Photo: Author/Depositphotos
Ατόφια, αυθεντικά, ολόψυχα, μα πάνω απ’ όλα με το δικό σου μοναδικό τρόπο. Αγάπα. Από την πρώτη σου κιόλας πνοή, μέχρι τα όνειρα που κάνεις. Τα συντρίμμια που σε βασανίζουν, τους λόγους που σε κάνουν να πετάς. Αγάπησε χαμόγελα περαστικά, βλέμματα αινιγματικά και λέξεις που δε λέγονται, γιατί ξέρεις… Όλα αυτά έχουν κάτι να σου πουν. Αγάπησε τα βάσανά σου τα πελώρια και τα προβλήματα τα ατέρμονα και τις συγχύσεις που προκαλούν. Για τώρα είναι, μην ανησυχείς. Αγκάλιασε τα πάθη σου και τους πιο ερεθιστικούς σου φόβους που γεμάτοι «Αν» σε στοιχειώνουν και μέσα από εσένα ξαναζούν. Αγκάλιασε το τώρα σου με τους ανθρώπους και τις αλλαγές τους και μάθε να είσαι εσύ.
Advertisment
Χρόνια ολόκληρα, τόσοι και τόσοι πάλευαν με χίλιους δυο τρόπους να πετύχουν το αντίθετο. Το παράλογο. Το ξένο. Να μην είσαι εσύ. Χρόνια ολόκληρα επίσης σε επιλογές σου από καρδιάς, κάποιοι έξυπνοι καμπόσοι έβγαζαν μαστίγιο και σε φίμωναν με ενοχές για τη «μη ηθική» σου, γιατί ξέφυγες. Ίσως ξέφυγες, μα έζησες. Και πόνεσες και ξέσπασες σε λυγμούς και έγινες ένα με τη μη ζωή. Δηλαδή με την ίδια τη ζωή, στο απόλυτό της. Το παράδοξο, το παράλογο, το παράξενο. Το έχουμε πει κι άλλες φορές άλλωστε, πως αν αυτό το «ταξίδι» δεν έχει μέσα του λίγο «παρά», δεν έχει νοστιμάδα. Καταλαβαίνεις πολύ καλά για τι μιλάω και αισθάνεσαι αυτή τη στιγμή το στήθος σου να φουσκώνει από υπερηφάνεια. Χαίρομαι πολύ. Και εγώ ακριβώς έτσι νιώθω.
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Advertisment
Ακόμα και αυτή τη στιγμή λοιπόν, αγάπησέ τη. Την υπερηφάνεια και το ενδιαφέρον σου και τον πόνο και το ήθος σου. Την πραγματικότητα και τα λάθη που μέσα απ’ αυτά έφτασες λίγο πιο κοντά στο αιώνιο. Κάποιος είπε κάποτε, πως κυρίως γι’ αυτά θα σε θυμούνται κι ας λένε όλοι κάποτε πως «Ήσουν καλός, ήσουν χρυσός»… Τι θέλεις να θυμούνται από εσένα άνθρωπέ μου, πέρα απ’ την αστείρευτη πηγαία σου μαγκιά, να είσαι πάνω απ’ όλα εσύ; Με τα στραβά και τα ωραία σου, με τις εκρήξεις και τις εμμονές σου, με τα αστεία και τα ψεγάδια σου. Και αυτά αγάπησέ τα. Είναι εσύ. Αρκετά σε κατηγόρησες. Αρκετά σε γείωσες. Τώρα η ιστορία μυρίζει τέλος εποχής και εσύ σου οφείλεις να χαμογελάς λίγο παραπάνω.
Να σε αγαπάς. Να σε φροντίζεις. Να μάθεις να σε ακούς. Μην περιμένεις συναισθήματα τέτοια από οποιονδήποτε, από κανέναν άλλο, ολόψυχα και ανιδιοτελή, αν πρώτα εσύ ο ίδιος δεν τα βιώσεις απόλυτα για εσένα τον ίδιο. Όχι, δεν είναι εγωκεντρικό. Είναι ειλικρινές και στη θεωρία τη δική μου τουλάχιστον, απόλυτο και ξεκάθαρο. Ίσως με διαψεύσεις, ίσως κάνω λάθος, μα είμαι εδώ, ανοιχτή στην αλλαγή για μια νέα θεωρία. Έλα να τη συζητήσουμε… Αγάπησε το διάλογο, τη διαφωνία και την προστριβή σου, μα έχε και τα απαραίτητα όρια. Δηλώνουν σεβασμό αυτά ξέρεις και πάνω απ’ όλα σεβασμό σε σένα τον ίδιο, που θέλεις να σε αγαπάς. Και αφού το θέλεις το μπορείς. Και αφού το μπορείς, είναι καλό για εσένα να μάθεις να το εξασκείς κάθε μέρα. Πως αλλιώς…
Ίσως ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος σε αυτόν τον κατά τα άλλα ρόδινο, μάταιο κόσμο μου είχε πει κάποτε πως «Η επιθυμία, είναι η κινητήριος δύναμη της αλλαγής, της ίδιας της ζωής» και εγώ τότε πάλευα να υποστηρίξω την ευγνωμοσύνη! Μα πώς γίνεται να υπάρξει ευγνωμοσύνη, αν δεν προϋπάρχει η ίδια η στιβαρότητα του «θέλω» σκέφτηκα μετά και άλλαξα κατεύθυνση… Αγάπα τους ανθρώπους σου και τις απόψεις τους λοιπόν και να ‘σαι ανοιχτός. Αρκετά με τις παρωπίδες του «εγώ» μας. Η ζωή δεν είναι «εγώ» κι αν είναι, τότε επιλέγει τη μοναξιά οικιοθελώς. Αγάπησε το μοίρασμα, κάνε το βίωμα και προχώρα. Αγάπησε άνθρωπε. Για να σωθείς, να λυτρωθείς, να γίνεις αιώνιος μαχητής και θεός αθάνατος. Αγαπήσου για να ταξιδέψεις λίγο πιο όμορφα και ύστερα σαν πυροτέχνημα να σβήσεις, αφήνοντας πίσω λίγο χρώμα. Μια λάμψη φωτεινή για ότι έρχεται, για όσους έρχονται…
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
