Μοναξιά, μια κατάσταση που αγριεύει τον άνθρωπο. Συναισθήματα χλωμά, θλιμμένα καταθλιπτικά. Απομόνωση, απομακρυνόμαστε από φίλους, συγγενείς, πονάμε μόνοι μας. Γεμίζουμε φόβους που σωματοποιούμε. Τα πρόσωπά μας χλωμά, τα μάτια κενά. Διεκπαιρεωτικοί σε ό,τι κάνουμε, απλά για να πιστέψουμε ότι είμαστε καλά.
Φτιάχνουμε έναν ασπρόμαυρο κόσμο και πρωταγωνιστούμε. Θωρακίζουμε τα συναισθήματά μας, πιστεύοντας ότι έτσι δεν θα ξαναπληγωθούμε. Περνούν άνθρωποι από δίπλα μας και δεν τους βλέπουμε. Αγαπάμε στείρα, βρισκόμαστε σε ένα συνεχόμενο μούδιασμα των συναισθημάτων και των αισθήσεων, χωρίς να έχουμε διάθεση να ξαναβγούμε στο παιχνίδι της ζωής. Δε ρισκάρουμε από φόβο μην αποτύχουμε ξανά, πείθουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε καλά έτσι δίχως να καταλαβαίνουμε ότι βυθιζόμαστε σε μια μαύρη τρύπα της ζωή μας.
Advertisment
Έχουμε πάψει πια να γελάμε, να διασκεδάζουμε, να ψυχαγωγούμαστε, να διαβάζουμε να ακούμε μουσική, ό,τι δηλαδή μας οξύνει το πνεύμα, μας κάνει να σκεπτόμαστε να προβληματιζόμαστε. Πολλοί από εμάς βαδίζουμε τον δρόμο της μοναξιάς, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις φοβίες μας και καταλήγουμε να παίρνουμε αντικαταθλιπτικά χάπια για να κοιμίσουμε το θηρίο, μα δεν το νικάμε.
Άνθρωποι που μας αγαπούν, οικείοι μας, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και προσπαθούν να μας βοηθήσουν, μα είμαστε αρνητικοί να δεχτούμε τη βοήθειά τους, γιατί στην ουσία δεν τους εμπιστευόμαστε και μας είναι πιο βολικό να εμπιστευτούμε τους φόβους μας. Συνεχίζουμε να κοιμίζουμε το θηρίο μας που ολοένα μεγαλώνει στο μυαλό μας και φυσικά πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να το νικήσουμε ποτέ.
Η ζωή όμως γνωρίζει καλύτερα από εμάς τι είναι το σοφότερο για εμάς, στέλνει μηνύματα και χτυπάει καμπανάκια. Δημιουργεί δυνατά ρεύματα που ανοίγουν κάποιες πόρτες στο μυαλό και αρχίζουμε σιγά σιγά να βλέπουμε το πρόβλημά μας. Όμως να το βλέπουμε μόνο… Ακόμα είμαστε σαν μωρό που δεν έχει κερδίσει το βάδισμά του κι αρχίζει το ταξίδι του παρελθόντος μας, μόνο που δεν γίνεται χωρίς μεταφορικό μέσο γιατί ο δρόμος είναι κακοτράχαλος.
Advertisment
Είναι ο δρόμος του σκοτεινού εαυτού μας. Το μόνο φως που έχει είναι η ελπίδα και η επιθυμία να τον ανακαλύψουμε κι αυτό δεν γίνεται παρά μονάχα με έναν τρόπο. Σκάβοντας το μέσα μας! Το σκάψιμο γίνεται πάντα προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω και όσο πλησιάζουμε στο τέρμα φθάνουμε στη «ρίζα μας».
Εκεί, δεν μπορούμε να σκάψουμε, παρά μόνο να σκαλίσουμε. Πολλές φορές, η δυσοσμία είναι δυνατή, βρίσκουμε τους νεκρούς μας, τους ανασταίνουμε, τους συγχωρούμε, τους ξανά θάβουμε, διότι έτσι μόνο μπορούμε να λυτρωθούμε και μετά από αυτό, ξεκινά η ανάβαση. Δεν έχουμε λόγο να μείνουμε άλλο εκεί.
Ανηφορικός ο δρόμος, δύσκολος και πάλι, μα έχουμε πλέον τη δύναμη, κάθε μονοπάτι του και μια πύλη, μας δίνει πληροφορίες να γνωρίσουμε τον έσω εαυτό μας. Οι πύλες αυτές δεν είναι εύκολες, γιατί όταν φτάνουμε σε αυτές κι ανοίγουν, οι πρώτες πληροφορίες που παίρνουμε είναι τα λάθη μας και μας ζητούν να πάρουμε την ευθύνη μας γι’ αυτά.
Δύσκολο έργο, μονόπρακτο με μόνο πρωταγωνιστή εμάς, μα είμαστε ακόμα στις πρόβες, δεν είμαστε έτοιμοι να ανοίξει η αυλαία, να τολμήσουμε να κάνουμε την υπέρβαση. Ο δρόμος ακόμα μακρύς μπροστά μας, μα κάθε πληροφορία, όπλο στη φαρέτρα μας για να νικήσουμε τον «άλλον» εαυτό μας, του αδύναμου, του μίζερου, του καταθλιπτικού, του ηττοπαθή.
Εκείνου που σε κάθε βήμα μας βάζει την τρικλοποδιά με μια κουβέντα μόνο: «Δεν θα τα καταφέρεις». Μα δεν είμαστε ακόμα δυνατοί, δεν πιστεύουμε πως μπορούμε να βρούμε την αγάπη. Θεωρούμε ότι για εμάς η αγάπη άργησε μια μέρα. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουμε αγαπήσει ολοκληρωτικά τον εαυτό μας και τίποτα καλό δεν του αξίζει.
Όμως το μονοπάτι της ζωής ξέρει καλά πού μας πηγαίνει, επειδή στο τέλος του, υπάρχει ξέφωτο που θα μας περάσει στην απέναντι όχθη. Πλησιάζουμε προς το τέλος του, γεμάτοι πληροφορίες που πρέπει να επεξεργαστούμε και να διαχειριστούμε για να τις αξιοποιήσουμε. Μπροστά μας βλέπουμε το ολόγιομο φως και η δύναμη και η ελπίδα μας δυναμώνει. Ο «άλλος μας εαυτός» ο μίζερος, μικραίνει, τελειώνει το έργο του. Πριν βγούμε στο ξέφωτο, τον «θάβουμε» και αυτόν, συγχωρώντας τον.
Τολμήσαμε να κάνουμε την υπέρβαση συγχωρώντας τον «άλλο μας εαυτό». Βγήκαμε στο δικό μας φως, μα ακόμα δεν είμαστε έτοιμοι να περάσουμε στην απέναντι όχθη. Έχουμε δουλειά να κάνουμε με τον εαυτό μας, να ταξινομήσουμε τις πληροφορίες που έχουμε λάβει από τη διαδρομή μας, «διαβάζοντας» τα λάθη μας, αξιολογώντας τη βαρύτητα που έχει το καθένα και να αναλάβουμε την ευθύνη να τα διορθώσουμε. Ακόμη βαδίζουμε παράλληλα με την όχθη μέχρι να βρούμε τη γέφυρα να μας ενώσει με το «απέναντί μας».
Σε αυτή τη διαφορετική διαδρομή του εαυτού μας, σε έναν δρόμο ευθύ, τον ανακαλύπτουμε και τολμάμε να τον αγαπάμε. Του δίνουμε την αξία που έχει. Τον ξαποσταίνουμε όταν κουράζεται, ούτε αυτός ο δρόμος είναι εύκολος. Έτσι, μαθαίνουμε να τον κανακεύουμε όταν πονά και τον ξανασηκώνουμε να προχωρήσει μπροστά πια.
Τα βήματα μας σταθερά και γερά πατούν στη γη. Το ανάστημά μας ορθό και οι ώμοι μας όχι πια γυρτοί. Τα πνευμόνια μας εισπνέουν όλο το οξυγόνο που χρειάζονται και η καρδιά χτυπά στους σωστούς ρυθμούς γιατί απλά δεν φοβάται. Η γέφυρα μπροστά μας φαίνεται, έχουμε φθάσει στον προορισμό μας, είμαστε έτοιμοι να την διαβούμε, πριν όμως την περάσουμε, κοιτάζουμε πίσω όλη τη διαδρομή μας.
Και στο σκοτεινό και στο φωτεινό δρόμο μας. Άλλωστε, δικός μας είναι και ο ένας και ο άλλος. Το μυαλό μας σφουγγάρι απορροφά ό,τι πέρασε από τις διαδρομές μας, γιατί δεν πρέπει να ξεχάσει ό,τι βίωσε, ό,τι έμαθε και ό,τι κατάφερε εν τέλει. Είμαστε πια έτοιμοι, έχουμε λάβει ό,τι μας χρειάζεται και περνάμε στο απέναντί μας. Είμαστε πια εκεί!
Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε και πάλι μόνοι μας, μα αυτό πλέον δεν μας δημιουργεί απόγνωση και θλίψη, τα έχουμε βρει με τα μέσα μας. Δεν περιμένουμε κανέναν να μας αγαπήσει ντε και καλά, για να μας δώσει αξία, αφού πλέον ο εαυτός μας έχει κάποιον να τον αγαπά αληθινά, έτσι ακριβώς όπως είναι. Έχει εμάς.
Γνωρίζουμε τι θέλουμε από έναν άνθρωπο και δεν κάνουμε «εκπτώσεις» για να ‘μαστε με κάποιον. Η μιζέρια δεν μας ταιριάζει, οι πλάτες έχουν φτερά, είμαστε έτοιμοι να πετάξουμε στο δικό μας ορίζοντα με ή χωρίς συντροφιά. Τι όμορφη ελευθερία είναι αυτή! Να τους θες όλους στη ζωή σου, αλλά να μην εξαρτιέσαι από κανέναν. Να μπορείς και χωρίς αυτούς!
Οι ανθρωπινές σχέσεις είναι θεληματική σκλαβιά και αυτό είναι ελευθερία! Αγαπώντας τον εαυτό μας, αγαπάμε τη μοναχικότητά μας. Τολμήσαμε να κάνουμε την μεγαλύτερη υπέρβαση, περνώντας από τον δύσκολο δρόμο της μοναξιάς στον όμορφο δρόμο της μοναχικότητας. Παραμένοντας ανοιχτοί σε κάθε πρόκληση που θα έρθει στο δρόμο μας γιατί πλέον γνωρίζουμε πώς είναι για εμάς!
Photo: Author/Depositphotos
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
