Μερικές σκέψεις για την υπερπροστατευτικότητα

Μερικές σκέψεις για την υπερπροστατευτικότητα

Όλοι οι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας. Ολοι θέλουμε το καλό τους. Θέλουμε να καμαρώνουμε, να είναι καλά, γερά και υγιή, να είναι καλοί και χρήσιμοι άνθρωποι. Μέχρι εδώ καλά… (γιατί όχι;).

Advertisment

Εχουμε αναρωτηθεί όμως αν αντέχουμε την αποτυχία; Την αποτυχία τους και την αποτυχία μας; Αντέχουμε να διαψευστούν οι προσδοκίες μας, έστω και μια φορά; Να μην είναι καλοί μαθητές ή έστω να είναι μέτριοι, να κάνουν κάποια λάθη, να κάνουν βλακείες ή ακόμα περισσότερο να πάθουν κάτι, να πέσουν, να χτυπήσουν, να αρρωστήσουν;

Όχι, αυτό δεν το αντέχουμε (ίσως να μην το αντέχουμε ούτε καν να το διαβάζουμε σε αυτές τις γραμμές). Κι όμως σε αυτή τη ψυχολογική δυσανεξία οφείλεται συνήθως η υπερπροστατευτικότητα: δεν αντέχουμε την ιδέα του “κακού” για τα παιδιά μας γι’ αυτό σπεύδουμε να τα προστατεύσουμε, πρίν απο αυτά για αυτά, απο κάθε κακοτοπιά. Μην πάθουν, μην μάθουν, μην, μην, μην…

Ως ενα βαθμό αυτό είναι το φυσιολογικό, το αναμενόμενο και απολύτως υγιές να κάνει ενας γονιός. Το πρόβλημα με την υπερπροστατευτικότητα ξεκινά όταν η αγωνία και η επακόλουθη “προστασία” φτάνουν σε υπερθετικό βαθμό. Όταν φτάνουμε στο σημείο να μην αφήνουμε το παιδί να κάνει τίποτα ή σχεδόν τίποτα για να μην εκτεθεί σε κανένα κίνδυνο, όταν δεν το αφήνουμε να βγει απο το χρυσό κουκούλι που δημιουργήσαμε για εκείνο, για το καλό του…

Τα παιδιά όμως, με αυτόν τον τρόπο, τα καθηλώνουμε σε ενα πρώιμο στάδιο ανάπτυξης, ασφαλές μεν ανώριμο δε, για να αντιμετωπίσουν τις εκάστοτε προκλήσεις της ηλικίας τους. Έτσι ξεκινάει ενας ανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος όπου όσο πιο ανέτοιμος είναι κανείς τόσο πιο πολύ προστασία χρειάζεται και πάει λέγοντας…

Εν κατακλείδι, κατανοώντας τη δυσκολία, θα πρέπει να δίνουμε στα παιδιά τον κατάλληλο, τον απαραίτητο χώρο, ώστε κάθε φορά να αναπτύσσονται και έτσι σιγά-σιγά να μπορούν να αναλάβουν τα ίδια την ευθύνη του εαυτού τους. Να γίνουν δηλαδή ώριμοι ενήλικες και υπεύθυνοι πολίτες.

• About
• Latest Posts

Γιάννης Ξηντάρας

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι πτυχιούχος Ψυχολογίας από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή». Μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος, του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων & και της Ελληνικής Εταιρείας Εφηβικής Ιατρικής.

Latest posts by Γιάννης Ξηντάρας (see all)

• Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε την απιστία ως ζευγάρι - 6 Μαρτίου 2019
• Εφηβεία: Πώς μπορούν οι γονείς να διαχειριστούν τα «δύσκολα» χαρακτηριστικά της - 28 Φεβρουαρίου 2019
• Η φιλαργυρία «βλάπτει» σοβαρά τα συναισθήματα - 25 Φεβρουαρίου 2019