Συνάντηση με τον εαυτό μου (Ένα «ευχαριστώ»)
Να ‘μαι πάλι εδώ, σε αυτή την πόλη, σε αυτό το σημείο, σε αυτό το café. «Κάθε φορά που έρχομαι εδώ, πάντα πριν φύγω πίνω έναν καφέ μόνος μου σε αυτό το café», λέω στους φίλους που είναι γύρω μου και από την μία νιώθω άσχημα που τους λέω πως δεν θέλω να είμαι με κανέναν αύριο, αλλά και όμορφα που είμαι σε θέση να υπερασπιστώ και να απολαύσω τον χώρο μου. Και πριν από αυτά να το αναγνωρίσω και να μπω στην διαδικασία να τοποθετηθώ.
Advertisment
Νιώθω ωραία, διότι πάλεψα πολύ για να το κάνω αυτό χωρίς ή με ελάχιστες τύψεις. Και οι ελάχιστες τύψεις υπάρχουν διότι ένα κομμάτι μου ακόμη φοβάται πως αυτό το «θέλω να μείνω μόνος μου», πολύ πιθανό να μεταφραστεί από τους άλλους ως «δεν θέλω να είμαι μαζί σας», πράγμα που φυσικά δεν είναι αλήθεια. Θέλω να είμαι μαζί σας, όμως θέλω χρόνο να μένω με εμένα, τον οποίο απολαμβάνω εξίσου το ίδιο.
Διαβάστε επίσης από το Γιώργο Γυφτόπουλο
Advertisment
«Κάθε φορά που έρχομαι εδώ, πάντα πριν φύγω πίνω έναν καφέ μόνος μου σε αυτό το café», με βοηθά να επανατοποθετούμαι, να ξεκαθαρίζω, να προετοιμάζομαι, να αναγνωρίζω, να γνωρίζω, να χαίρομαι, να λυπάμαι, να αισθάνομαι. Και να που είμαι πάλι εδώ, σε αυτό το μέρος που τόσο μου αρέσει. Έχω βρεθεί αρκετές φορές εδώ, άλλες φορές με παρέα, μόνος μου τις περισσότερες, έχω σημειώσει στο μπλοκάκι μου σκέψεις, φόβους, ελπίδες, συναισθήματα και αυτό κάνω και τώρα… Σαν ένα ραντεβού που δίνω με τον εαυτό μου: «Τάδε πόλη, τάδε μέρος, τάδε ώρα, να είσαι εκεί!»
Αχ αυτή η πόλη.. Στις μεγάλες μου εκρήξεις πάντα έλεγα να μείνω εδώ, να βρω δουλειά και να μετακομίσω, να αφήσω την πόλη που μένω, γιατί εδώ έχω παρέα, εδώ θα είναι καλύτερα… Δεν το έκανα και αν αναλογιστώ την, γνωστή σε όλους, φράση «κάθε εμπόδιο για καλό», καλά έκανα. Άλλωστε, συνειδητά ή ασυνείδητα, εγώ το επέλεξα. Και πάλι εδώ, στο σήμερα, στο τώρα, όλα γύρω μου είναι ίδια, οπτικά τουλάχιστον γιατί νιώθω πως ταυτόχρονα είναι διαφορετικά. Ψάχνω να δω τι είναι αυτό που έχει αλλάξει και δεν αργώ να συνειδητοποιήσω την αλήθεια…
Η πόλη, οι άνθρωποι, οι συνήθειες, είναι όλα ίδια… Εγώ έχω αλλάξει. Και είναι μια αλλαγή που αγαπώ. Οι άνθρωποι αλλάζουν, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, άλλοι καθόλου. Όταν συναντάς ανθρώπους που αγαπάς από το παρελθόν σου και περνάς καλά μαζί τους, νιώθεις ωραία. Θα έπρεπε τουλάχιστον να νιώθεις ωραία. Ή ακόμα καλύτερα, περίμενες να νιώσεις κάπως συγκεκριμένα, πράγμα που δεν συνέβη και από το 100% της προσδοκίας της απόλαυσης, βίωσες το 80% ή το 50% ή και χαμηλότερα. Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν. Οι εμπειρίες που ζει ο καθένας, είτε μαζί με κάποιον είτε χωρίς αυτόν, παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία.
Οι άνθρωποι αλλάζουν και αλλάζουν προς ποικίλες κατευθύνσεις. Με περισσότερη ηρεμία παρά φόβο ή θλίψη, αναγνωρίζω και αποδέχομαι πως η πόλη αυτή, ο τρόπος ζωής της, καθώς και οι άνθρωποι, καλύπτουν κάποια (μεγάλα ίσως) κενά ενός εαυτού που δεν υπάρχει πια. Αναγνωρίζω συμπεριφορές, ευχάριστες (τότε) που άλλαξαν. Όχι αυτές, αλλά το πώς τις δέχομαι εγώ. Και συμπεριφορές που συνεχίζουν να είναι ευχάριστες και χαίρομαι που μπορώ και συνεχίζω να τις απολαμβάνω.
Βλέπω και ζω αυτό που λίγες μέρες νωρίτερα ανέλυα και υποστήριζα με τόσο χαρά και ενθουσιασμό σε μια φίλη μου: «Οι ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν. Ακόμα και μαζί να είναι οι άνθρωποι, όλοι αλλάζουν. Εξελίσσονται, αναπτύσσονται. Και ίσως μετά από κάποιο καιρό, ο άνθρωπος που έγινα να μην έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο που ήμουν και αφού εσύ γνώρισες τον άνθρωπο που ήμουν ίσως σε να ενοχλεί που βλέπεις κάποιον άλλο ή να ενοχλεί εμένα που μου συμπεριφέρεσαι σαν εκείνον που ήμουν κάποτε, αυτόν που δεν υπάρχει πια. Και το ίδιο φυσικά ισχύει και για σένα.
Και κάπως έτσι, δύο άνθρωποι που κάποτε γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν, κοιτάζονται σήμερα και βλέπουν άλλους. Ίδιοι εξωτερικά αλλά εντελώς διαφορετικοί εσωτερικά». Αυτή η κατάσταση μπερδεύει και μας φέρνει σε μια κατάσταση όπου καλούμαστε να επιλέξουμε. Επιλέγω να γνωρίσω το νέο εσύ κι εσύ να γνωρίσεις το νέο εγώ και να ανανεώσουμε την σχέση μας και να αγαπηθούμε εκ νέου ή να αποχαιρετιστούμε μια για πάντα. Και δεν είναι κακό, διότι πάντα θα υπάρχει το κομμάτι σου στην ψυχή μου, αυτό που αγάπησα, αυτό που με σημάδεψε, που με έκανε να θελήσω να αναπτυχθώ.
Η παρουσία σου στη ζωή μου, τον καιρό που περάσαμε μαζί, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου να ακολουθήσω τον δρόμο της δικής μου ανάπτυξης και σ’ ευχαριστώ. Ναι, έχουμε αλλάξει και είναι πολύ περίεργο να βλέπεις ανθρώπους που τους ήξερες και τους συμπεριφέρεσαι με τον ίδιο τρόπο να μην έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Σε κάνει να νιώθεις αβεβαιότητα.
Όμως αυτή είναι η μαγεία. Σας αγαπώ τόσο πολύ και θέλω να γνωρίσω το νέο εσείς. Ελπίζω κι εσείς το ίδιο. Αν όχι, δεν πειράζει υπήρξατε σημαντικά κομμάτια στη ζωή μου και θέλω να το ξέρετε. «Είναι τόσο όμορφο! Να βρίσκεσαι με κάποιον μετά από καιρό και να νιώθεις πως δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα από την τελευταία φορά που συναντηθήκατε! Αλλά ταυτόχρονα να νιώθεις ότι έχουν αλλάξει τόσα!»
Μεγαλώνουμε και αναπτυσσόμαστε. Και είμαι χαρούμενος που φαίνεται να μπορούμε όλοι να χαρούμε με αυτές τις αλλαγές μας!
- Διάλογος… Μέσα στο ίδιο σώμα - 19 Ιανουαρίου 2018
- Απελευθέρωσε τον εαυτό σου - 14 Νοεμβρίου 2016
- Μέσα και έξω από την σχέση - 15 Σεπτεμβρίου 2016
