Οι αλήθειες που δεν λέγονται…
Βραδάκι πρώτων ημερών καλοκαιριού. Ήταν δάσκαλός σου, κάπου σε κάποιο μάθημα. Ζήτησε από τους γονείς σου την άδεια να σε πάρει για μια βόλτα, να μιλήσετε για εσένα. Άραγε με ποιο σκεπτικό γονείς εμπιστεύονται έτσι εύκολα σε έναν δάσκαλο το λυγερόκορμο, έφηβο κορίτσι τους;
Advertisment
Να μου πεις, τον ήξεραν, τον είχαν ακούσει να μιλά για διάφορα θέματα και είχαν μαγευτεί από την ευφράδεια λόγου του! Ήταν δάσκαλος, οικογενειάρχης, πρότυπο για την ελληνική κοινωνία τίποτα από το προσωπείο του δεν φαινόταν ανησυχητικό.
Σε πήγε σε μια ερημική παραλία και άρχισε να σου μιλά για το πόσο ξεχωριστός άνθρωπος είσαι και πόσο ήθελε αυτό να το αγγίξει. Εσύ δεν καταλάβαινες τι εννοούσε, όλα έμοιαζαν παράξενα και διαφορετικά από την αίθουσα διδασκαλίας. Παρέμεινες ακίνητη, ανέκφραστη ίσως και να μην ήθελες να πιστέψεις αυτό που διαισθανόσουν πως θα επακολουθούσε…
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Ρίνα Σερέτη
Έβαλε ασφάλειες, πάγωσες και ξαφνικά οργή και σκοτάδι όλα επάνω στο αγνό κορμί σου. Σε ακινητοποίησε, άλλωστε ήξερε καλά να το κάνει αυτό… Ούρλιαζες, παρακαλούσες να σταματήσει, κι αυτός εκεί να σου λέει λέξεις άγνωστες μέχρι εκείνη τη στιγμή για το λεξιλόγιό σου, να μπαίνει μέσα σου με μανία, να γεμίζει ηδονή κάθε του κύτταρο και να αδειάζει από ψυχή κάθε δικό σου…
Σωπαίνεις. Μέχρι εκεί αντέχεις να πεις.
Ακόμη και τώρα χρόνια μετά αρνείσαι να θυμάσαι τι πέρασες, αρνείσαι να έχεις αυτές τις μνήμες μα θέλεις πια ό,τι υπάρχει και σε καταδιώκει να το ξεριζώσεις από μέσα σου, ποτέ ξανά αυτός μέσα σου! Αρχίζεις να μιλάς με μια φωνή σταθερή, χωρίς χρώμα, κενή, άδεια:
-Ποτέ ξανά ένας “αυτός” στο σώμα κανενός κοριτσιού, κανενός παιδιού, καμμίας γυναίκας! Ήρθε η στιγμή να ορθώσουμε ανάστημα και όσες γυναίκες έχουμε ζήσει κάτι τόσο σιχαμένο, να αφήσουμε στην άκρη τις τύψεις πως εμείς φταίμε, εμείς με κάποιο τρόπο το προκαλέσαμε και να δακτυλοδείξουμε όλα αυτά τα θρασύδειλα ανθρωπόμορφα τέρατα που ασελγούν επάνω σε ανυπεράσπιστα σώματα!
Σωπαίνεις, η οργή σου καταλαγιάζει. Μέχρι εκεί αντέχεις να πεις.
Στο σπίτι κανένας δεν κατάλαβε την απουσία της ψυχής από το κορμί σου. Αυτή την βρωμερή σιωπή σαν να βρίσκεσαι ανάμεσα σε διαμελισμένα θύματα πολέμου. Ευτυχώς ήσουν ένα κλειστό εσωστρεφές παιδί, κάνεις δεν κατάλαβε τίποτα.
Οι γονείς σου σε ρώτησαν πώς πέρασες, τι συζητήσατε. “Όλα καλά” βρήκες την δύναμη να πεις, ξέφυγες με την πρόφαση της τουαλέτας και κλείστηκες μέσα για ώρα!
Το μάθημα το σταμάτησες και κατηγορήθηκες από τους γονείς σου πως παρατάς πράγματα στην μέση. Τι ειρωνία! Μα πώς να πεις την αλήθεια σου αυτή; Λέγονται αυτές οι αλήθειες;
Από τότε οι καθρέπτες χαθήκαν από τα μάτια σου, και ξέχασες το πρόσωπό σου για χρόνια. Το σώμα σου έγινε ένα ξύλινο ομοίωμα, ένα παγωμένο άγαλμα ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ήθελες καν η ανάσα τους να σε πλησιάζει! Κι έκλαιγες, έκλαιγες νύχτες ατελείωτες για να μην φαίνεσαι. Πάντα στα κρυφά και πάντα μόνη! Οι φωνές μέσα σου σαν τις βροντές της δυνατής καταιγίδας άναρχα να χτυπούν από παντού!
-Εσύ φταις! Εσύ φταις! Τι δέχθηκες και πήγες; Δεν φώναζες δυνατά για να σε ακούσουν, δεν προσπάθησες να ανοίξεις την πόρτα να φύγεις! Είσαι μια δειλή που φταις για ό,τι σου συνέβη, φταις εσύ, φταις μόνο φταις…
-Σσσς διάλειμμα φωνές, διάλειμμα!
Θα σταθώ στα πόδια μου, πρέπει να σταθώ μη χάσω τα λογικά μου και κυρίως μη μάθει κανείς! Ντρέπομαι, πόσο ντρέπομαι… Όλα για ένα σώμα, όλα για μια αρρωστημένη απόλαυση. Μισώ το σώμα μου, μισώ το σώμα μου και όσους με θέλουν γι’ αυτό! Τους μισώ!
Σσσς διάλειμμα φωνές, διάλειμμα…
Και αλήθεια σώπασες και το κράτησες μέσα σου. Μίλησες χαμηλόφωνα γι’ αυτό με βουβούς λυγμούς, μετά από πάρα, παρά πολλά χρόνια. Συνοπτικά, λίγες κουβέντες, στα σκοτεινά χωρίς να φαίνεσαι. Δεν αντέχεις για πολλά, δεν αντέχεις!
Ακόμη και τώρα λυγίζεις όταν το σκέφτεσαι μα έχεις προχωρήσει! Πρέπει να προχωρήσεις! Η ζωή έχει και καλούς ανθρώπους! Η ζωή έχει και αγάπη και αληθινή αγκαλιά και έρωτα και κοίταγμα στα μάτια με λατρεία, έχει και ζωή η ζωή, όχι μόνο θάνατο αργό. Μεγάλωσες, δυνάμωσες, έγινες μητέρα, έχεις και κόρη! Με τι μάτια να την κοιτάξεις που κάποτε σώπασες ένα τέτοιο γεγονός, που δεν προστάτεψες άλλα κορίτσια να μην πάθουν το ίδιο! Πρέπει να φανείς δυνατή! Στάσου στα πόδια σου! Μίλα για την εμπειρία σου και ξερίζωσε από πάνω σου κάθετί που κουβαλάς από αυτόν! Κάν’ το για εσένα! Για την κόρη σου! Για όλες τις γυναίκες! Τέλος με τις ενοχές! Ποτέ σου δεν έφταιξες, ποτέ σου δεν προκάλεσες, ποτέ σου δεν επιδίωξες κάτι τέτοιο! Φώναξέ το! Αυτός σε οδήγησε εκεί, αυτός είναι άρρωστος! Εσύ ήσουν μόνο το θύμα των αρρωστημένων ορέξεων ενός άντρα που κάθε φορά που έκανε αυτή την απαίσια πράξη αισθανόταν πληρότητα. Αυτός είναι ο άρρωστος όχι εσύ!
Ο χρόνος μπορεί να ξεθωριάσει, μπορεί να σε οδηγήσει σε ώμους εμπιστοσύνης να πιαστείς! Αγάπησε τον εαυτό σου γι’ αυτό που είσαι και όχι γι’ αυτό που αυτός σε έκανε να αισθάνεσαι τόσα χρόνια. Έχεις δικαίωμα να αγαπηθείς, αξίζεις να σε φροντίσουν, εσύ είσαι η αθώα, ο ένοχος είναι αυτός! Άσ’ τα όλα πίσω σου! Αξίζεις στοργή, αξίζεις αγκαλιά, αξίζεις αγάπη! Δώσε μια δεύτερη ευκαιρία σε εσένα και σε εκείνον που θα σε αγαπήσει για την ψυχή σου! Μην μένεις πίσω! Προχώρα μπροστά, η ζωή είναι εκεί και σε περιμένει με μια ανοιχτή αγκαλιά χωρίς τα δικά σου χέρια όμως αγκαλιά δεν μπορεί να υπάρξει!
ΥΓ: Οι αλήθειες λέγονται και αυτές οι αλήθειες χρειάζεται να ακουστούν! Φώναξέ τες!
- Άνθισε την ομορφιά σου πέρα από τον χρόνο - 3 Ιανουαρίου 2020
- Για να γνωρίσεις τη ζωή, χρειάζεται να υποστείς πολλούς θανάτους εντός της… - 29 Μαΐου 2019
- Αποχώρησε από τον πόνο! Άσε τον ελεύθερο και προχώρα! - 6 Μαΐου 2019
