Ο Jadav Payeng είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, άξιος θαυμασμού. Τα κουρασμένα χέρια του με τα πράσινα δάχτυλά του διηγούνται από μόνα τους την εκπληκτική του ιστορία. Αυτά τα χέρια φύτεψαν σε διάστημα 40 χρόνων ένα δάσος μεγαλύτερο σε έκταση και από το Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης.
Ο 52χρονος αγρότης ζει στο Majuli στο Asaam, στην Ινδία, στο μεγαλύτερο νησί του κόσμου που βρίσκεται σε ποταμό (στον ποταμό Βραχμαπούτρα). Όταν ήταν ακόμα έφηβος, είχε συγκλονιστεί και κινητοποιηθεί από την καταστροφή που προκάλεσε στην πατρίδα του η μεγάλη πλημμύρα που κατέστρεψε και το χωριό του το 1979.
Advertisment
Έβαλε λοιπόν στοίχημα με τον εαυτό του να εμποδίσει την περαιτέρω διάβρωση και καταστροφή της γης στην οποία μεγάλωσε και την οποία αγαπά. Αποφάσισε λοιπόν σε ηλικία 16 ετών να φυτεύει κάθε μέρα ένα δέντρο, ονειρευόμενος τη δημιουργία ενός μεγάλου δάσους.
Και τα κατάφερε. 39 χρόνια μετά, το δάσος του καλύπτει 1.360 στρέμματα (συγκριτικά, το Σέντραλ Παρκ αποτελείται από 840 στρέμματα) και είναι πια το σπίτι 115 ελεφάντων, ρινόκερων, τίγρεων, πτηνών, ελαφιών και πολλών άλλων ζώων.
Advertisment
Ο ίδιος περιγράφει πώς αποφάσισε να αφιερωθεί σε αυτό το έργο: “Είδα πολλά φίδια που είχαν ξεβραστεί από τις πλημμύρες αλλά και κοπάδια ζώων να βουτούν στα νερά για να ξεφύγουν από τη ζέστη. Τότε ήταν που αποφάσισα να φυτεύω δέντρα για όλη μου τη ζωή». Βλέποντας την απελπισία των ζώων, σκέφτηκε ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει και η σειρά των ανθρώπων.
Βέβαια, η διαδικασία δεν ήταν τόσο απλή, όσο φαίνεται. Ο Jadav Payeng δεν φύτευε απλά ένα δενδρύλλιο την ημέρα. Χρειάστηκε να μηχανευτεί τρόπους, ώστε να ξανακάνει το ταλαιπωρημένο έδαφος της γης του ξανά γόνιμο. Μετέφερε τερμίτες και είδη μυρμηγκιών, έφτιαξε ένα ποτιστικό σύστημα και έπρεπε να παρατηρεί συνεχώς τις καιρικές συνθήκες και να προστατεύει το δάσος του. Όμως, εκτός από τις δικές του δυνάμεις, εμπιστεύθηκε και τις δυνάμεις του ίδιου του οικοσυστήματος· γνώριζε ότι ο άνεμος και τα πουλιά θα βοηθήσουν στο έργο του.
Ο 52χρονος αγρότης δεν σταματά να ονειρεύεται. Ο επόμενος στόχος του είναι να προεκτείνει το δάσος του 800 περίπου χιλιόμετρα, δίνοντας πάλι ζωή στις άγονες εκτάσεις του ποταμού Βραχμαπούτρα. Η αγάπη του για το δάσος παραμένει το ίδιο άσβεστη και δηλώνει ότι «…για να κόψουν ένα δέντρο από το δάσος που έφτιαξα, θα πρέπει να κόψουν πρώτα εμένα».
Η ιστορία του έγινε ντοκιμαντέρ με τίτλο «Forest man» και ο ίδιος έχει βραβευτεί με βραβείο περιβάλλοντος από την Ινδία. Ωστόσο, η ιστορία του έχει ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο.
