Όταν ήμασταν μικρά παιδιά ζούσαμε μέσα από την καρδιά μας, βιώνοντας τον κόσμο με τα μάτια της ψυχής μας, που αρέσκεται στη χαρά, την ομορφιά και την μαγεία της ζωής. Σύντομα, όμως, ακολουθήσαμε τη λογική των μεγάλων, καθώς αφήναμε το παιχνίδι, το γέλιο και τη χαρά, για τη σοβαρότητα της ζωής με τα προβλήματα των ενηλίκων.
Σαν παιδιά βιώναμε απόλυτα τα συναισθήματα και τα εκφράζαμε. Μεγαλώνοντας μάθαμε να τα κρύβουμε, να τα αρνούμαστε και να προσέχουμε με δαύτα, αφού μας είπαν ότι είτε πληγώνουν εμάς είτε τους άλλους γύρω μας.
Advertisment
Μας είπαν πως τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μας είναι τα παιδικά και έπειτα πως η ζωή είναι ένας αγώνας κι έτσι εμείς προγραμματιστήκαμε προτού ακόμα καταλάβουμε τι είναι η ζωή στ’ αλήθεια.Έτσι συντηρείται το μάτριξ της κοινωνικής πραγματικότητας, το οποίο όμως, διαφέρει εντελώς από τη Φυσική Τάξη. Επομένως, αρχίσαμε να ζούμε τις αλήθειες των άλλων, που σύντομα έγιναν κι οι δικές μας αλήθειες, ξεχνώντας πώς είναι να ζούμε μέσα από την καρδιά, αφού πλέον ζούμε μέσα από τα μάτια του νου.
Άρα, ο δρόμος είναι να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και τι νιώθουμε και να ζήσουμε με βάση την προσωπική μας αλήθεια, μέσα από την καλλιέργεια του βλέμματος της καρδιάς. Είναι επιτακτικό το κάλεσμα του αυθεντικού εαυτού κι είναι η ώρα να ακούσουμε επιτέλους την εσωτερική μας φωνή, να της δώσουμε χώρο να εκφραστεί και να πάψουν πια η σύγχυση, το άγχος, η φοβία, οι ασθένειες και η κριτική.
Η ζωή είναι μια μοναδική ευκαιρία να βιώσουμε εμπειρίες που ορέγεται η ψυχή μας κι όχι μια φυλακή όπου κρατούνται οι καταπιεσμένες επιθυμίες μας. Τα όνειρά μας δεν μπορεί κανείς να τα αφαιρέσει, εκτός αν εμείς παραιτούμαστε από αυτά, αλλά ακόμη κι αν συνέβη έτσι, ποτέ δεν είναι αργά για να κινηθούμε προς την ανάκτησή τους.
Advertisment
Η αποδοχή του ποιοι είμαστε πραγματικά, έξω από μάσκες και κοινωνικούς ρόλους, καθώς και η έκφραση όλου μας του Είναι, θα μας οδηγήσουν στην εκπλήρωση των ονείρων μας. Επιπρόσθετα, η συγχώρεση, θα μας δώσει τον απαραίτητο χώρο για να κινηθούμε κι εδώ αναφερόμαστε στη συγχώρεση με την έννοια του «μαζί χωράμε» κι όχι με τη θεολογική απόδοσή της.
Το να δώσουμε χώρο σε ανθρώπους, καταστάσεις ή ό,τι άλλο, μέσα κι έξω από εμάς, είναι απελευθερωτικό για τον ψυχισμό μας και μας δίνει φτερά. Ακόμη, το να εμπεριέχουμε ολάκερη την προσωπική μας ιστορία, σε μία ενιαία ύπαρξη, μας αφήνει καθαρό το έδαφος από κάθε τύψη, ενοχή, μετάνιωμα και ψυχικές συγκρούσεις.
Όταν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, βλέπουμε πως ακόμη και το παρελθόν μας αλλάζει, αφού έχουμε ήδη αλλάξει εμείς, όπως κι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζαμε τον εαυτό μας και την ιστορία μας. Έπειτα γίνεται εύκολο να δώσουμε χώρο και στους άλλους να υπάρξουν, με κατανόηση κι άνευ όρων αγάπη, ενώ όταν δεν επιθυμούμε να συνεχίσουμε με κάποιους ανθρώπους και με ορισμένες καταστάσεις, που δεν είναι συμβατοί μαζί μας, τότε απλώς μετακινούμαστε, δίχως το παραμικρό ίχνος κακίας, απογοήτευσης, παραπόνων, προσδοκιών και ό,τι άλλο.
Τότε εστιάζουμε κυριολεκτικά στο παρόν και αφήνουμε ήρεμο τον εαυτό μας να απολαμβάνει την κάθε στιγμή της ζωής μας, αντί να γεμίζουμε με αρνητισμό.
Όταν η κριτική και το μίσος δίνουν τη θέση τους στην αποδοχή και την αγάπη, τότε όλα αλλάζουν, αλλά αυτή η μετάβαση μπορεί να γίνει μόνο με τη δική μας απόφαση κι επιλογή.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Στεργιόπουλου «Το βιβλίο του Σαμάνου Θεραπευτή» από τις εκδόσεις ΔΙΟΝ
