολία, δυο παράγοντες χαμηλών δονήσεων διότι ακόμη κι αν η μνήμη ανασύρει θετικές αναπαραστάσεις του παρελθόντος θα το κάνει σε συνδυασμό με την παρούσα έλλειψη αυτών. Με λίγα λόγια η απουσία τους θα γίνει έντονη κι αυτό από μόνο του δεν είναι ωφέλιμο. Αν μπορείς να αποστάξεις μόνο τη χαρά του χθες , κάντο! Αν όχι , μείνε μακριά!
Η ονειροπόληση, από την άλλη, είναι μια αφελής περιπλάνηση σε υποτιθέμενα μελλοντικά σενάρια αλλά χύδην μίγδην κι όχι με σχέδιο οργανωμένο εν είδη δημιουργικού οραματισμού. Η ονειροπόληση κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι συνώνυμο του ύπνου, ή του θανάτου. Τελικά σημαίνει απουσία από το παρόν.
Αρνητικές σκέψεις, γνωρίζουμε όλοι καλά τι είναι και τι δημιουργούν. Μπορούμε να συμπονούμε και να συναισθανόμαστε δίχως να συμπάσχουμε. Μπορούμε επίσης να βιώνουμε ένα συναίσθημα του συνανθρώπου μας αλλά να έχουμε τη δύναμη να το μετουσιώνουμε σε ενέργεια προς ένα ευγενικό σκοπό κι όχι να βυθιζόμαστε μαζί του, στο χάος και την απόγνωση. Το ένα θα φέρει το άλλο, η θλίψη μπορεί να γεννήσει θυμό, το θυμό μίσος και τελικά όλα θα γίνουν ένα δηλητηριώδες κοκτέιλ που θα πιούμε εμείς ακόμη κι αν το κεράσουμε σε άλλους.
Να μη διαχέουμε τη δύναμη της σκέψης μας σε αδιάφορα ή χαμηλών δονήσεων σενάρια. Η διάχυση αποσυντονίζει την συγκέντρωση του νου μας, πάνω στο δικό μας έργο κι οι χαμηλές δονήσεις έλκουν αρνητικά φαινόμενα στο δρόμο μας. Καταλήγουμε να ζούμε τη ζωή των άλλων επειδή συντονιστήκαμε με τη δόνηση τους και ποτίσαμε κάθε κύτταρο μας με το δικό τους ρυθμό. Αλήθεια δεν υπάρχουν θετικοί «άλλοι» να «συμπάσχουμε» μ’ αυτούς; Μας έλκει το αρνητικό όπως τις μύγες τα περιττώματα;
Έχεις ένα όνειρο; Μείνε σταθερά εστιασμένος με όλη σου τη δύναμη σ’ αυτό. Συγκέντρωσε κάθε σκέψη σου πάνω του. Πίστεψε στον Εαυτό σου ότι μπορείς κι έχεις κάθε δικαίωμα να το πετύχεις. Κατόπιν εργάσου πάνω σ’ αυτό, σταθερά και μεθοδικά, απερίσπαστος από κάθε εξωτερικό ερέθισμα. Μη σκέφτεσαι τον χρόνο, ταξίδεψε μέσα στη δράση του έργου σου, αφέσου στη ροή που έχεις ενεργοποιήσει.
Γνωρίζω ότι οι περιβαλλοντικές συνθήκες έχουν τον τρόπο να παρενοχλούν τις σκέψεις, αλλά κάνε μια νοητική παρένθεση, όσο πιο μεγάλη μπορείς, για να μείνεις προσηλωμένος στον στόχο. Εδώ ταιριάζει η ρήση: Μη μου τους κύκλους τάραττε ή Ύπαγε οπίσω μου σατανά.
Το θέμα είναι τεράστιο και θα επανέλθουμε, λίαν συντόμως, ωστόσο πρέπει να γίνει κατανοητό ότι: Οι εξωτερικοί παράγοντες είναι αποτελέσματα δράσεων του παρελθόντος, Τώρα όμως χτίζουμε ένα διαφορετικό μέλλον, πως μπορείς να χτίζεις κάτι και ταυτόχρονα να αποπροσανατολίζεσαι από κάθε ενοχλητικό ερέθισμα; Δε καταλαβαίνεις ότι η προσοχή σου αποσπάται και διαμοιράζεται; Που είναι η συνείδηση σου την ώρα που δημιουργείς; Αν όχι σ’ αυτό που δημιουργείς τότε θα δημιουργήσεις αυτό στο οποίο βρίσκεται η συνείδηση σου. Που έχεις εναποθέσει την προσοχή σου; Τι σου λένε τα συναισθήματα σου;
Μείνε προσηλωμένος πάση θυσία στον σκοπό σου. Ας καταρρέει το σύμπαν ολάκερο γύρω σου, μη σε νοιάζει, θα προλάβεις. Στο τέλος πάντα υπάρχει χρόνος, επειδή ο χρόνος δεν υπάρχει.
Ο Κωνσταντίνος Σμιξιώτης έχει γράψει δύο σειρές άρθων, “το Λυχνάρι του Αλαντίν” και Οι Μάσκες του Φόβου
- Δύσκολες καταστάσεις στη ζωή: Τελικά είναι προβλήματα ή λύσεις; - 10 Νοεμβρίου 2022
- Η καθημερινότητα ως προβολή του «αόρατου κόσμου» - 31 Ιανουαρίου 2022
- Η ψυχολογία της καθημερινότητας: Επιθυμίες και διαπροσωπικές σχέσεις - 13 Νοεμβρίου 2021
