, , ,

Η αποτυχία ως ευκαιρία να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας

«Όταν παίζεις μια νότα, μονάχα η επόμενη θα πει αν ήταν σωστή ή λάθος» – Μάϊλς Ντέϊβις «Η ύπαρξη προηγείται της ουσίας»: αυτός ο

Η αποτυχία ως ευκαιρία να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας

«Όταν παίζεις μια νότα, μονάχα η επόμενη θα πει αν ήταν σωστή ή λάθος» – Μάϊλς Ντέϊβις

«Η ύπαρξη προηγείται της ουσίας»: αυτός ο ισχυρισμός του Σαρτρ φαίνεται περίπλοκος, αλλά δεν είναι. Σημαίνει απλώς ότι είμαστε ελεύθεροι να υπάρχουμε, να εφεύρουμε τον εαυτό μας και να τον διορθώσουμε μέσα στη ζωή μας, όπως και την ιστορία μας.

Advertisment

Οποιαδήποτε και αν είναι πρώτη, δεν είναι η «ουσία» αυτό που ο Θεός επιθυμεί να γίνουμε ή αυτό που το γονιδίωμά μας ή η κοινωνική μας τάξη θα καθορίσει να είμαστε. Με τον ισχυρισμό αυτό, που βρίσκεται στο επίκεντρο της υπαρξιακής φιλοσοφίας του, ο Ζαν Πολ Σαρτρ ανήκει στην κατηγορία των φιλοσόφων του «γίγνεσθαι».

Το ίδιο και ο Νίτσε όταν, στο Τάδε Έφη Ζαρατούστρα, επαναλαμβάνει την εντολή του Πίνδαρου: «Γίνε αυτό που είσαι». Για να επιτευχθεί αυτό, για να διεκδικήσουμε με επιτυχία τη μοναδικότητά μας, χρειάζεται όντως μια ζωή. Χρειάζεται η περιπέτεια και οι κακουχίες, να τολμάμε να εγκαταλείψουμε την άνεση μιας συνήθειας.

Αυτοί οι φιλόσοφοι του «γίγνεσθαι» αντιτίθενται στους φιλοσόφους της ουσίας, οι οποίοι δεν επικεντρώνονται τόσο στην ιστορία του ατόμου όσο στην αμετάβλητη αλήθεια του, σε αυτό που αποκαλούν οι χριστιανοί «ψυχή», ο Λάιμπνιτς «ουσία» και ο Καρτέσιος «εγώ». Αυτή η αντίθεση χρονολογείται από τις πρώτες μέρες της φιλοσοφίας, σε εκείνους του σοφούς πριν από τον Σωκράτη, οι οποίοι ονομάζονται «προσωκρατικοί»: στον Ηράκλειτο και στον Παρμενίδη.

Advertisment

Από τη μία, ο Ηράκλειτος, στοχαστής του «γίγνεσθαι», ο οποίος χρησιμοποιεί τη μεταφορά του ποταμού για να συμβολίσει την αέναη κίνηση των πάντων: «Δεν κολυμπάμε ποτέ δύο φόρες στο ίδιο ποτάμι». Από την άλλη, ο Παρμενίδης, στοχαστής του «είναι», ο οποίος ορίζει τον Θεό ως «το ακίνητο και αιώνιο Ον».

Στην παράδοσή μας, ο Παρμενίδης ξεπέρασε τον Ηράκλειτο. Οι ηρακλείτειοι, όπως ο Νίτσε ή ο Σαρτρ, είναι μειοψηφία. Σημαντικοί φιλόσοφοι – ο Πλάτωνας, ο Καρτέσιος, ο Λάιμπνιτς… – είναι σχεδόν όλοι τους παρεμενικοί: πιστεύουν περισσότερο στο «είναι» απ’ ό,τι στο «γίγνεσθαι».

Αυτό είναι ένα πρόβλημα στη συλλογιστική μας για την αρετή της αποτυχίας. Αν οι αποτυχίες μας μπορούν να μας βοηθήσουν να «γίνουμε», μπορεί πράγματι να αποβεί επικίνδυνο να ανακαλύψουμε το «είναι» μας. Κι αυτό επειδή τότε θα θεωρήσουμε ότι η αποτυχία μας δίνει μια απάντηση για το τι είμαστε και γι’ αυτό τη βιώνουμε άσχημα.

Βιώνοντας, όμως, διαφορετικά την αποτυχία, θέτουμε το ερώτημα για το τι θα μπορούσαμε να γίνουμε. Πιστεύοντας ότι η αποτυχία μπορεί να μας βοηθήσει να αναδυθούμε πάλι, να ξαναβρούμε τον προσανατολισμό μας συγκλίνουμε σε μια φιλοσοφία του «γίγνεσθαι»• είναι η επιλογή ανάμεσα στον Ηράκλειτο και στον Παρμενίδη.

Άλλωστε, οι αποτυχίες μας έχουν το πλεονέκτημα ότι μπορούν να μας κάνουν διατεθειμένους στην προώθηση μιας αλλαγής κατεύθυνσης, μιας υπαρξιακής αλλαγής πορείας που θα αποδειχθεί επιτυχής. Η σημασία τους μερικές φορές εμποτίζει τη ζωή μας και καθορίζει την επανακατεύθυνσή μας. Κι αυτή είναι άλλη μια αρετή της αποτυχίας: το ότι μας κάνει διαθέσιμους και ανοιχτούς σε νέα πράγματα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Charles Pepin με τίτλο «Η ομορφιά της αποτυχίας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μπορείτε να το βρείτε εδώ

Λάβετε καθημερινά τα άρθρα μας στο e-mail σας

Σχετικά θέματα

Αυτό είναι το «κρυφό εμπόδιο» που σαμποτάρει κάθε απόφαση που παίρνουμε
Συζητήσεις για ενσυναίσθηση: Αναπτύξτε την κατανόηση του παιδιού σας για τους άλλους
Τι σημαίνει να ζεις σε δυσλειτουργική οικογένεια και πώς εκδηλώνεται το τραύμα μεγαλώνοντας
Η ερώτηση που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας και μας βοηθάει να νιώσουμε καλύτερα... σχεδόν αμέσως!

Πρόσφατα Άρθρα

Εναλλακτική Δράση