Συχνά σε ακούω να λες πως δεν είσαι καλά, πως τα’ χεις παίξει και άλλα τέτοια γνώριμα. Όμως, ακόμα δεν σε άκουσα να λες πώς αισθάνεσαι. Ξέρεις καλά πώς να μου περιγράφεις την κατάστασή σου, μα δεν έμαθες να μου μιλάς για το συναίσθημα.
Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως σου είναι πλέον εύκολο να πεις “δεν είμαι καλά” γιατί έτσι έμαθες. Συνήθισες – βλέπεις – σ’αυτή την άβολη θέση και πια σου είναι δύσκολο να δεχτείς πως κάτι πάει καλά. Όχι για να το ξεστομίσεις, μα για να το πιστέψεις εσύ ο ίδιος.
Advertisment
Πέρασες χρόνια ολόκληρα ζητώντας από τη ζωή μια ευκαιρία, μήνες ατέλειωτους προσπαθώντας να κλείσουν τα μάτια σου τη νύχτα και να κοιμηθείς χωρίς έγνοιες. Βίωσες καταστάσεις δύσκολες που όμως σε στιγμάτισαν. Η δυσκολία έγινε ένα με την ψυχή σου και δεν αντέχεις την απλόχερη ευτυχία που σου δίνεται τώρα. Όχι, δεν στη χάρισε κανείς. Εσύ την διεκδίκησες.
Ξύπνησες ένα πρωί και άρχισες να κινείσαι διαφορετικά. Έβαλες τον καφέ σου στην αγαπημένη σου κούπα και ξεκίνησες ένα ταξίδι αλλαγής. Έψαξες για όλα εκείνα που αγαπάς, απέβαλλες κάθε τι τοξικό από τη ζωή σου.
Παρόλα αυτά, ακόμα νιώθεις πως κάτι λείπει. Ακόμα υπάρχει αυτό που σε κρατάει στον πάτο. Αχ ψυχή μου. Αυτό το κάτι είσαι εσύ. Έχεις πια δεθεί τόσο πολύ με τη λύπη που εκείνη η έντονη λαχτάρα για ευτυχία έμεινε πίσω από την πόρτα. Άνοιξέ της.
Advertisment
Η ζωή σου είναι εκεί και σε περιμένει. Μην εξαρτάσαι πια από τη διαταραχή σου. Όποια κι αν είναι, την απέκτησες, τη σιχάθηκες, τη νίκησες. Ναι. Δέξου ότι τη νίκησες.
Άνοιξε επιτέλους τα μάτια σου και δες πως είσαι αδιανόητα ικανός να σκοτώσεις όλα εκείνα που σε βασανίζουν. Μα τι λέω. Το έκανες ήδη, καλό μου. Εκείνο το πρωί.
Μη βάζεις πια αυτή την ιστορία εμπόδιο στη ζωή σου. Συνήθως σου λέω να αγκαλιάζεις με αγάπη κάθε τι που σου συμβαίνει. Όμως, αυτό το ρημάδι διώξ’ το, σκίστο στα δύο. Καν’ το κομμάτια. Μπορείς.
Γιατί εν τέλει οι άνθρωποι δενόμαστε με την διαταραχή μας; Γιατί βολευόμαστε τόσο μαζί της; Πάψε να φοβάσαι την ευτυχία και θα καταλάβεις. Θα τα ξαναπούμε. Μέχρι τότε, να παλεύεις και να σε αγαπάς.
Με σπουδές στις καλές τέχνες κι έπειτα επαγγελματίας Makeup artist και Body painter. Μεγαλωμένη στο Μαρκόπουλο, με καταγωγή απο την Τήνο υπάρχει μέσα της η νησιώτικη τρέλα. Μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της έχουν τα τραγούδια, η θάλασσα, η Θεσσαλονίκη και τα μικρά παιδιά.
Μοναδικό μότο ζωής: "Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει, να χορτάσει."
- Άργησα 450 ημέρες… - 2 Μαΐου 2020
- Ένας “κανονικός” άνθρωπος - 29 Ιανουαρίου 2019
- Οι άνθρωποί μας είναι οι γιορτές μας - 6 Δεκεμβρίου 2018
