«Ο πραγματικός εαυτός μας δεν είναι οι φευγαλέες εικόνες των σκέψεων, των συναισθημάτων, των επιθυμιών και των αισθήσεων, που βιώνουμε κάθε στιγμή», επαναλαμβάνουν συνεχώς οι σοφοί του κόσμου. Γινόμαστε όμως ένα με αυτό που αντιλαμβανόμαστε.
Με τις αισθήσεις μας σε χρήση, ο κόσμος μετατρέπεται σε μαγικό δικό μας κόσμο. Αποδεχόμαστε την αντίληψή μας για τον κόσμο σαν αντικειμενική και δεδομένη. Ταυτιζόμαστε με αυτό που αντιλαμβανόμαστε, δεν χωρίζουμε το «εγώ» μας από την πραγματικότητα που βρίσκεται μπροστά μας.
Advertisment
Δεν υπάρχουν όμως ούτε δύο άνθρωποι, που να βλέπουν τον κόσμο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Που να καταλαβαίνουν τα ίδια πράγματα. Δυο άτομα μπορεί να κοιτάζουν ένα ηλιοβασίλεμα. Ο ένας βιώνει στενοχώρια, γιατί θυμάται έναν πρόσφατο χωρισμό, και ο άλλος μαγεύεται από τα χρώματα και ζει αίσθηση ενότητας και πληρότητας.
Μπορούμε να πετύχουμε όποια αντίληψη θέλουμε και επομένως να έχουμε όποια πραγματικότητα επιθυμούμε. Περιοριζόμαστε και στριμωχνόμαστε στα όρια ενός σώματος και στα χρονικά όρια μιας ζωής, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε απεριόριστοι και ελεύθεροι. Ο κόσμος που βλέπουμε ακούμε, μυρίζουμε, πιάνουμε και γευόμαστε είναι δημιούργημα του μυαλού μας.
Η αντίληψη της πνευματικής διάστασης θα μας δώσει να καταλάβουμε ότι το σώμα μας είναι μέσα μας και όχι εμείς στο σώμα μας. Δεν είμαστε μέσα στο πνεύμα μας, αλλά το πνεύμα μέσα μας. Δεν είμαστε μέσα στον κόσμο, αλλά ο κόσμος είναι μέσα μας.
Advertisment
Αυτή είναι η ψευδαίσθηση της ύλης. Μια ανάλογη ψευδαίσθηση είναι και ο χρόνος. Έχουμε δεχθεί τον χρόνο σαν κάτι που μετριέται με σταθερό τρόπο, είναι παντού ομοιόμορφος, πάει πάντα μπροστά και δεν γυρίζει πίσω.
Έχει παρατηρηθεί ότι οι θάνατοι των ηλικιωμένων μειώνονται πριν τις γιορτές και αυξάνονται μετά. Λες και παρατείνουν τη ζωή τους για να ζήσουν λίγες όμορφες στιγμές με τους δικούς τους και έπειτα «φεύγουν».
Ο χρόνος είναι και υποκειμενική αντίληψη ανάλογα με τη διάθεση, τη φαντασία, το ονειροπόλημα ή οποιαδήποτε άλλη εφήμερη σκέψη. Η ιστορία αποδίδεται στον Αϊνστάιν, όταν ρωτήθηκε για την ερμηνεία της θεωρίας της Σχετικότητας:¨ Ένα λεπτό πάνω σε καυτό σίδερο είναι μια αιωνιότητα και μια ολόκληρη ώρα με μια όμορφη κοπέλα περνάει σαν ένα λεπτό», και δείχνει την ψευδαίσθηση του χρόνου.
Μια από τις πάμπολλες ιστορίες σχετικά με την ψευδαίσθηση του χρόνου είναι και η ακόλουθη. Σε ένα ορυχείο μια μικρή ομάδα εργατών παγιδεύτηκε σε μια στοά. Ήξεραν ότι ο υπάρχων αέρας θα τους κρατούσες στη ζωή για λίγες μόνο ώρες.
Όπως διαπιστώθηκε, μόνο ένας από τους εργάτες είχε ρολόι και τους έλεγε την ώρα, καθώς με αγωνία περίμεναν το σωστικό συνεργείο. Δεν τους έλεγε όμως τη σωστή ώρα, για να μη χάσουν το ηθικό τους. Κάθε δύο ώρες που περνούσαν, τους ανακοίνωνε μία. Δέκα ώρες μετά τους βρήκε το σωστικό συνεργείο όλους ζωντανούς, εκτός από εκείνον με το ρολόι. Ξεγέλασε τους άλλους, όχι όμως και τον εαυτό του. Ο χρόνος είναι απλώς πολύτιμος.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγή Μεταξάτου με τίτλο «Το μέλλον ήρθε πιο νωρίς» και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Bell
