Η Λουίζ κι εγώ καθόμαστε μαζί, μπροστά από έναν καθρέπτη, που κρέμεται στον τοίχο του σαλονιού της. Είναι μεγάλος, σχεδόν δύο μέτρα μακρύς και ένα μέτρο ψηλός. Φαινόμαστε ολόκληροι, τίποτα δεν κρύβεται.
Η ώρα είναι εννιάμιση το πρωί και μπροστά μας έχουμε μια μέρα γεμάτη συζήτηση και εξερεύνηση. Η Λουίζ πίνει έναν φυσικό χυμό δικιάς της έμπνευσης και παρασκευής, που έχει μέσα όλα τα καλά. Εγώ πίνω τον καφέ μου, που έχει επίσης μέσα, όπως ισχυρίζομαι, όλα τα καλά. Ο καφές, λέω, είναι το όχημα του Αγίου Πνεύματος.
Advertisment
Ανοίγω το μικρόφωνο στον υπολογιστή μου. Είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για τη συγχώρεση.
“Η συγχώρεση είναι πολύ μεγάλο ζήτημα, Λουίζ. Από πού ν’ αρχίσουμε;”
“Από το ότι πρέπει να αγαπάμε το παιδί μέσα μας” λέει η Λουίζ.
“Γιατί ξεκινάμε από εδώ;”
“Γιατί αν δεν αγαπήσεις το παιδί μέσα σου, δεν θα μάθεις πόσο άξιος αγάπης είσαι και δεν θα δεις πόσο πολύ σε αγαπάει η ζωή” εξηγεί.
“Πολύ βαθυστόχαστο αυτό που λες” λέω, πίνοντας μια γουλιά καφέ.
“Επειδή είναι αλήθεια” λέει, χαμογελώντας.
Η Λουίζ Χέι υπήρξε πρωτοπόρος στο πεδίο της θεραπείας του εσωτερικού παιδιού μέσα μας. Τη διδάσκει, ατομικά και σε ομάδες, εδώ και σαράντα χρόνια. Στα περισσότερα βιβλία της έχει αναφέρει την ανάγκη να αγαπήσουμε το παιδί που υπάρχει μέσα μας. Έχει εκδώσει διαλογισμούς που επικεντρώνονται σε αυτό.
Συγκριτικά με τη Λουίζ, εγώ είμαι αρχάριος. Έχω βιώσει τη θεραπεία του παιδιού μέσα μας προσωπικά, αλλά από τότε έχει περάσει πολύς καιρός. Το ήξερα πως κάποια στιγμή θα την ξανασυναντούσα και για το λόγο αυτό γράφτηκα σε μια σειρά μαθημάτων συμβουλευτικής σχετικά με το εσωτερικό παιδί μέσα μας. Το έκανα για τον εαυτό μου, ως ένα μέρος του ταξιδιού που έκανα γι’ αυτό το βιβλίο. Προτού συναντηθώ με τη Λουίζ, είχα ολοκληρώσει την τέταρτη συνεδρία μου.
Advertisment
“Αυτό που μας βοηθάει να ξαναβρούμε την αθωότητά μας, είναι να αγαπήσουμε το παιδί μέσα μας” λέει η Λουίζ.
“Και πώς αγαπάμε το παιδί μέσα μας;” ρωτάω.
“Όπως ακριβώς αγαπάς και τον ενήλικο εαυτό σου” λέει.
“Σταματώντας τις αρνητικές κρίσεις” λέω.
“Τα μωρά δεν είναι κακοί άνθρωποι. Κανείς δεν γεννιέται ένοχος. Όλοι έχουν αξία” λέει έντονα η Λουίζ, σαν άγρια λέαινα που προστατεύει τα μικρά της.
“Όλοι; Το εννοείς πραγματικά;”
“Κάθε μωρό που γεννιέται, δημιουργείται με καλοσύνη” λέει η Λουίζ. “Αρχίζουμε να αισθανόμαστε ένοχοι και ανάξιοι μόνο όταν ξεχάσουμε την καλοσύνη μας”.
Η απώλεια της αθωότητας μας κάνει να χάνουμε από τα μάτια μας τη θεμελιώδη καλοσύνη μας. Αυτή η θεμελιώδης καλοσύνη αναγνωρίζεται σε πολλές πνευματικές και θρησκευτικές παραδόσεις. Ο Μάθιου Φοξ, ιδρυτής της Πνευματικής Δημιουργίας, την ονομάζει πρώτη ευλογία. Αντλεί από τη γενεαλογία της θεμελιώδους καλοσύνης που ανέπτυξαν οι Χριστιανοί μυστικιστές, όπως η Ιουλιανή του Νόργουιτς, που έγραψε:
Όπως το σώμα ενδύεται με υφάσματα
και οι μύες με δέρμα
και τα κόκκαλα με μύες
και η καρδιά με το στήθος,
Έτσι κι εμείς, ψυχή και σώμα,
με την Καλοσύνη του Θεού
περιβαλλόμαστε.
Η θεμελιώδης αλήθεια, Είμαι άξιος αγάπης, κρατάει τη φλόγα ζωντανή. Όταν τη θυμόμαστε, αισθανόμαστε αθώοι, αισθανόμαστε άξιοι και μοιραζόμαστε αυτήν την καλοσύνη μεταξύ μας. Όταν αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο αξίζουμε την αγάπη, συναντάμε τον θεμελιώδη φόβο, Είμαι ανάξιος αγάπης, που μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα για τον εαυτό μας.
Αυτός προσκαλεί τον μύθο της ανεπάρκειας: Δεν είμαι αρκετά καλός. Οι φωνές που βρίσκονται στις σκοτεινές γωνιές του νου μας φωνάζουν, Είμαι κακός και Κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένα. Αισθανόμαστε τραυματισμένοι και προβάλλουμε αυτή μας την ενοχή στις σχέσεις με τους άλλους. Η ντροπή του εγώ σκιάζει την αθωότητα της ψυχής.
“Από τότε που έγινα πατέρας, παρατηρώ πόση πίεση ασκείται στα παιδιά για να είναι καλά” λέω στη Λουίζ.
“Το έχω προσέξει κι εγώ” λέει.
“Τα περισσότερα βιβλία που απευθύνονται σε γονείς εστιάζουν στο να μάθουν στα παιδιά τους να συμπεριφέρονται καλά. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην έμφυτη καλοσύνη των παιδιών” λέω.
“Αν η πίστη που μας ασκείται για να είμαστε καλά παιδιά είναι μεγάλη, μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε ανάξιοι αγάπης” λέει η Λουίζ.
“Όλα αυτά τα μηνύματα περί καλής συμπεριφοράς μπορεί να σε κάνουν να θες να υιοθετήσεις την Κακιά Τρίτη” λέω εγώ.
“Τι είναι η Κακιά Τρίτη;” ρωτάει η Λουίζ.
“Είναι ένα κεφάλαιο από τη Μαίρη Πόπινς. Το αγόρι, ο Μάικλ, έχει τόσο μπουχτίσει που πρέπει να είναι καλό παιδί, που όλη τη μέρα συμπεριφέρεται άσχημα” εξηγώ.
“Όλοι ξέρουμε πώς είναι αυτό” λέει η Λουίζ, χαμογελαστή.
“Τα πολλά πρέπει εμποδίζουν τη ροή της έμφυτης καλοσύνης” λέω.
“Όταν ο γονιός έχει χάσει την επαφή με τη δική του καλοσύνη, του είναι αδύνατον να εμπιστευθεί την καλοσύνη που ζει μέσα στα παιδιά του” λέει η Λουίζ.
“Η ζωή σε αγαπάει” Louise Hay & Robert Holden εκδόσεις Ιβίσκος
