Δεν υπάρχουν τοξικοί άνθρωποι, μόνο τοξικές επιλογές
Ότι σε κρατάει με το ζόρι θες να μου πεις. Σου έχει βάλει το πιστόλι στον κρόταφο και είσαι μια απόσταση αναπνοής από το θάνατο. Παίζεται η ζωή σου κορόνα γράμματα σε τούτη εδώ την ιστορία και αναπνέεις με την ευγενική χορηγία μαγικής χαρτοσακούλας. Η ψυχρή αίσθηση ενός ακόμα χαστουκιού της ζωής σε αφοπλίζει κι εσύ εμμένεις πεισματικά σε μιαν υπομονή επίπλαστη. Επίπλαστη και ψεύτικη φυσικά. Σαν τα παραμύθια του κάποτε και τα παραμυθιάσματα του τώρα. Βαφτίσαμε «υπομονή» το βόλεμα, τέκνο μιας παντρειάς ανώμαλης, του φόβου και της απληστίας. Γιατί μένεις με το στόμα ανοιχτό; Δεν καταλαβαίνω. Σου φαίνονται παράλογα τα όσα λέω, την ίδια στιγμή που μέσα σου βαθιά ξέρεις; Στο τελευταίο στάδιο τοξικότητας έφτασες. Πόσο πιο κάτω ακόμα, πες μου.
Advertisment
Ξέρεις τι συμβαίνει; Είμαστε απλά απαράδεκτοι. Ρίχνουμε διαρκώς στους άλλους ευθύνες για να καλύψουμε τα δικά μας τα ψεγάδια, γιατί φοβόμαστε να μας δούμε ειλικρινά. Τι είπα, φοβόμαστε; Τρέμουμε. Καλύπτουμε κενά συναισθηματικά με παυσίπονα στιγμής πασπαλισμένα με εφήμερα συναισθήματα, εφήμερους ανθρώπους, διαβάτες περαστικούς. Τους αναγάγουμε σε θεούς, τους πλέκουμε εγκώμια για να μείνουν λίγο ακόμα, να μας αγαπήσουν, να είναι τρυφεροί, να μας πονέσουν λίγο λιγότερο από τους άλλους, τους προηγούμενους άλλους, τους «κακούς», γιατί ότι θα μας πονέσουν είναι αυτονόητο, σωστά;
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Advertisment
Αρπάζουμε λοιπόν αυτούς τους μικρούς «θεούς» και γαντζωνόμαστε πάνω τους. Θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι ο κόσμος μας όλος. Οι σωτήρες μας. Επιλέγουμε το ρόλο μας κύριοι σε κάθε παιχνίδι και μάλιστα εξαρχής. Θύματα. Θύματα με περικεφαλαία, γιατί αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Έξι γράμματα, μια γροθιά. Και φυσικά είμαστε. Γιατί εμείς το διαλέξαμε, γιατί εμείς αρνηθήκαμε το πιο βαθύ μας «είναι» και βολευτήκαμε σε συνθήκες μέτριες σαν τον πρωινό μας καφέ. Και ύστερα η γεύση του μας χαλάει και τα βάζουμε με θεούς και δαίμονες και σπάμε πράγματα και ξεσπάμε σε κλάματα και διαλύουμε ένα σπίτι ολόκληρο και σκίζουμε γράμματα και τα ποτίζουμε με δάκρυα. Μελό, ε;
Όντως. Είναι λίγο μελό στη σφαίρα της φαντασίας. Στην σφαίρα της ζωής ωστόσο, είναι στυγνός ρεαλισμός και πιστέψτε με δε μας τιμά καθόλου. Επιλέγουμε να εξαπολύσουμε ένα κάρο κατηγορίες εναντίον των κάποτε «θεών», αρνούμαστε την παραδοχή της αλήθειας, παραδινόμαστε σε ώρες ατελείωτης κλάψας και οδυρμού και φτου κι απ’ την αρχή. Ακόμα εκεί είμαστε. Στην ύστατη στιγμή, τρέμουμε ακόμα. Τοξικοί όλοι αυτοί λοιπόν, ή τοξικοί εμείς; Επιλογή μας να παραμένουμε σε καταστάσεις που μας τελειώνουν κάθε μέρα κι από λίγο. Επιλογή μας, οι ευκαιρίες σε ανθρώπους που δε μας εκτιμούν ούτε στο τόσο. Επιλογή μας μια ζωή χωρίς νόημα κανένα κι επιλογή μας να υποδυόμαστε το θύμα για ακόμα μια φορά, για να μας «λυπηθούν» και να μη χάσουν την ωραία τους εντύπωση για το άτομό μας.
Ήθελα να ‘ξερα ποιος επινόησε αυτήν τη μόδα που σαν καραμέλα αναμασάμε διαρκώς. «Τοξικοί άνθρωποι, συναισθηματικά ανάπηροι». Δεν υπάρχουν άνθρωποι τοξικοί φίλοι μου. Μόνο άνθρωποι φοβισμένοι. Πληγωμένοι. Και βαθιά μόνοι. Και όλοι μας έχουμε κάτι από αυτά -αν όχι όλα- λίγο πολύ. Όμως όλοι μαζί ενωμένοι μπορούμε όχι να τα καλύψουμε, μα να υπερβούμε αυτών. Και αυτό θέλει μαγκιά, δύναμη, κότσια, θέληση κι αγάπη. Και ξέρετε τι συμβαίνει εδώ; Είμαστε τραγικά εγωιστές για να δώσουμε απλόχερα αγάπη. Και είμαστε απίστευτα δειλοί για να παραδεχτούμε την αλήθεια μας. Θα ισιώσουμε ποτέ άραγε, μπας και δούμε ξανά χαμόγελα στα χείλη, ή θα παραμείνουμε στα καβούκια μας δέσμιοι κατηγορώντας διαρκώς τους άλλους για τοξικότητα και ένα κάρο ακόμα χαζομάρες; Πάρτε το χαμπάρι. Δε βγαίνει έτσι πουθενά. Δεν υπάρχουν τοξικοί άνθρωποι, παρά μόνον τοξικές επιλογές.
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
