Χτίζουμε τείχη, όχι για να εμποδίσουμε κάποιους να μπουν στη ζωή μας, αλλά για να δούμε ποιοι θα σκαρφαλώσουν για να μπουν στην καρδιά μας. Καθένας έχει διαλέξει μόνος του τον σταυρό του, άσχετα αν δεν το παραδέχεται, ή αν δεν το συνειδητοποιεί πολλές φορές. Φόρα την τρέλα σου καπέλο. Μην την αφήνεις να σου γίνει θηλιά.
«Πόσο κάνει;» λέω στη μοίρα μου, «Τι χρωστάω;»
Advertisment
«Τόσο», μου λέει.
«Πάρ’ τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη ημέρα…»
Άνθρωπος θα πει να πονάς, ν’ αδικείσαι, να παλεύεις και να μην το βάζεις κάτω! Άλλωστε, τι είναι το κορμί μας; Ένα καράβι είναι το κορμί μας και πλέει επάνω σε βαθυγάλαζα νερά. Και ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε!
Advertisment
Μεγάλη κολυμπήθρα τα δάκρυα, καλέ μου φίλε… Όλα βλέπεις έχουν γίνει κατανοητά, εκτός από το πώς να ζούμε. Απ’ ό,τι άργησε να έρθει κι από ό,τι δεν ήρθε, χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε, τι είναι μη γνωρίζοντας.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε επί της γης τα μόνα πλάσματα που κλαίμε. Είναι γεγονός πως κάποιοι δεν μπόρεσαν ποτέ ν’ απλώσουν τα δάκρυά τους στον ήλιο για να τα στεγνώσουν. Συνέχεια τα φορούν. Δεν είναι η ζωή που φταίει γι’ αυτό, κι ας της ρίχνουν όλα τα βάρη. Φταίει το ότι δεν τους χάρισε ποτέ κανείς έναν ήλιο. Έναν ήλιο όλο δικό τους. Να ανατέλλει, να δύει και πάλι ν’ ανατέλλει, λαμπερός εντός τους.
Είναι εύκολο να υπακούει αυτός που μόνο ονειρεύεται να διοικήσει. Δύσκολο είναι να ανακαλύψεις το δικό σου ένδυμα ψυχής. Να μη δανειστείς τις στολές των άλλων… όσο κι αν θέλουν να σε πείσουν κάποιοι πως είναι στα μέτρα σου και σου ταιριάζουν.
Περιφρούρησε τη μοναδικότητα σου και μην αφήνεις κανέναν να παραχαράξει τα όνειρα σου. Να αφήνεις τη ψυχή σου ανοιχτή. Όχι όμως και αφύλαχτη. Αν από κάποιο παράθυρο ορμήσουν μέσα οι “Φαρισαίοι” (συνήθως μπαίνουν με στολές παραλλαγής, δεν τους παίρνεις αμέσως χαμπάρι) πιάσε το μαστίγιο και διώξε τους.
Μην έχεις ανόητους συναισθηματισμούς. Ξέρεις, δεν είναι πάντα εύκολες οι αναστηλώσεις. Ακόμα και όποιος το καταφέρει, τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Όλο και κάποια ρωγμή θα μας ξεφύγει…
Μη φοβάσαι. Αγάπα τη ζωή. Σου ανήκει. Δώσε της το δικό σου στίγμα. Σε κάθε κεφάλαιό της, βάζε τη δική σου προσωπική σφραγίδα. Να ’χεις το θάρρος και τη λεβεντιά να υπερασπίζεσαι πάντα αυτό που νιώθεις. Να ’χεις και τη μαγκιά να επιβάλλεις αυτό που είσαι. Όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να είσαι. Ο άνθρωπος είναι απόλυτα ελεύθερος και γι’ αυτό είναι απόλυτα υπεύθυνος.
Δεν υπάρχουν ιδέες. Υπάρχουν μόνο εκείνοι που τις κουβαλούν κι αυτές παίρνουν το μπόι εκείνου που τις κουβαλά. Αν ήτανε και με ρωτούσαν ποιος δρόμος πάει στον ουρανό, θα απαντούσα: ο πιο δύσκολος.
Χαμένη όμως μάχη είναι μονάχα η μάχη που νομίζεις ότι έχασες…
Αντιγόνη Μπάσιου
