Ο Λούκι Λουκ θα ήταν ποδηλάτρης!
Τον θυμάμαι πάντα να κλείνει τις περιπέτειές του στην Άγρια Δύση καβάλα στην Ντόλυ τραγουδώντας: “Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάου μπόι”. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δήλωνε φτωχός. Τα είχε όλα.
Advertisment
Σφρίγος. Ήταν πιο γρήγορος κι από τη σκιά του.
Ελευθερία. Πήγαινε όπου του κάπνιζε. Δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τον Μπάμπη Γεωργακόπουλο
Αγάπη. Όλοι – ακόμη και οι Ντάλτονς – τον λάτρευαν.
Σεβασμό. Ο Ραν Ταν Πλαν, ο σκύλος του, ποτέ δεν κατάλαβε τι του έβρισκε.
Συντροφικότητα. Η Ντόλυ το άλογό του, είχε το χιούμορ που θά ‘θελε ο καθένας να έχει από έναν σύντροφο.
Αυτάρκεια. Δεν εξαρτιώταν από κανέναν. Ακόμα και τον καφέ του τον έψηνε μόνος στη χόβολη.
Εμπιστοσύνη. Με τι ξεγνοιασιά έστριβε το τσιγάρο του ιππεύοντας ανάποδα την Ντόλυ!
Ροϊκότητα. Ένιωθε ένα με τον κόσμο. Έδινε περισσότερα από όσα έπερνε.
Τι τον έκανε άραγε να νιώθει φτωχός; Η έλλειψη χρημάτων; Δεν ήταν δούλος τους. Το ότι δεν είχε ένα κεραμίδι να βάλει το κεφάλι του; Προτιμούσε τ΄άστρα. Δεν είχε ανθρώπινη συντροφιά; Αγαπούσε τη μοναχικότητα του “πιονέρου”.
Καθώς τώρα αμέριμνα ποδηλατώ σε μια ατέλειωτη ευθεία στην εξοχή εισπνέοντας τον φρέσκο αέρα, έχω ξεκάθαρα την απάντηση: Η αναζήτηση της αλήθειας του τον έκανε να νιώθει φτωχός. Γιατί γνώριζε πως τίποτα στον κόσμο δεν σε κάνει πλούσιο αν δεν ανακαλύψεις την ουσία σου. Η ατέρμονη περιπλάνηση στους ορίζοντες της Άγριας Δύσης έχουν έναν προορισμό. Η πρόθεση είναι ίδια. Το μόνο που διαφέρει είναι ο τόπος και το μέσο μετακίνησης.
- Το άγχος του κόκορα - 1 Οκτωβρίου 2019
- Τι έχω κάνει; (απολογισμός για τη χρονιά που έφυγε) - 14 Ιανουαρίου 2018
- Από τον Σινάτρα… στον Σιντάρτα - 15 Δεκεμβρίου 2017
