Αγαπημένε, αποκαρδιωμένε μου άνθρωπε
Μια φορά κι έναν καιρό, μια γυναίκα που είχε μπει ήδη στην έκτη δεκαετία της ζωής της, παρατήρησε πως πέρασε όλη της τη ζωή σε μια μικρή πόλη και ποτέ δεν εκπλήρωσε το όνειρό της που ήταν να ταξιδέψει και να δει τον κόσμο.
Advertisment
Μια μέρα, στα 65 της γενέθλια, αποφάσισε πως τώρα ήρθε η ώρα. Πούλησε όλα της τα υπάρχοντα και κράτησε μόνο λίγα πράγματα τα οποία χρειαζόταν να έχει μαζί της. Τα έβαλε σε ένα σακίδιο και ξεκίνησε το ταξίδι της. Τις πρώτες μέρες όλα ήταν υπέροχα και έβλεπε τα πάντα με δέος και θαυμασμό. Επιτέλους ζούσε τη ζωή που ήθελε!
Όμως μετά από λίγες εβδομάδες άρχισε να την καταβάλλει μια περίεργη αίσθηση. Ένιωθε χαμένη και της έλειπε η παλιά της ζωή. Καθώς τα πόδια της άρχισαν να πληγιάζουν και να βαραίνουν σε κάθε της βήμα, η διάθεσή της χειροτέρευε. Κάποια στιγμή σταμάτησε να περπατάει, έβγαλε το σακίδιο από την πλάτη, έπεσε στο έδαφος και άρχισε να κλαίει. Όλα εκείνα που κάποτε φάνταζαν όμορφα τώρα τις προκαλούσαν δυστυχία, δυσφορία και ταλαιπωρία.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Βίκυ Τσώκου
«Δεν έχω τίποτε. Δε μου έμεινε τίποτε. Έχασα τα πάντα», έλεγε και ξαναέλεγε δυνατά στον εαυτό της. Τελείως τυχαία πίσω από έναν θάμνο ήταν ξαπλωμένος ένας μοναχός που φημιζόταν για τις σοφές του κουβέντες και για τη βοήθεια που πρόσφερε στους ανθρώπους. Βλέποντας τη γυναίκα να φωνάζει και να κλαίει, αποφάσισε ότι πρέπει να τη βοηθήσει. Σηκώθηκε, έτρεξε προς το μέρος της, άρπαξε το σακίδιό της και άρχισε να τρέχει. Έκπληκτη και τρομαγμένη η γυναίκα παρατήρησε το σκηνικό και άρχισε να φωνάζει και να κλαίει ακόμη πιο δυνατά.
«Στο σακίδιο ήταν όλα μου τα υπάρχοντα. Και τώρα πράγματι δεν έχω τίποτε. Έχασα ό,τι είχα και δεν είχα». Μετά από δέκα λεπτά η γυναίκα μάζεψε τις δυνάμεις τις και ξεκίνησε να περπατάει. Εντωμεταξύ ο μοναχός πέρασε μέσα από ένα μονοπάτι, βγήκε ξανά στο δρόμο και άφησε το σακίδιο λίγα μέτρα πιο πέρα από το σημείο που καθόταν νωρίτερα η γυναίκα. Όταν η γυναίκα κατάφερε μέσα από τα δακρυσμένα της μάτια να διακρίνει το σακίδιο, η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Αυτά που νόμιζε ότι έχασε μια για πάντα ήταν τώρα ακριβώς μπροστά στα μάτια της. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της. Κοίταξε στον ουρανό και είπε: «Σε ευχαριστώ. Είμαι τόσο ευγνώμων. Τώρα σίγουρα έχω όλα όσα χρειάζομαι για να συνεχίσω».
Να θυμόμαστε πάντα πως κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας σε αυτόν τον πλανήτη θα υπάρξουν στιγμές όπου αναπόφευκτα θα απογοητευτούμε και θα αποθαρρυνθούμε. Εκείνες τις στιγμές μπορεί να μας φαίνεται ότι έχουμε χάσει τα πάντα και ότι κανείς δεν υπάρχει που να μπορεί να μας εμπνεύσει και να μας παρακινήσει, να προχωρήσουμε για να συναντήσουμε τα όνειρά μας. Αλλά όπως η γυναίκα στην ιστορία, όλοι μας έχουμε ένα σακίδιο γεμάτο προμήθειες το οποίο μπορεί να είναι οι φίλοι μας, η οικογένειά μας, ο/η σύντροφος μας, άνθρωποι που θαυμάζουμε κτλ.
Όταν αισθανόμαστε αποκαρδιωμένοι είναι καλό να αναγνωρίσουμε και να εκτιμήσουμε το σακίδιο με τις προμήθειες που έχουμε –εξωτερικό δίκτυο υποστήριξης-, πριν μας το πάρουν για να καταλάβουμε ότι αυτό που είχαμε ήταν πολύτιμο. Μπορούμε να βουτήξουμε στην καρδιά μας και στο νου μας –εσωτερικό δίκτυο υποστήριξης- και να δούμε την απεριόριστη δύναμη που έχουμε για να σηκωθούμε και να προχωρήσουμε, ακόμη κι αν πιστεύουμε ότι την έχουμε χάσει.
Όποια κι αν είναι η κατάσταση, πάντα είχαμε και πάντα έχουμε αυτό που χρειάζεται για να κάνουμε το επόμενο βήμα. Όπως είπε, πάνω κάτω, κι ο Επίκουρος: «Μη ματαιώνεις αυτά που έχεις επειδή επιθυμείς όσα δεν έχεις. Να θυμάσαι πως, αυτά που έχεις σήμερα κάποτε ήταν αυτά που ήλπιζες να έχεις». Συνέχισε. Ένα βήμα τη φορά.
- Τίποτα από όσα βιώνουμε δεν πάει χαμένο - 20 Σεπτεμβρίου 2019
- Σχέσεις: Κάθε πρόκληση ένα μάθημα και δώρο; - 22 Μαΐου 2019
- Για όλα φταίνε οι άλλοι… - 6 Μαρτίου 2019
