Όταν ήμαστε παιδιά, ονειρευόμαστε ότι θα γίνουμε μπαλαρίνες, αστροναύτες, βασιλιάδες, πριγκίπισσες, ό,τι πιο σπουδαίο και λαμπερό γνωρίζαμε. Στον ύπνο μας βλέπαμε ότι είμαστε νεράιδες που πετάμε με το μαγικό μας ραβδί ή σούπερμεν που σώζουμε τον κόσμο.
Τίποτα δεν περιόριζε τη φαντασία μας και δεν είχαμε καμία δυσκολία να πιστέψουμε σε αυτά τα όνειρα. Χρησιμοποιούσαμε, χωρίς να το ξέρουμε, τις άπειρες δυνατότητες του νου μας για να ονειρευτούμε πράγματα μαγικά και θεωρούσαμε απόλυτα φυσιολογικό, ότι αυτά που πλάθουμε με τη φαντασία μας κάποτε, όταν μεγαλώσουμε, θα γίνουν πραγματικότητα.
Advertisment
Τι απέγιναν τα όνειρά μας; Μεγαλώνοντας, κόπηκαν τα φτερά μας από το περιβάλλον μας. Οι γονείς μας, το σχολείο, ο κοινωνικός περίγυρος, πάντα με τις καλύτερες προθέσεις, μας έμαθαν πώς πρέπει να είμαστε κι έτσι σιγά σιγά απομακρυνθήκαμε από αυτό που αληθινά είμαστε.
Υιοθετήσαμε μία συμπεριφορά που υποτίθεται πως πρέπει να επικρατεί στον κόσμο των ενηλίκων. Επιλέξαμε το ρόλο του καλού παιδιού, που δε λέει ποτέ όχι, με τίμημα τη μοναδικότητά μας. Σιγά σιγά χάσαμε την επαφή με τα όνειρά μας. Είμαστε «καθώς πρέπει» ενήλικες και η επαφή με το παιδί που κρύβουμε μέσα μας είναι σπάνια ή ανύπαρκτη.
Ας προσπαθήσουμε να ξαναχτίσουμε αυτή τη σχέση με το παιδί μέσα μας, ας αγκαλιάσουμε με αγάπη αυτό το κομμάτι μας που μένει χρόνια κρυμμένο, επειδή δεν είναι όπως το θέλουμε ή όπως το θέλουν οι άλλοι. Έτσι, μόλις αποδεχτούμε όλα τα κομμάτια μας, θα είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε όλα τα κομμάτια των άλλων όπως είναι, χωρίς κριτική.
Advertisment
Άλλωστε δεν είναι δουλειά μας να παίζουμε τους δικαστές, κρίνοντας και καταδικάζοντας τις συμπεριφορές των άλλων. Δουλειά μας είναι να μάθουμε να συγχωρούμε. Πρώτα εμάς για όλα όσα κάναμε ή αφήσαμε να μας κάνουν και μετά όλους τους άλλους.
Την επόμενη φορά που δεν θα καταφέρουμε κάτι, αντί να αρχίσουμε τον γνωστό διάλογο με τον εαυτό μας σε αυστηρό τόνο και φράσεις όπως «πάλι σαν τα μούτρα σου τα ‘κανες», ας δείξουμε επιείκεια. Όταν πέφτει ένα παιδί, το παιδί μας, το σηκώνουμε με λαχτάρα και ρωτάμε αν πονάει. Ας κάνουμε το ίδιο για το κομμάτι του είναι μας, που δεν ταιριάζει με τα πρότυπα του μυαλού μας, που το καταπιέζουμε και αρνούμαστε την ύπαρξή του και αυτό πονάει. Ας το αγκαλιάσουμε για να απαλύνουμε τον πόνο.
Αυτή η αγκαλιά που θα ανοίξουμε για όλες τις πλευρές της ύπαρξής μας, θα διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι δεν έχει όρια, ότι χωράει όλον τον κόσμο, όλη τη ζωή. Είναι μια αγκαλιά γεμάτη αποδοχή, αγάπη και αστείρευτη δύναμη.
Μια τέτοια αγκαλιά αξίζει στον καθένα από μας. Σε μια τέτοια αγκαλιά μπορεί ο καθένας μας να λάμψει και αυτή η λάμψη να φωτίζει τη ζωή και τα όνειρα τα δικά μας και των ανθρώπων γύρω μας. Κανένας πόνος δεν μπορεί να τρυπώσει σε μια τέτοια αγκαλιά. Ο πόνος είναι σκοτάδι και δεν έχει καμία θέση σε μια αγκαλιά γεμάτη φως.
Αγγελική Παπουτσή, Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης
