Άυπνες νύχτες
Άλλη μία άυπνη νύχτα. Με σκέπαστρο, καφέ κι αγάπη να κοιμάται σε διπλανά δωμάτια. Η βασική διαφορά της δικής μου αυπνίας, σε σχέση με άλλων, που οι τραγωδίες τους ξεπερνούν κατά πολύ τις ελπίδες τους, αφήνοντάς τις τελευταίες ακάλυπτες, άνυδρες…
Advertisment
Τα νέα στις ειδήσεις, κατέληξαν πια να μην είναι νέα. Για κάποιους, τα εικοσιτετράωρα είναι τόσο αβέβαια, όσο και αιματηρά. Ο φόβος για το “τώρα”, είναι η μόνη αλήθεια της πραγματικότητάς τους. Ίσως να μην προλάβουν ποτέ να ασχοληθούν με απλές, ανθρώπινες, ανούσιες ή ουσιαστικές έγνοιες. Ίσως τα Όνειρα, να’ ναι η τελευταία, αναφαίρετη πολυτέλεια που τους απέμεινε, την ίδια ώρα που στο κατώφλι τους καραδοκεί μία πείνα, ένα όπλο, μία βόμβα, ένα θανατικό, ένα α-τύχημα στο οποίο μέλει να εμπλακούν.
Κάποιοι άλλοι, σκέφτομαι, έχουμε ακόμη τόσες πολυτέλειες να νανουρίζουν τα βράδια μας. Την πολυτέλεια της μελαγχολίας, της κακιάς ώρας, του κακού καιρού. Την άνεση της στιγμιαίας χαράς, της επόμενης ημέρας, του ακόμη λίγου χρόνου.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από την Άννα Ιωαννίδου
Λίγοι πολυτελείς, θα ξαπλώνουν άλλη μια νύχτα ήρεμοι, γιατί έμαθαν να μετρούν αυτά που έχουν παρά αυτά που δεν έχουν. Και να αρκούνται στο τελικό μέτρημα. Μερικοί, μετά το μέτρημα ίσως αποφασίσουν να στείλουν μια τζούρα πολυτέλειας και σ’ άλλη άκρη του κόσμου, με ένα μόνο κλικ, πριν πάνε στο κρεβάτι. Άλλοι πάλι, θα συνεχίζουν να ματώνουν πάνω από κάμποσες σκέψεις και λέξεις, μη μπορώντας να αποδεχθούν την ανισότητα αυτής της κατανομής. Κι άλλοι, θα συνεχίζουν να γυρνάνε την κουβέρτα, αγχωμένοι για τα χρηματιστήρια της ζωής τους, πικραμένοι για τη μοίρα να μην έχουν βρει έναν καλό σύνευνο να κοιμηθεί πλάι τους, ούτε μια καλή ενασχόληση αντάξια των προσόντων τους και των προσδοκιών των άλλων, ούτε καν ένα αντικαταθλιπτικό, αντάξιο της μελαγχολίας τους.
Και κάπως έτσι, τα νέα θα συνεχίζουν να μην είναι πια νέα. Οι ομορφιές να μην είναι δίκαια χωρισμένες. Κι οι πολυτέλειες να μην κοιμούνται με τον ίδιο τρόπο τα βράδια.
Ας μη φταίει, όμως, πάντα κάποιος άλλος για το ανισομερές του κόσμου. Ας μην ευθύνεται σε κάθε στιγμή η κακή η μοίρα, η άδικη η ζωή, η ανίκανη η κυβέρνηση, η άτιμη η κοινωνία, τα άμυαλα τα καθεστώτα, οι ψεύτικοι οι φίλοι, οι άκαρδοι οι άνθρωποι.
Ας φταίμε και λίγο εμείς. Ας φταίμε κυρίως εμείς. Εμείς, που γιατί όχι, αυτό και το επόμενο βράδυ πριν πάμε για ύπνο, να κοιτάξουμε να κάνουμε κάτι. Κάτι, που να αλλάξει εμάς. Κάτι που να κάνει το αύριο που ξημερώνει, λίγο καλύτερο, λίγο φωτεινότερο, λίγο πιο ίσο.
Εμείς, που έχουμε ακόμη την πολυτέλεια να ακούμε τα λόγια του Καζαντζάκη, να φωνάζουν «Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.» Την ίδια ώρα που σε κάθε Χαλέπι αυτής της γης, κάποιων τα Όνειρα θα καίνε, ακολουθώντας διαδοχικά τα κουφάρια τους, που έχουν ήδη γίνει στάχτη.
- Αγχώδης Κατάθλιψη: «Κακή Ζαριά / μόνη στέκει πια η έβδομη πλευρά» - 17 Απριλίου 2020
- Μη φοβηθείς να κοιτάξεις στον καθρέφτη. Εκεί μόνο θα βρεις εσένα - 31 Δεκεμβρίου 2019
- Σε αυτή τη στροφή δε θα σε περιμένει… - 27 Νοεμβρίου 2019
