Αγάπη στα 5/4
Μια νέα μέρα ξεκινά κι απ’ τα ηχεία μου χτυπά ρυθμός πέντε τετάρτων. Το πιάνο σιγοντάρει αρμονικά και το σαξόφωνο σολάρει μανιασμένο. Βάζω στην άκρη όλα τα σοβαρά κι ανοίγω το μονόγραμμα του Ελύτη – η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή, μια αγάπη ανεξίτηλη στο χρόνο που κάνει τις λέξεις να πετούν και να φωνάζουν: «Είμ’ εγώ, μ’ ακούς / Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς / Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ / Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς / Πού μ’ αφήνεις, πού πάς καί ποιος, μ’ ακούς / Σού κρατεί το χέρι πάνω απ’ τούς κατακλυσμούς»…
Advertisment
Και τι να πεις μετά απ’ αυτό; Τι άλλο να διαβάσεις; Και τι να γράψεις που να μην το’ πε ήδη ο ποιητής; Φέρνω στο νου το «Σ’ αγαπώ» και το στομάχι πεταρίζει. Πόσες φορές δεν τ’ άκουσα; Πόσες φορές δεν το’ πα; Πόσες να ήταν ψεύτικο, πόσες αγνό κι αληθινό; Σηκώνομαι απ’ τον καναπέ, φοράω τα παπούτσια μου και βγαίνω στην αυλή μου. Ανοίγω την αυλόπορτα κι ανηφορίζω προς το δρόμο. Ο ήλιος μ’ άκουσε και ξεμυτά δειλά για να με συναντήσει. «Σε κρατώ, μ’ ακούς;» μου ψιθυρίζει στο αυτί κι αφήνομαι στις μυρωδιές της λεμονιάς και στη βουή της πόλης. Η υγρασία μου λούζει τα μαλλιά και η ησυχία με υπνωτίζει.
Βγάζω τη μάσκα του «είμαι καλά»
Φέρνω στο νου το «Σ’ αγαπώ» και όλα τα κοριτσίστικα κλισέ σκάνε σαν φούσκες στον αέρα. Η Σταχτοπούτα δεν αγάπησε ποτέ αληθινά και η Χιονάτη ζούσε πάντα μες στο ψέμα. Και τελικά, το μόνο αληθινό είναι το «κράτα με να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε το βουνό». Οτιδήποτε άλλο δεν χωράει στην αγάπη. Και είναι δύσκολο το ν’ αγαπάς, δύσκολο το ν’ αγαπιέσαι..
Advertisment
Στα δύσκολα του ν’ αγαπάς είναι να πλάθεις κάθε μέρα τον ωραίο σου εαυτό, να τον επινοείς, να τον συνθέτεις. Να σβήνεις και να γράφεις τα σημάδια του μέχρι να είναι κόκκινα σαν την καρδιά, να βγάζεις και να βάζεις πινελιές μέχρι να φτιάξεις το πορτραίτο της αμόλυντης ψυχής σου. Στα δύσκολα του ν αγαπάς είναι να σβήνεις τα “αύριο” και τα “χθες” και να φυτεύεις σπόρους στο απόλυτο παρόν σου. Είναι ν’ αφήνεις τον συνάνθρωπο στην ησυχία του και στις επιλογές του, να σέβεσαι, να καταθέτεις την αλήθεια σου και να χαράζεις τα όριά σου. Να διώχνεις τις σκιές και να μην βλάπτεις, να αποφεύγεις τις πληγές – να είσαι ελεύθερος κι αγνός. Στα δύσκολα του ν’ αγαπάς είναι να διώχνεις πέρα μακριά τον όποιο εγωισμό σου.
Μα έχει κι εύκολα το «σ’ αγαπώ», κι είν’ όλα αυτά που σου τραβούν το χέρι όταν η μοναξιά σε θέλει για δική της. Στα εύκολα του ν’ αγαπάς είναι τα βλέμματα, τα νεύματα, τα γέλια. Στα εύκολα του ν’ αγαπάς είναι τα λόγια που ακούς και που σου δίνουν θάρρος. Είναι μια βόλτα στην Ερμού και μια αγκαλιά σφιχτή δίπλα στα σιντριβάνια. Είναι τα δάχτυλα που καθαρίζουνε γελώντας το παλτό απ’ τα μαλλιά σου και το λευκό πουκάμισο αφημένο μ’ επιμέλεια στο κρεβάτι.
Μια νέα μέρα ξεκινά κι απ’ τα ηχεία μου χτυπά ρυθμός πέντε τετάρτων. Τέσσερα τέταρτα είναι οι χτύποι της ζωής κι ο πέμπτος που στριμώχνεται, το λατρεμένο «σ’ αγαπώ» που χώνεται για να τη νοστιμίσει.
- Κι αν ξύπναγες ένα πρωί και μάθαινες πως έχεις άλλα πέντε χρόνια για να ζήσεις; - 31 Μαΐου 2018
- Ψάξε Mέσα Σου… Όλοι απέχουμε από την ευτυχία, λίγα μόλις βήματα - 18 Μαΐου 2018
- Μαχάτμα Γκάντι: Το δώρο του θυμού - 19 Μαρτίου 2018
