Για όλους υπάρχει (αυτός) ο πειρασμός – τα λόγια και η δημοσιότητα να αντικαταστήσουν τη δράση. Ένα κενό πλαισιάκι έτοιμο να φιλοξενήσει κείμενο: «Τι σκέφτεστε;» ρωτάει το Facebook. «Γράψτε ένα νέο tweet», γνέφει το Twitter. Tumblr. Linkedin. Το inbox μας, τα iPhones μας, το κενό για να προσθέσετε σχόλια στο τέλος του άρθρου που μόλις διαβάσατε.
Άδειοι χώροι που εκλιπαρούν να γεμίσουν σκέψεις, φωτογραφίες, ιστορίες. Με αυτά που θα κάνουμε, με το πώς θα έπρεπε να είναι ή θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, με όλα όσα ελπίζουμε πως θα συμβούν. Η τεχνολογία σας ζητάει, σας σπρώχνει, εκλιπαρώντας για συζήτηση. Σχεδόν παντού στον κόσμο, η παράσταση που δίνουμε στα social media είναι θετική. Βασισμένη στη λογική: «Θα ήθελα να σας πω πόσο καλά πάνε τα πράγματα. Δείτε πόσο τέλεια περνάω». Σπανίως λέγεται η αλήθεια: «Φοβάμαι. Παλεύω. Δεν ξέρω».
Advertisment
Στην αρχή κάθε μονοπατιού είμαστε ενθουσιασμένοι και νευρικοί. Προσπαθούμε να αντλήσουμε παρηγοριά από το εξωτερικό περιβάλλον και όχι από μέσα μας. Όλοι έχουμε μια αδύναμη πλευρά, η οποία – όπως ένα εργατικό συνδικάτο- δεν είναι ακριβώς κακόβουλη, αλλά τελικά θέλει πάντα να προσελκύει τη μεγαλύτερη δυνατή δημόσια αναγνώριση και προσοχή με τη λιγότερη δυνατή δουλειά. Την πλευρά αυτή την αποκαλούμε Εγώ.
Η Έμιλι Γκουλντ, συγγραφέας και πρώην μπλόγκερ του Gawker – μια Χάνα Χόρβαθ της πραγματικής ζωής, αν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει- το κατάλαβε πολύ καλά κατά τη διάρκεια των δύο ετών που πάλευε να εκδώσει το βιβλίο της. Αν και είχε συμβόλαιο για το βιβλίο με εξαψήφιο αριθμό συγγραφικών δικαιωμάτων, είχε κολλήσει. Γιατί; Γιατί ήταν υπερβολικά απασχολημένη να «να περνά πολύ χρόνο στο ίντερνετ», να γιατί.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι τίποτε από αυτά που έκανα το 2010. Ανέβαζα συνεχώς εικόνες στο tumblr, έγραφα διαρκώς tweets, σκρολάριζα. Κάνοντάς τα αυτά δεν έβγαλα λεφτά, αλλά είχα την αίσθηση ότι δουλεύω. Έβρισκα διάφορες προφάσεις για να δικαιολογήσω τα χόμπι μου στον εαυτό μου. Έχτιζα το brand μου. Το blogging ήταν μια δημιουργική πράξη – ακόμα και η «επιμέλεια» κάνοντας reblogging το post κάποιου άλλου ήταν μια δημιουργική πράξη, αν έβλεπες το θέμα από μια άλλη οπτική γωνία. Ήταν επίσης το μόνο δημιουργικό πράγμα που έκανα.
Advertisment
Με άλλα λόγια, έκανε αυτό που κάνουμε πολλοί από εμάς όταν φοβόμαστε ή νιώθουμε ότι η δουλειά μας μας πνίγει: έκανε οτιδήποτε άλλο εκτός από το να συγκεντρωθεί στην εργασία της. Το ίδιο το βιβλίο πάνω στο οποίο υποτίθεται ότι δούλευε, είχε σταματήσει εντελώς. Για έναν χρόνο.
Ήταν πιο εύκολο να μιλά για το γράψιμο, να κάνει συναρπαστικά πράγματα που σχετίζονταν με την τέχνη, τη δημιουργικότητα και τη λογοτεχνία, παρά να δεσμευτεί σε αυτή καθαυτή την εκτέλεση. Και δεν είναι η μόνη. Κάποιος πρόσφατα δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο Δουλεύοντας πάνω στο Μυθιστόρημά μου, το οποίο περιέχει post στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από συγγραφείς οι οποίοι είναι προφανές ότι δεν δουλεύουν τα μυθιστορήματά τους.
Η συγγραφή, όπως τόσες δημιουργικές τέχνες, είναι δύσκολη υπόθεση. Να κάθεσαι κάπου, να κοιτάζεις με ένταση, να νιώθεις έξαλλος με το υλικό σου επειδή δεν σου φαίνεται αρκετά καλό και επειδή κι εσύ ο ίδιος δεν φαίνεσαι αρκετά καλός. Στην πραγματικότητα, πολλά αξιόλογα εγχειρήματα που αναλαμβάνουμε είναι ιδιαίτερα δύσκολα, είτε πρόκειται για την κωδικοποίηση μιας νεοφυούς εταιρείας είτε μια νέα τέχνη που θέλουμε να μάθουμε καλά, αλλά το να μιλάμε και να μιλάμε είναι πάντα εύκολο.
Είναι σαν να θεωρούμε ότι η σιωπή είναι σημάδι αδυναμίας. Ότι το να μας αγνοούν είναι ταυτόσημο με τον θάνατο (και για το Εγώ αυτό είναι αλήθεια). Γι’ αυτό λοιπόν μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε, λες και η ζωή μας εξαρτάται από αυτό. Στην πραγματικότητα, η σιωπή είναι δύναμη ειδικά στην αρχή ενός ταξιδιού. Όπως έχει προειδοποιήσει ο φιλόσοφος (και όπως προκύπτει, εχθρός των εφημερίδων και της φλυαρίας τους) Σαίρεν Κίρκεγκωρ: «Η απλή φλυαρία προκαταλαμβάνει την πραγματική συζήτηση, και η έκφραση του περιεχομένου του νου αδυνατίζει τη δράση παρακωλύοντάς την».
Απόσπασμα από το βιβλίο “Το εγώ είναι ο εχθρός” του Ryan Holiday που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πεδίο. Μπορείτε να το βρείτε εδώ
Photo: Author/Depositphotos
