«Σε περίπτωση αμφιβολίας, πείτε την αλήθεια» – Μαρκ Τουέϊν
Οι περισσότεροι από εμάς αποφεύγουμε να λέμε την αλήθεια για να μην έρθουμε σε δύσκολη θέση. Φοβόμαστε τις συνέπειες – κυρίως μήπως ενοχλήσουμε, πληγώσουμε ή θυμώσουμε τους άλλους. Όμως, όταν δεν λέμε την αλήθεια στους άλλους και ούτε εκείνοι σε εμάς, δεν έχουμε μια βάση πραγματικότητας από την οποία μπορούμε να προσεγγίσουμε τα πράγματα.
Advertisment
Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση «η αλήθεια θα σε απελευθερώσει». Και όντως, θα το κάνει. Η αλήθειας μας δίνει την ελευθερία να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα όπως έχουν και όχι όπως τα φανταζόμασταν, όπως ελπίζαμε να είναι ή όπως τα διαστρεβλώναμε με τα ψέματά μας. Επίσης, όταν λέμε την αλήθεια, εξοικονομούμε ενέργεια. Απαιτείται ενέργεια για να αποκρύπτουμε την αλήθεια, να κρατάμε μυστικά ή να συνεχίσουμε να προσποιούμαστε.
Τι συμβαίνει όταν λέτε την αλήθεια
Στο τετραήμερο σεμινάριό μου για προχωρημένους, συχνά κάνουμε μια πολύ απλή άσκηση: για μία-δύο ώρες μοιραζόμαστε με την υπόλοιπη ομάδα τα μυστικά μας – τα πράγματα εκείνα που πιστεύουμε ότι αν γνώριζαν οι άλλοι, τότε σίγουρα δεν θα μας συμπαθούσαν, ούτε θα μας αποδέχονταν. Απλώς λέω στους συμμετέχοντες να σηκωθούν, να πουν στους υπόλοιπους όσα κρύβουν και έπειτα να ξανακαθίσουν στη θέση τους.
Δεν υπάρχουν συζητήσεις και κριτικές, παρά μόνο άνθρωποι που μοιράζονται τα μυστικά τους και ακούν. Ξεκινούν επιφυλακτικά και προσπαθούν να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση λέγοντας πράγματα όπως «Όταν ήμουν στη Δευτέρα γυμνασίου, αντέγραψα στο τεστ των μαθηματικών» ή «Όταν ήμουν δεκατεσσάρων έκλεψα έναν σουγιά από ένα μαγαζί που πουλούσε εργαλεία».
Advertisment
Και καθώς οι συμμετέχοντες αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι δεν θα τους συμβεί τίποτα κακό, τελικά ανοίγονται και μιλούν για βαθύτερα και πιο επίπονα ζητήματα. Αφού αποκαλυφθούν όλα τα μυστικά, τους ρωτάω αν νιώθουν λιγότερη αγάπη ή αποδοχή για κάποιον από την ομάδα. Ποτέ, κανένας δεν έχει απαντήσει ναι, όλα αυτά τα χρόνια.
Έπειτα τους ρωτάω: «Ποιοι νιώθουν ανακουφισμένοι που τα έβγαλαν όλα αυτά από μέσα τους;» Όλοι σηκώνουν το χέρι τους. Και στην ερώτησή μου «Ποιοι νιώθουν ότι δέθηκαν περισσότερο με την υπόλοιπη ομάδα;» και πάλι όλοι σηκώνουν το χέρι τους. Συνειδητοποιούν ότι τα πράγματα που έκρυβαν δεν είναι τόσο τρομερά και ότι υπάρχουν τουλάχιστον μερικοί από την ομάδα τους που έχουν κάνει τα ίδια. Δεν είναι μόνοι τους, αλλά, απεναντίας, είναι μέρος μιας ανθρώπινης κοινότητας.
Όμως, το πιο καταπληκτικό είναι τα όσα βιώνουν τις επόμενες ημέρες. Χρόνιες ημικρανίες εξαφανίζονται. Σπαστικές κολίτιδες θεραπεύονται και δεν χρειάζονται πλέον φάρμακα. Η κατάθλιψη εξαφανίζεται και η ζωντάνια επιστρέφει.
Φαίνονται όλοι χρόνια νεότεροι και πιο δραστήριοι. Είναι εκπληκτικό. Κάποιος από τους συμμετέχοντες μάλιστα ανέφερε ότι έχασε δύο κιλά μέσα σε δύο μέρες. Ξαλάφρωσε κυριολεκτικά, και όχι μόνο από το βάρος των όσων έκρυβε. Το παράδειγμα αυτό μας δείχνει ότι απαιτείται πολλή ενέργεια για να αποκρύψει την αλήθεια, ενέργεια που αν απελευθερώσουμε, μπορούμε να εστιάσουμε στη δημιουργία μεγαλύτερης επιτυχίας σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Μπορούμε να γίνουμε λιγότερο επιφυλακτικοί και περισσότερο αυθόρμητοι, καθώς και πιο πρόθυμοι να είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός. Και όταν συμβεί αυτό, μπορούμε να μοιραστούμε και αν ενεργήσουμε σύμφωνα με τις πληροφορίες εκείνες που είναι απαραίτητες για να χειριστούμε σωστά τα πράγματα και τα φέρουμε εις πέρας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Jack Canfield με τίτλο «Η επιτυχία Βήμα Βήμα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μπορείτε να το βρείτε εδώ
