“Έλα εδώ, στο Κέντρο του Κύκλου της Αλήθειας. Οι Ινδιάνοι πίστευαν ότι ζούμε τη ζωή σε κύκλο. “Τον Κύκλο της Ζωής”, έτσι τον αποκαλούν. Στο τέλος της ζωής μας επιστρέφουμε στο σημείο όπου ξεκινήσαμε το ταξίδι στην αρχή.
Ο κύκλος αντιπροσωπεύει την πληρότητα και την ακεραιότητα. Μέσα σε αυτό τον κύκλο απόψε θα πούμε μόνο την αλήθεια. Να θυμάσαι, ο σκοπός της ζωής αφορά το ταξίδι επιστροφής στο σπίτι, στην πληρότητα, πίσω σε έναν τόπο ακεραιότητας, πίσω στον αυθεντικό εαυτό σου -εκείνον που είναι ατρόμητος, παντογνώστης και με απεριόριστη αγάπη. Ο σκοπός της ζωής είναι να κλείσουμε “Το Κενό της Ακεραιότητας”.
Advertisment
“Δεν γνωρίζω την έννοια του Κενού της Ακεραιότητας, θα έπρεπε;”
“Όχι, αμίγκο. Στην παρουσιάζω απλώς τώρα, επειδή τώρα είσαι έτοιμος. Από τότε που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, έχω αναφερθεί σε αυτό που συμβαίνει σε ένα ανθρώπινο πλάσμα μετά τη γέννησή του -τη διαδικασία με την οποία χάνουμε την επαφή με αυτό που είμαστε πραγματικά. Γεννιόμαστε αυθεντικοί και αγνοί. Γεννιόμαστε ατρόμητοι και με ανοιχτή καρδιά. Γεννιόμαστε γνωρίζοντας τους φυσικούς νόμους που διέπουν τον κόσμο και το λόγο που είμαστε εδώ. Αλλά – και γνωρίζω ότι το γνωρίζεις τώρα αυτό – θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας και να ταιριάξουμε στο πλήθος…”
“Το πλήθος που παρακολουθεί μια σκιά της πραγματικότητας να χορεύει στον τοίχο του σπηλαίου και όχι μια ακριβή παρουσίαση της αλήθειας”, τον διέκοψα, αναφερόμενος στη μεταφορά του σπηλαίου από την Πολιτεία του Πλάτωνα, που είχε μοιραστεί ο Τζούλιαν μαζί μου στη διάρκεια της συνεδρίας προπόνησης στα Σπήλαια Κάμντεν. “Μπράβο”, φώναξε, υψώνοντας τη γροθιά του στον αέρα.
Advertisment
“Η διαδικασία με την οποία αφήνουμε τον αυθεντικό εαυτό μας και γινόμαστε τα άτομα που δεν είμαστε -προσλαμβάνοντας πεποιθήσεις, αξίες και συμπεριφορές από τους άλλους γύρω μας- είναι γνωστή ως πολιτισμική υπαγωγή. Και, καθώς αφήνουμε τον αληθινό εαυτό μας να μεταμορφωθεί στον κοινωνικό εαυτό μας, αρχίζει να σχηματίζεται ένα κενό. Αφήνουμε την αρχική φύση μας και υιοθετούμε το ψεύτικο προσωπείο της προσωπικότητας. Ξεσυνηθίζουμε την ακεραιότητα και έτσι προκύπτει “Το Κενό Ακεραιότητας”.
Όσο μεγαλύτερο είναι το κενό ανάμεσα στην πραγματική μας ταυτότητα και στη δημόσια περσόνα που παρουσιάζουμε στον κόσμο, τόσο λιγότερο θα λειτουργεί φυσιολογικά η ζωή μας. Όσο μεγαλύτερο είναι το χάσμα, τόσο λιγότερο θα μας υποστηρίξει το σύμπαν, επειδή έχουμε ξεχάσει ποιοι είμαστε και δεν παίζουμε πλέον με τους κανόνες που προοριζόμαστε να παίξουμε.
Με ένα μεγάλο Κενό Ακεραιότητας, αισθανόμαστε ελάχιστη χαρά, έχουμε λιγότερη ενέργεια και ζούμε μικρές ζωές. Θα ζούμε στην “κουλτούρα της προσωπικότητας”, που δεν είναι ο τρόπος που προοριζόμαστε να ζήσουμε. Η προσωπικότητά σου δεν είναι πραγματική. Είναι απλώς κάτι που δημιούργησες για να αρέσεις -όχι, για να αγαπηθείς.
Έχεις φορέσει μια κοινωνική μάσκα από φόβο”.
“Σοβαρά;”
“Σοβαρά. Αυτό που κινεί τα νήματα στους περισσότερους ανθρώπους είναι η λαχτάρα τους, σαν τα μικρά παιδιά, για αγάπη. Το μικρό παιδί φοβάται ότι δεν θα αγαπηθεί. Αυτό το μικρό παιδί φοβάται ότι δεν θα ταιριάξει στο σύνολο. Το μικρό παιδί προβάλλει τη μαμά και τον μπαμπά του σε όλους τους άλλους ενήλικες γύρω του και ελπίζει πως, εάν συμπεριφέρεται σαν κι αυτούς -όπως το πλήθος-, θα βρει την έγκριση που αναζητά τόσο απεγνωσμένα.
Αρχίζεις να βλέπεις το λόγο που τόσο πολλοί ανάμεσά μας φοβούνται να βαδίσουν σε αυτό το μονοπάτι της αλήθειας; Σε ένα πολύ βαθύ και συχνά απαρατήρητο επίπεδο, φοβούνται ότι δεν θα αγαπηθούν. Και κάθε ανθρώπινο πλάσμα έχει μια πρωταρχική επιθυμία να το φροντίζουν με τρυφερότητα. Έτσι, πέφτουμε στην παγίδα. Προδίδουμε τον εαυτό μας, παραιτούμαστε από τα όνειρά μας και υιοθετούμε τρόπους ύπαρξης που δεν σχεδιάστηκαν ποτέ για μας”.
“Και αυτό δημιουργεί ένα Κενό Ακεραιότητας, το οποίο μας αποκλείει και περιορίζει τη ζωή μας. Και ωθείται από το φόβο. Βλέπω τώρα γιατί είναι τόσο σημαντικό για ένα πρόσωπο να δουλέψει με τον εαυτό του. Μόλις κάνουμε το εσωτερικό έργο που απαιτείται, για να βγούμε έξω από τους φόβους που μας κατατρέχουν, φέρνουμε αυτές τις σκιές στο φως της ανθρώπινης συνειδητότητας. Και, όπως ανέφερες, όταν μια σκιά βγαίνει στο φως, εξαφανίζεται. Ο φόβος μας αφήνει”.
“Ανακάλυψε το πεπρωμένο σου” Robin Sharma Εκδόσεις Διόπτρα
