Σύμφωνα με τον John Bradshaw, συγγραφέα του βιβλίου «Home Coming: Reclaiming and Championing your Inner Child» η διαδικασία της θεραπείας του πληγωμένου εσωτερικού παιδιού περιλαμβάνει αυτά τα έξι βήματα:
Εμπιστοσύνη
Για να μπορέσει να αποκαλυφθεί το τραυματισμένο εσωτερικό παιδί, θα πρέπει να αισθάνεται εμπιστοσύνη ότι εσείς θα είστε εκεί. Το εσωτερικό σας παιδί χρειάζεται έναν υποστηρικτικό, χωρίς αισθήματα ντροπής, σύμμαχο που θα βρίσκεται εκεί για να επικυρώσει και να εκτιμήσει το βαθμό το βαθμό της εγκατάλειψης, της παραμέλησης, της κακοποίησης και του πόνου.
Advertisment
Επικύρωση
Εάν είστε διατεθειμένοι να ελαχιστοποιήσετε ή να εκλογικεύσετε τους τρόπους με τους οποίες ντραπήκατε, παραμεληθήκατε ή κακοποιηθήκατε από τους γονείς σας, πρέπει να αποδεχτείτε ότι όντως αυτά έχουν τραυματίσει την ψυχή σας. Οι γονείς σας δεν ήταν κακοί, ήταν απλά και οι ίδιοι πληγωμένα παιδιά.
Advertisment
Σοκ και Θυμός
Εάν όλα αυτά είναι σοκαριστικά για εσάς, αυτό είναι θαυμάσιο, διότι το σοκ είναι η αρχή του θρήνου.
Είναι εντάξει να είστε θυμωμένοι ακόμα κι αν οι γονείς σας δεν είχαν πρόθεση να σας βλάψουν. Μάλιστα ο θυμός είναι απολύτως απαραίτητος εάν θέλετε να θεραπεύσετε το πληγωμένο εσωτερικό σας παιδί. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει απαραιτήτως να ουρλιάζετε και να χτυπιέστε (παρόλο που κι αυτό μπορεί να συμβεί). Είναι απλά φυσικό να είστε θυμωμένοι για αυτό το βρώμικο παιχνίδι εις βάρος σας.
«Γνωρίζω ότι οι γονείς μου έκαναν το καλύτερο που δύο ενήλικα πληγωμένα παιδιά θα μπορούσαν να κάνουν. Αλλά αναγνωρίζω επίσης ότι έχω τραυματιστεί βαθιά πνευματικά και η ζωή μου έχει ζημιωθεί. Κι αυτό σημαίνει ότι μας καθιστώ όλους υπεύθυνους για να σταματήσουμε το κακό που κάνουμε στους εαυτούς μας και στους άλλους. Δεν θα ανεχτώ πια την ολοκληρωτική δυσλειτουργία και την κακοποίηση που κυριάρχησε στο σύστημα της οικογενείας μου»
Θλίψη
Μετά τον θυμό έρχεται ο πόνος και η θλίψη. Αν θυματοποιηθήκαμε χρειάζεται να θρηνήσουμε για αυτή την προδοσία. Χρειάζεται να θρηνήσουμε για αυτά που ήταν κάποτε τα όνειρά και οι φιλοδοξίες μας. Χρειάζεται να θρηνήσουμε τις ανεκπλήρωτες ανάγκες της παιδικής μας ηλικίας.
Τύψεις
Όταν θρηνούμε για κάποιον που πέθανε, συχνά εμφανίζονται τύψεις. Για παράδειγμα ευχόμαστε να είχαμε περάσει περισσότερο χρόνο μαζί του. Αλλά στη διαδικασία του θρήνου της παιδικής εγκατάλειψης, χρειάζεται να βοηθήσετε το τραυματισμένο εσωτερικό σας παιδί να καταλάβει ότι δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο διαφορετικά. Ο πόνος του αφορά αυτό που συνέβη στον ίδιο τον εαυτό του. Αφορά εκείνο και μόνο.
Μοναξιά
Τα βαθύτερα συναισθήματα του θρήνου είναι η τοξική ντροπή και η μοναξιά. Ντροπιαστήκαμε από την εγκατάλειψη των γονιών μας. Αισθανόμαστε ότι είμαστε κακοί, λες και έχουμε μολυνθεί, και αυτή η ντροπή οδηγεί στη μοναξιά. Αφού το εσωτερικό μας παιδί αισθάνεται ελλιπές και ελαττωματικό καλύπτει τον αληθινό του εαυτό υιοθετώντας έναν ψεύτικο εαυτό στην επιφάνεια. Στη συνέχεια προσδιορίζει τη ζωή του σύμφωνα με τον ψεύτικο εαυτό του. Ο αληθινός εαυτός παραμένει μόνος και απομονωμένος.
Η παραμονή σε αυτό το τελευταίο στρώμα οδυνηρών συναισθημάτων, αποτελεί το δυσκολότερο κομμάτι της διαδικασίας του θρήνου. Η μόνη διέξοδος είναι από μέσα. Είναι δύσκολο να παραμένουμε σε αυτό το επίπεδο ντροπής και μοναξιάς. Αλλά καθώς τιμούμε αυτά τα συναισθήματα, τότε, βγαίνουμε στην απέναντι όχθη. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που κρυβόταν. Βλέπετε.. καθώς το κρύψαμε από τους άλλους, το κρύψαμε και από τον εαυτό μας. Καθώς αγκαλιάζουμε την ντροπή και τη μοναξιά, ερχόμαστε σε επαφή με τον αληθινό μας εαυτό.
