Ως πότε θα ακολουθείς τις γνώριμες φωνές των σημαντικών άλλων;

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι, ήταν κι ένα αγόρι που συναντήθηκαν “τυχαία” στην παιδική χαρά. – Θέλεις να παίξουμε; ρώτησε το

Λίνα Παυλοπούλου

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι, ήταν κι ένα αγόρι που συναντήθηκαν “τυχαία” στην παιδική χαρά.

– Θέλεις να παίξουμε; ρώτησε το αγόρι. – Θέλω!, απάντησε το κορίτσι. – Τι θέλεις να παίξουμε; ρώτησε το αγόρι. – Θέλω να κάνω κούνια κι εσύ να με κουνάς. – Εντάξει! Είπε το αγόρι. Ανέβα στην κούνια κι εγώ θα σε σπρώξω να πας μέχρι τον ουρανό.

Advertisment

Το κορίτσι ανέβηκε στην κούνια και το αγόρι έβαλε όλη του τη δύναμη να την φτάσει ψηλά στον ουρανό. – Κι άλλο, κι άλλο ψηλά!, του έλεγε ενθουσιασμένο το κορίτσι που γελούσε κάθε φορά που η κούνια ανέβαινε λίγο παραπάνω στον ουρανό. Και το αγόρι έστελνε την κούνια όλο και πιο ψηλά και χαιρόταν που ήταν τόσο δυνατό και μπορούσε να το κάνει.

Το αγόρι ένιωσε ότι του άρεσε το κορίτσι και ήθελε να την κάνει να γελάει και να χαμογελάει συνέχεια. Και το κορίτσι ένιωσε να θαυμάζει αυτό το τόσο δυνατό αγόρι. – Θέλεις κι άλλο να σε κουνήσω; ρώτησε το αγόρι. – Όχι, θέλω να πάμε και στις τραμπάλες.

Το αγόρι χάρηκε που το κορίτσι ήθελε να κάνει κι άλλα πράγματα μαζί του. Έκαναν τραμπάλα, ανέβηκαν στις τσουλήθρες, πήγαν στο μονόζυγο, γρατζούνισαν λίγο τα γόνατα, ξαναγύρισαν στις κούνιες, γέλασαν χαρούμενα, έπαιξαν με τα χώματα φτιάχνοντας πύργους, ξεκαρδίστηκαν απ’ τα γέλια, αφέθηκαν.

Advertisment

Το αγόρι δεν χόρταινε το κορίτσι και το κορίτσι δεν χόρταινε να παίζει με το αγόρι. Πέρναγε η ώρα χαρούμενα κι ανέμελα ώσπου μια γνώριμη φωνή ακούστηκε να ζητά επιτακτικά από το αγόρι να φύγουν, εκείνη της μητέρας του.

Σε λίγα λεπτά μια άλλη γνώριμη φωνή, ζήταγε από το κορίτσι να σταματήσει το παιχνίδι και να τον ακολουθήσει στο σπίτι. Ήταν εκείνη του πατέρα της. Κανένα από τα δύο παιδιά δεν ήθελε να αφήσει το άλλο και κανένα δεν ήθελε να ακολουθήσει τις γνώριμες φωνές. Όμως και τα δύο παιδιά τις άκουσαν και τις ακολούθησαν και έτσι χωρίστηκαν.

Μπορεί να είναι αναγκαίο να ακούμε και να ακολουθούμε τους γονείς μας στην παιδική μας ηλικία. Το τραγικό είναι να επιτρέπουμε να ακούμε και να ακολουθούμε αυτές τις γνώριμες φωνές των σημαντικών άλλων ακόμα και στην ενήλικη ζωή μας.

Ειδικά όταν αυτά που μας λένε, δεν μας βοηθούν να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας και κατά συνέπεια με τον άλλο. Πόσο κρίμα να μένουν έρημες και μόνες τόσες κούνιες που ζητούν το αμοιβαίο παιχνίδι.

About
Latest Posts

Λίνα Παυλοπούλου

Η αγάπη μου για τον άνθρωπο με οδήγησε να ασχοληθώ με τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Είμαι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Ψυχοθεραπεύτρια με μετεκπαίδευση στη θεραπεία Gestalt, θεραπεία ζεύγους. Η Ψυχοθεραπεία είναι ένα πολύτιμο δώρο αγάπης προς τον εαυτό μας και επαφής με την ψυχή μας. Ένα προσωπικό ταξίδι αυτογνωσίας να δούμε, να ακούσουμε, να συναντήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο με σεβασμό, κατανόηση, συμπόνοια. Η γραφή είναι ένας μοναδικός τρόπος έκφρασης. Στην Ψυχοθεραπεία και στη γραφή, όλαβρίσκονται σε κίνηση, ακόμα και μέσα στην σιωπή. Στην ησυχία που νεκρώνει τις εξωτερικές αισθήσεις και εγείρει τις εσωτερικές κινήσεις. Ένας άχρονος θεραπευτικός τόπος και τρόπος να ζεις, να αναπνέεις, να συνδέεσαι, να συναντάς και να συναντιέσαι!

Latest posts by Λίνα Παυλοπούλου (see all)