“Έφυγες” νωρίς…
Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα μου λείπεις. Ξυπνάω, ξαφνικά, μέσα στη νύχτα και σε ψάχνω πλάι μου. Υπάρχουν στιγμές, που σε νιώθω δίπλα μου, αλλά είναι απλά μία αίσθηση, η ιδέα μου. Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια, μα υπάρχουν νύχτες που νιώθω πως δεν πέρασε ούτε μέρα, χωρίς να σε σκεφτώ, ούτε νύχτα, χωρίς να έρθεις στα όνειρά μου.
Advertisment
Στην αρχή, η απουσία σου αβάσταχτη, βουνό ο πόνος και η θλίψη, δύσκολη η συνέχεια, ασήμαντο το μέλλον, δεν το ήθελα χωρίς εσένα. Μα, ο καιρός περνούσε και σιγά σιγά μάθαινα να ζω χωρίς εσένα, έβρισκα τρόπους να ξεγελάσω το μυαλό μου, την σκέψη μου. Γέμιζα την μέρα μου με δραστηριότητες και δουλειά, να μην έχω χρόνο να σε σκέφτομαι, να μην αναπολώ τις όμορφες, τις υπέροχες και ευτυχισμένες στιγμές μας, να μην νιώθω την απουσία σου, την άδεια μου ζωή. Τα βράδια όμως, αυτά ήταν δύσκολα, πονούσαν και περνούσαν δύσκολα τα λεπτά, οι ώρες, μέχρι να ξημερώσει η μέρα και να σταματήσουν οι αναμνήσεις να βασανίζουν το μυαλό μου.
Διαβάστε επίσης από Dn / jK
Advertisment
Έφυγες, και άφησες πίσω σου μόνο ευτυχισμένες μέρες, τίποτα άσχημο. Κάθε φορά που σε σκέφτομαι, μόνο όμορφες στιγμές έρχονται στο μυαλό μου. Ταξίδια με φίλους, εκδρομές σε όμορφα μέρη, βόλτες με την μηχανή, αναμνήσεις ξέγνοιαστες και ευτυχισμένες, που δημιούργησες εσύ! Όταν έρχεσαι στο μυαλό μου, κι έρχεσαι συχνά, πονάω που στερούμε το χαμόγελο σου. Αυτό το τεράστιο χαμόγελο, που δεν έλειπε ποτέ από το πρόσωπο σου. Εσύ μου έμαθες να χαμογελάω, εσύ με έκανες να χαμογελάω, εσύ μου πήρες και το χαμόγελο, μόλις έφυγες. Μα, για χάρη σου και μόνο, ακόμα το παλεύω και το καταφέρνω.
Δυσκολεύτηκα πολύ, και ακόμα είναι δύσκολα, όλοι μου είπαν πως θα σε ξεπεράσω και πώς θα πάω παρακάτω. Μα αυτοί, δεν ξέρουν, δεν σε ξέρουν όπως σε έμαθα εγώ. Δεν σε έζησαν, ούτε έζησαν μαζί σου. Δεν σε κατάλαβαν και δεν σε αγάπησαν, όπως εγώ. Ήσουν ο φίλος, ο συνοδοιπόρος, ο σύντροφος, τα πάντα για μένα. Έμαθα να ονειρεύομαι μαζί σου, να κάνω σχέδια, μα πάνω από όλα έμαθα να ζω την κάθε μέρα, σα να είναι η τελευταία.
Τα όνειρα μου είναι γεμάτα από σένα, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα έρχεσαι σε αυτά. Να μου κάνεις ένα χάδι, όπως όταν μου έλεγες “όχι” στα παιδικά μου “θέλω” και έκανα πείσματα, κι εσύ για να με καταφέρεις μου χάιδευες τα μαλλιά. Να με πάρεις μια μεγάλη αγκαλιά, όπως τότε που έχασα εκείνον τον τόσο σημαντικό αγώνα και ήμουν απαρηγόρητη, και μόνο η δική σου αγκαλιά με έκανε να ηρεμήσω, γαλήνεψε η ψυχή μου. Να μου δώσεις μία συμβουλή, καθώς βλέπεις πως το πείσμα μου, δεν με αφήνει να δω καθαρά, όπως έκανες και τότε, κάθε φορά που μάλωνα με τον κολλητό μου.
Πέρασαν δέκα χρόνια και ακόμα τα θυμάμαι όλα, σα να ήταν μόλις χθες. Το πρόσωπό σου, τα μάτια σου, τα λόγια σου, τα ξενύχτια μας, τις στιγμές μας, την πρώτη φορά που με πλησίασες, την πρώτη συζήτηση μας, τα χάδια και τις αγκαλιές. Μου λείπουν, μου λείπεις και δεν σε ξεχνώ, δεν το θέλω, ακόμα κι έτσι σε νιώθω δίπλα μου,κοντά μου. Δε με νοιάζει τι σκέφτονται και τι μου λένε οι άλλοι, ο καθένας φτιάχνει την ζωή του με τον δικό του τρόπο, κρατάει και θυμάται ότι έχει ανάγκη, ότι επιλέγει, αφήνει πίσω του τα ασήμαντα, τα άχρηστα, τα περιττά, εσύ όμως, είσαι σημαντικός. Το πιο όμορφο και γλυκό κομμάτι της ζωής μου, που πάντα θα έχεις την δική σου, ξεχωριστή θέση, στη καρδιά μου.
Περνάει ο καιρός, αλλάζω σαν άνθρωπος, μεγαλώνω, αλλά ποτέ δεν ξεχνώ, όλα αυτά που έμαθα μαζί σου. Με έκανες να δω τον κόσμο διαφορετικά, να προσφέρω, χωρίς να περιμένω να πάρω πίσω. Να δίνω αγάπη, χωρίς να ζητάω ανταλλάγματα. Να χαρίζω το χαμόγελο μου, σε όλους, χωρίς να κοιτάζω αν απέναντί μου έχω άντρα, γυναίκα, γέρο ή νέο, καθώς όλοι είναι άνθρωποι και αξίζουν ένα χαμόγελο. Όσο σε είχα δίπλα μου, με έκανες καλύτερο άνθρωπο, και αυτό μου λείπει, μπορεί να μεγαλώνω, αλλά κάποιες φορές χάνονται, μπερδεύομαι, παρασύρομαι και σε έχω ανάγκη και σε αυτό. Ξέρω, καταλαβαίνω πως δεν το επέλεξες, αλλά είναι άδικο!
Οι φίλοι μας πιστεύουν πως πρέπει να συνεχίσω την ζωή μου, κι ο μόνος τρόπος είναι να σε ξεχάσω. Πόσο λάθος κάνουν, πόσο λίγο με ξέρουν; Αν ήσουν εδώ, θα ήταν εύκολο για σένα να τους εξηγήσεις, εσύ με ήξερες τόσο καλά. Η ζωή μου συνεχίζεται και είμαι ευτυχισμένη, αλλά με τον δικό μου τρόπο, όπως το έχω στο δικό μου μυαλό, ανάλογα με τα θέλω και τις επιθυμίες μου, όπως μου έμαθες εσύ. Δεν χαρίζομαι και δεν μοιράζομαι, δίνω ότι έχω και δεν απαιτώ τίποτα από κανέναν. Δεν με πειράζει που δεν με καταλαβαίνουν, απλά κάποιες φορές στεναχωριέμαι λιγάκι, μετά μου περνάει και ξανά χαμογελάω.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είσαι πλάι μου, στήριγμά μου, η πιο όμορφη ανάμνηση. Κάποια στιγμή, φοβήθηκα, δείλιασα να ζήσω χωρίς εσένα, πλέον καταλαβαίνω πως μπορώ να το κάνω, είμαι δυνατή και ανεξάρτητη, είχες δίκιο και σε αυτό. Άλλες φορές, νόμιζα πως η σκέψη μου με πρόδωσε και τα όνειρα μου έγιναν εφιάλτες, αλλά έκανα λάθος, συνεχίσεις να έρχεσαι και να με ηρεμείς. Δεν το αλλάζω με τίποτα και κανέναν, οι αναμνήσεις μας μου δίνουν δύναμη και τα λόγια σου θέληση για να γίνομαι καλύτερη. Δεν με απασχολεί τι λένε και τι σκέφτονται οι άλλοι, είμαι καλά και επιλέγω, όσο μπορώ για την ζωή μου.
Μετανιώνω μόνο για ένα πράγμα, δεν είμαι σίγουρη αν σου έδειξα πόσο πολύ σε αγαπούσα, πόσο σημαντικός άνθρωπος ήσουν για μένα, πίστευα ότι είχα χρόνο και το ανέβαλα συχνά. Βέβαια, με ήξερες τόσο καλά και τα καταλαβαίνεις όλα.
Ηταν άδικο που έφυγες τόσο νωρίς…
Σ’ αγαπάω πολύ και μου λείπεις…
Αφιερωμένο σε σένα που “επέλεξες” να φύγεις νωρίς, αλλά ευτυχισμένος.
- Μην φοβάσαι το παρελθόν, αν έχεις μάθει να κοιτάς μπροστά - 6 Ιουλίου 2017
- 5 μήνες μετά… - 26 Ιουνίου 2017
- Η αντίδραση που έγινε… πάθος - 11 Ιανουαρίου 2017
