Μην περιμένεις από μένα “απολογισμό” της χρονιάς που πέρασε… δεν έχει τέτοια μαζί μου. Δεν μπορώ να σου μετρήσω μήτε τις απώλειες γιατί ό,τι «έφυγε» μέσα μου ζει, μήτε τους «ερχομούς» γιατί μπορεί αύριο να μην είναι πια κοντά μου. Ό,τι μου χάρισαν μόνο μπορώ να σου περιγράψω!
Τις αλλαγές που έκαναν εντός μου μπορώ να σου καταμετρήσω και όχι τις… αλλαγές από χρόνια που έσκασαν σαν βεγγαλικά για να βιαστούμε οι άνθρωποι να τα ανταλλάξουμε με νέα πιο λαμπερά, πιο υποσχόμενα, πιο….φανταχτερά! Εγώ τους ανθρώπους μου και τα χρόνια μου… όχι δεν τα ξεφορτώνομαι, δεν τα ξε-αγαπώ!
Advertisment
Πες μου άλλωστε πώς να σου μετρήσω εκείνον που ήρθε για να με κάνει να πιστέψω στο Αδύνατο Να συμβεί; Σε ποια ζυγαριά να σου ζυγίσω τον έρωτα, τη φιλία, το θάνατο, την προδοσία και την πίστη;
Ναι, κι εγώ όπως κι εσύ, φοβάμαι την απώλεια, ξέρεις… εκείνη τη σκοτεινή ώρα που νιώθεις να ξεμακραίνει ότι αγάπησες πολύ στις ράγες ενός τρένου.Σταθμοί που σου παίρνουν τα λιμάνια σου… και εσύ βουβά ακούς μόνο την καρδιά σου σαν τύμπανο πολεμιστή. Νέες μάχες στο κάθε τέλος, πολλά υποσχόμενα δραματικά The End σε κάθε νέα Αρχή.
Πώς να σου μετρήσω λοιπόν τα λόγια τα μεγάλα; Εκείνα τις λατρείας και του για πάντα που κατάντησαν σιελ χαρτί δια ζευκτήριου τελικά, της αγάπης, και τα “εγώ εδώ θα είμαι , το άλλο σου μισό” που λίγο λίγο απλά σε άφηνε μισή, σακάτισσα με το χέρι που φορούσε την βέρα στο δεξί δεκανίκι σου!
Advertisment
Πως να χωρέσω σε ημερολόγιο και εκείνα τα βλέμματα που τίποτα δεν έταξαν μα όλα στα έδωσαν απλόχερα; Κυρίως Εσένα πάλι πίσω στο κορμί και την ψυχή και στο μυαλό σου! Εσένα πίσω ολόκληρη που σε είχες δανείσει αλλού που σε είχες ξεχάσει αδιάβαστη σε ράφια σκονισμένα! Πως να τολμήσω να ζυγίσω λοιπόν Αυτή την Αγάπη που δεν σε βάφτισε μισό μα ολόκληρο και που δεν ζήτησε κομμάτι από τα πλευρά σου για να πλαστεί… Όχι. Ένα κομμάτι σύννεφο βάλατε και οι δυο και λίγη παραπάνω αλήθεια σε έναν ρομαντισμό που μπορεί τελικά να είναι και μια σιωπή , μια απουσία δειλινών και λευκών φορεμάτων!
Προσπαθούσαν οι άνθρωποι να με πείσουν πως πρέπει να ξεχνώ τα χρόνια που φεύγουν γιατί κάθε φέτος και καλύτερα… γιατί την ασπίδα των ανθρώπων που σε αγαπούν τάχα μου αληθινά, εκείνων που το “εδώ τους ” είναι λέξη πιασάρικη και όχι πράξη, εκείνων που διαφημίζουν την ευαισθησία τους και γυρνάνε σαν γυρολόγοι την αγάπη σας στα παζάρια, κανείς δεν μπορεί να την νικήσει. Ιππότες του παραμυθιού… που σε παραμυθιάζουν μια χαρά. Μα εγώ τους την έσκασα…Αγάπησα τον Δράκο, φόρεσα τα χρόνια που έφυγαν φυλαχτό στο λαιμό μου , αποφασισμένη να καλωσορίζω κάθε νέα χρονιά χωρίς να ξεχνάω με λωτοφαγική διάθεση!
Ναι, είχαν πόνο οι μέρες που πέρασαν. Είχαν όμως και χαρές… Τι αξία έχει η νίκη αν δεν έχεις χάσει μια φορά; Είχαν και πολλή αγάπη, και πολλές αγκαλιές και χέρια που ήρθαν την πιο απρόσμενη στιγμή να χαϊδέψουν όσα μέσα μας ζουν… Χάδια με λόγια και βλέμματα! Φεύγει το 2017… Φεύγει αλήθεια; Μέσα μας θα ζει στα γέλια του και τούτος ο χρόνος. Γέλια πολλά κι αληθινά, από εκείνα που σου κόβουν την ανάσα..
Και στα μαθήματα ζωής, από εκείνα που δεν θα ήθελες να τα είχες μάθει θα είναι. Και στα δάκρυα που μας έκαναν πιο διάφανους να κρυβόμαστε στην βροχή… και σε όλα όσα το 2018 θα γίνουν αφορμή να χαμογελάμε κάθε μέρα, να ερωτευόμαστε και να ελπίζουμε, να δημιουργούμε και να μοιραζόμαστε. Κυρίως να μοιραζόμαστε… εμείς.
Ας μην τσιγκουνευτούμε τον εαυτό μας… Ας μας… δώσουμε σε μάτια και αγκαλιές που είναι ορφανές από Αγάπη! Σε χείλη διψασμένα όχι από «σε αγαπώ» μας από «σε εμπιστεύμαι» κι ας μάθουμε να μην απαρνιόμαστε πια… ανθρώπους και χρονιές! Δεν ξέρω να δίνω συμβουλές… και μη με ακούς, είμαι η πιο ακατάλληλη να σου πει “ τι να κάνεις και πως ” και “ τι πρέπει”. Μόνο κάτι θα σου πω κι αν θες κράτα το… αν θες άκου με…
Τώρα στην φωτεινή αυτή άφιξη του νέου χρόνου, μην γίνεις αναχώρηση εσύ φοβισμένα!Λέξεις να μην χρωστάς. Ακούς; Λέξεις που μπορεί να σου στοιχίσουν Αντίο ανεπανόρθωτα!
Να αγαπάς και να το λες. Να διεκδικείς και να το φωνάζεις. Να θυμώνεις και να το εκφράζεις.
Να μετανιώνεις και να το δείχνεις. Να συγχωρείς και να τιμάς και όσους συγχωρέσαν εσένα!
Να είσαι εκεί για όσους αξίζουν το Εδώ και το Τώρα σου. Μην τάζεις χαζά για πάντα… Φρόντισε απλά να έχετε πολλά πολύτιμα… Τώρα Μαζί! Μη βγάζεις φωτογραφίες που θα κορνιζώσουν την ευτυχία σου για τους πολλούς… Μην κοινοποιείς την χαρά σου είναι σαν να εκπορνεύεις τις στιγμές σας φτηνά σε μάτια πεινασμένα!
Να είσαι εκεί… παρόν στο τώρα. Να είσαι η κάθε χρονιά που έζησες και που θα ζήσεις , το φλουρί το τυχερό για Αυτόν που δεν σε κέρδισε μα σε άξιζε!
Αναστασία Κορινθίου, Συγγραφέας – δημοσιογράφος
- Πες Όχι… το αξίζεις! - 22 Φεβρουαρίου 2018
- Tους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω… - 2 Φεβρουαρίου 2018
- Kάποιες γυναίκες έχουν φτιαχτεί για άντρες μονάχα και όχι για αγόρια - 24 Ιανουαρίου 2018
