Το να δίνουμε υπερβολική βαρύτητα στις πολλές υποχρεώσεις και στα άπειρα καθήκοντά μας, τα οποία μάλιστα πρέπει να διεκπεραιώσουμε σε ελάχιστο χρόνο, έχει γίνει πλέον τρόπος ζωής για εκατομμύρια ανθρώπους. Θα έλεγα μάλιστα ότι η πιο συνηθισμένη απάντηση στην ερώτηση «Πώς είσαι;» είναι μια σχεδόν αντανακλαστική απάντηση : «Τρέχω! Πνίγομαι! Έχω άπειρα πράγματα να κάνω».
Πρέπει επίσης να παραδεχτώ ότι παρόλο που σας συστήνω θερμά αυτή τη στρατηγική, και εγώ μερικές φορές έχω την τάση να δίνω παρόμοιες απαντήσεις. Όταν όμως το συνειδητοποιώ, σταματώ να δίνω βαρύτητα στο θέμα και το αποτέλεσμα είναι ότι νιώθω πολύ καλύτερα.
Advertisment
Είναι σχεδόν σαν να πιστεύουμε ότι εάν εξομολογηθούμε στους άλλους ότι είμαστε πολλοί απασχολημένοι, θα νιώσουμε πιο άνετα. Τις προάλλες στο σούπερ μάρκετ άκουσα τυχαία μια συνομιλία μεταξύ δύο φίλων. Ο πρώτος είπε: «Γεια σου, Τσακ. Πώς τα πας;» Ο Τσακ αναστέναξε μεγαλόφωνα και απάντησε: «Έχω πάρα πολλές δουλειές, εσύ τι κάνεις;» Και ο φίλος του είπε: «Κι εγώ το ίδιο. Τελευταία τρέχω διαρκώς».
Αμέσως μετά δύο γυναίκες μου προσέφεραν και άλλο σχετικό υλικό –λες και οι πελάτες ήξεραν πως έγραφα για το συγκεκριμένο θέμα εκείνη τη μέρα! Άκουσα λοιπόν τη μία γυναίκα να λέει στην άλλη: «Γκρέις, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω. Πώς τα πας;» Η Γκρέις, ανασηκώνοντας τους ώμους, απάντησε: «Καλά, αλλά έχω πάαααρα πολλές δουλειές». Και συνέχισε με μια ευγενική ερώτηση που έδειχνε ειλικρινές ενδιαφέρον: «Κι εσύ τι κάνεις;» Η απάντηση που εισέπραξε ήταν: «Ξέρεις τώρα, πνιγμένη στις δουλειές, όπως πάντα».
Είναι μεγάλος ο πειρασμός να ξεκινήσετε μια τέτοια συζήτηση, γιατί η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε πράγματι πολυάσχολοι. Υπάρχουν μάλιστα άνθρωποι που πιστεύουν ότι πρέπει να είναι διαρκώς απασχολημένοι, αλλιώς ο κοινωνικός τους περίγυρος δεν θα τους εκτιμά. Μερικοί συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ο πιο πολυάσχολος.
Advertisment
Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι απαντώντας με αυτό τον τρόπο δηλώνοντας πόσο απασχολημένοι είμαστε, η συζήτηση παίρνει μια τροπή που δεν είναι και τόσο ευχάριστη. Όταν και οι δυο δίνετε έμφαση σε αυτό το θέμα και αρχίζετε να απαριθμείτε τις δουλειές, τις υποχρεώσεις και τα βάσανα που απορρέουν από αυτές, υπενθυμίζετε στον εαυτό σας (και στο συνομιλητή σας) πόσο στρεσαρισμένη και πολύπλοκη είναι η ζωή σας. Κι ενώ έχετε την ευκαιρία να ξεφύγετε για λίγο από το στρες χαιρετώντας και κουβεντιάζοντας χαλαρά και ευχάριστα με έναν φίλο ή γνωστό σας, επιλέγετε να περάσετε αυτά τα ελάχιστα λεπτά αναλύοντας και περιγράφοντας πόσο πολυάσχολοι είστε.
Η συγκεκριμένη δήλωση μπορεί να έχει κάποια στοιχεία ειλικρίνειας, τελικά όμως λειτουργεί σε βάρος σας (και σε βάρος του συνομιλητή σας), καθώς ενδυναμώνει το αίσθημα ότι είστε κυριολεκτικά πνιγμένοι στις υποχρεώσεις. Εντάξει, αυτό ισχύει, αλλά η ζωή σας δεν είναι μόνο αυτό! Είστε επίσης ενδιαφέροντες άνθρωποι και σας χαρακτηρίζουν πολλά άλλα πράγματα πέρα από το φορτίο των ευθυνών και των καθηκόντων σας.
Το να δίνουμε έμφαση σε αυτή την πλευρά της ζωής μας δεν είναι απαραίτητο, είναι απλώς μια συνήθεια που έχουμε οι περισσότεροι. Αλλά μπορούμε να την αλλάξουμε αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει και διερευνώντας τις εναλλακτικές επιλογές μας.
Πιστεύω πραγματικά ότι θα μείνετε έκπληκτοι από το πόσο πιο ήρεμοι θα αισθανθείτε αν αλλάξετε αυτά που λέτε στους άλλους όταν σας ρωτούν πώς είστε. Κάντε ένα πείραμα: προσπαθήστε για μία εβδομάδα να μην κάνετε κανένα σχόλιο σχετικά με το πόσο πνιγμένοι είστε. Ίσως είναι δύσκολο, αλλά αξίζει τον κόπο.
Παρόλο που θα συνεχίσετε να είστε εξαιρετικά απασχολημένοι, θα το νιώθετε αισθητά λιγότερο.
Θα διαπιστώσετε επίσης ότι μόλις το κάνετε αυτό, οι άλλοι θα αρχίσουν κι αυτοί να μιλούν λιγότερο για το συγκεκριμένο θέμα. Το στρες που θα νιώθετε και οι δυο σας θα είναι μικρότερο, ενώ και η μεταξύ σας συζήτηση θα πάρει διαφορετική τροπή και θα έχει ως επίκεντρο πιο θετικά και ευχάριστα θέματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος σας ρωτήσει πώς είστε, πείτε οτιδήποτε άλλο εκτός από το «πνίγομαι και τρέχω συνεχώς». Θα νιώσετε πολύ χαρούμενοι που το κάνατε.
“Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα στο σπίτι και στην οικογένεια” Richard Carlson εκδόσεις Πεδίο
