Η παθητική βία της σπατάλης μπορεί να είναι εξίσου καταστροφική με τη σωματική βία. Μερικές φορές μπαίνουμε στον πειρασμό να σκεφτόμαστε: «Είμαι ένας από τους επτά δισεκατομμύρια ανθρώπους. Τι διαφορά μπορώ να κάνω;» Όλοι είμαστε συνδεδεμένοι σε ένα ευρύτερο δίκτυο. Σε μια εποχή που η βία μαστίζει στους δρόμους, στη σκέψη και τον λόγο μας, στην παγκόσμια πολιτική και η ειρήνη μοιάζει κάτι άπιαστο, πρέπει να καταλάβουμε ότι η μη βία περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από τη χαλιναγώγηση της δύναμης και του απερίσκεπτου θυμού.
Είναι βαθιά και σφιχταρθρά ριζωμένη στο πώς βλέπουμε τον κόσμο και πώς προσεγγίζουμε κάθε ενέργεια. Ο Μπάπου με έστειλε να ξαναβρώ εκείνο το μολύβι για να μου δώσει το μάθημα ότι πρέπει «να γινόμαστε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο». Αν δεν σας αρέσει η σπατάλη και το πώς αυτή συμβάλλει στην ανισότητα, αν σας απωθεί το γεγονός ότι οι διευθυντές στην Αμερική κερδίζουν διακόσιες φορές περισσότερα χρήματα από τον μέσο εργάτη, πρέπει να ξεκινήσετε παίρνοντας θέση.
Advertisment
Ο Μπάπου αντιπαθούσε κάθε είδους σπατάλη, αλλά είχε και αίσθηση του χιούμορ για τα λίγα πράγματα που θεωρούσε ανάξια λόγου. Όσο ζούσα μαζί του στο άσραμ, ένα από τα καθήκοντά μου ήταν να ανοίγω τους σάκους με την αλληλογραφία που λάμβανε καθημερινά. Ήταν μια σημαντική εργασία. Πολύ πριν γίνει της μόδας η ανακύκλωση, εκείνος την έκανε κάθε μέρα. Μου έμαθε να ανοίγω κάθε φάκελο προσεκτικά ώστε να γράφει την απάντησή του στη λευκή πλευρά για να εξοικονομεί χαρτί. Ο Μπάπου βρισκόταν στο επίκεντρο της όλης διαμάχης που αφορούσε την ενδεχόμενη ανεξαρτησία της Ινδίας από τη Μεγάλη Βρετανία.
Όταν ήταν στη Διάσκεψη Στρογγυλής Τραπέζης το 1931 συζητώντας το μέλλον της Ινδίας, ένας Βρετανός αξιωματικός του έδωσε έναν χοντρό φάκελο. Εκείνη τη νύχτα ο Μπάπου διάβασε το γράμμα που ήταν γεμάτο φαρμάκι και ψευδολογίες. Έβγαλε τον συνδετήρα που συγκρατούσε τις σελίδες και αφού είδε ότι καμία δεν είχε αρκετό κενό χώρο για απάντηση, τις πέταξε όλες. Το επόμενο πρωί, ο αξιωματικός ρώτησε τον Παππού αν είχε διαβάσει το γράμμα και ποια ήταν η απάντησή του.
«Κράτησα τα δύο πιο πολύτιμα πράγματα από το γράμμα», απάντησε ο Μπάπου, «τον φάκελο και τον συνδετήρα που συγκρατούσε τις σελίδες. Τα υπόλοιπα ήταν για τα σκουπίδια». Γελάσαμε με αυτή την ιστορία, όμως είχε πολύ βαθύτερο νόημα. Ο Μπάπου θεωρούσε ότι σπαταλάμε το μυαλό μας σε ανούσια πράγματα και αμελούμε να παρατηρούμε τα πραγματικά σημαντικά. Δεν είχε χρόνο για κακόβουλα σχόλια και καυστικές απαντήσεις. Μερικές φορές σκέφτομαι πόσα παραπάνω θα μπορούσε να είχε κάνει ο Μπάπου αν είχε ζήσει λίγο περισσότερο. Ένιωθε βαθιά την ανάγκη να γεμίζει κάθε στιγμή με σημαντικά πράγματα, αλλά είχε τη σοφία να ξέρει ότι δεν μπορούμε να προβλέπουμε πόσο χρόνο έχουμε.
Advertisment
Η υπέρτατη και πιο βίαιη σπατάλη είναι να χαραμίζεις έστω και μερικά λεπτά της ημέρας σου. Στο άσραμ είχα αυστηρό πρόγραμμα, και οι μέρες μου από τη στιγμή που ξυπνούσα μέχρι τη στιγμή που έπεφτα για ύπνο ήταν προσεκτικά σχεδιασμένες. Τώρα, όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο τι εννοούσε όταν μου είπε «Ο χρόνος είναι πολύτιμος για να τον σπαταλάμε».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Arun Gandhi «Μαχάτμα Γκάντι: Το Δώρο του Θυμού» – Εκδόσεις Διόπτρα
Photo: Author/Depositphotos
