Δεν πρέπει να ξεχνάμε καθόλου, καμιά μέρα- όσο καλή ή κακή κι αν μοιάζει- ότι η ζωή είναι το πιο ωραίο δώρο, που περιέχει μέσα τις πιο ωραίες εκπλήξεις. Η ζωή συνεχώς μας φέρνει δώρα. Δεν έχουν όλα τα δώρα το ίδιο περιτύλιγμα όμως. Κάποια είναι τυλιγμένα με σκληρό χαρτί και πρέπει να το αφαιρέσεις για να δεις το περιεχόμενο, κάποια άλλα όχι.
Η ζωή θα σου φέρει και από τα δύο. Κάποια θα τα καταλάβεις και θα τα δεχτείς πιο εύκολα, θα σχηματίσουν ένα χαμόγελο στα χείλη σου: ένα πτυχίο, μια δουλειά, μια νέα γνωριμία, μία ευκαιρία. Τα άλλα δώρα θα δυσκολευτείς να τα εκτιμήσεις και να τα δεχτείς με την πρώτη: μια απόρριψη, μία αποτυχία, μια ματαίωση στόχων, μία απώλεια.
Advertisment
Κανείς δε θέλει στη ζωή του το δεύτερο είδος δώρου. Τα πρώτα είναι τα επιθυμητά, τα εύκολα, τα περιζήτητα. Με τα δεύτερα όμως τι γίνεται; Χρειάζεται να τα επανεκτιμήσουμε, να τα «ξετυλίξουμε» καλύτερα. Μία απόρριψη είναι μία απόρριψη. Συνηθίσαμε να της δίνουμε ένα πρόσημο αρνητικό. Ίσως πονάει λίγο περισσότερο όταν τη βιώνουμε εμείς οι ίδιοι, να αρνούμαστε να το δεχτούμε, και να σκεφτόμαστε οτι άλλη ευκαιρία δεν έχουμε.
Τι γίνεται όμως όταν εμείς απορρίπτουμε; Μήπως τότε το παίρνουμε λιγότερο ελαφρά, χωρίς να προσπαθούμε να καταλάβουμε πως αισθάνεται ο άλλος; Μία αποτυχία είναι μια αποτυχία. Αν βγάλουμε το περιτύλιγμα, ίσως δεν είναι μία αποτυχία, αλλά μία πρόκληση. Αντί να τη δούμε ως συνώνυμο της ήττας, ας δοκιμάσουμε να τη δούμε ως μία πρόκληση να προσπαθήσουμε περισσότερο, μια δεύτερη ευκαιρία για το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Μία απώλεια, ένας χωρισμός, ένας θάνατος, η λήξη μίας φιλίας δεν είναι σίγουρα δώρα κατά παραγγελία, όμως έρχονται στη ζωή μας. το περιτύλιγμα ίσως δεν είναι και τόσο ελκυστικό και να φοβόμαστε, να διστάζουμε να τα περιεργαστούμε, να τα δούμε καλύτερα. Είναι όμως δώρα, και κάτω από το σκληρό περιτύλιγμα κρύβεται η αξία τους.
Advertisment
Βρίσκεται η ιδέα να ζούμε πλήρως και συνειδητά όλες τις στιγμές μας, τόσο όσο να μη φοβηθούμε την απώλεια. Βρίσκεται η ιδέα του να επενδύσουμε στις σχέσεις μας, να αφιερώσουμε χρόνο στα αγαπημένα μας πρόσωπα, στις στιγμές μας μαζί τους, τις στιγμές εκείνες που τα μάτια μας είναι πλημμυρισμένα από ευτυχία, που το πρόσωπό μας ακτινοβολεί χαρά, που η καρδιά μας χτυπάει δυνατά για εκείνα και τη συντροφιά τους. Βρίσκεται τελικά η ιδέα να δεχτούμε τη ζωή, να τη δούμε με μια ματιά πιο ευρεία, πιο θετική, λιγότερο μαύρη.
Μία υπενθύμιση να αγαπάμε τη ζωή, να εκτιμάμε όσα έχουμε και όσα μας φέρνει, να της ανταποδίδουμε το δώρο. Γιατί το δώρο φέρνει δώρο. Τα δώρα της ζωής προς εμάς είναι οι ευκαιρίες που μας μοιράζει, και το δώρο μας προς τη ζωή είναι να αρπάξουμε αυτές τις ευκαιρίες, και να περιμένουμε κι άλλα από τα δώρα της. Εξαρτάται από εμάς αν θα «ανοίξουμε» αυτό το δώρο με επιφυλακτικότητα και φόβο, ή με έκπληξη και ενθουσιασμό.
Αναστασία Λιόντου – Photo: Author/Depositphotos
