Περί αγάπης ο λόγος λοιπόν… Κάποιος που πραγματικά σε αγαπά, βλέπει το πόσο χάλια μπορεί να γίνεις, πόσο κακοδιάθετος μπορεί να γίνεις και πόσο δύσκολο είναι κάποιος να σε διαχειριστεί, αλλά ακόμα σε θέλει, έλεγε ένα απόφθεγμα που βρήκα στο διαδίκτυο.
Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν γίνεται μόνο αυτό στην πραγματική αγάπη. Γιατί κάποιος που πραγματικά σε αγαπάει είναι δίπλα σου ουσιαστικά, ακόμα και χωρίς να σου μιλάει, με εκείνη την ενεργητική σιωπή, που σου δείχνει την ουσιαστική του κατανόηση.
Κάποιος που πραγματικά σε αγαπά, είναι διατεθειμένος να διαχειριστεί τους δικούς του δαίμονες, τους δικούς της δαίμονες, για να σε πλησιάσει, για να σου δείξει ότι θέλει να είναι δίπλα σου. Και μένει.
Κάποιος που πραγματικά σε αγαπά, δεν αναζητά αφορμές για να δικαιολογήσει τον εαυτό του, ούτε εστιάζει μόνο στους φόβους του και σε αυτά που τον αγχώνουν. Αντίθετα, είναι διατεθειμένος να αντιμετωπίσει τους φόβους, τα άγχη, τις σκέψεις, τον κακό του εαυτό, τη σκοτεινή του πλευρά. Και ίσως να θέλει να τους νικήσει, αλλά πάνω από όλα, το πιο σημαντικό είναι ότι θέλει να τους αντιμετωπίσει, και αυτό έχει αξία ουσιαστική. Γιατί δεν θέλει να αποφύγει, ούτε να κρυφτεί.
Αλλά να σου πω κάτι; Αν δεν σε θέλει, αν δεν σε αγαπά, δεν πειράζει. Γιατί εκείνος θα χάσει κάποιον, κάποια που τον ήθελε, που την ήθελε πραγματικά. Και αν δεν μπορεί να χειριστεί τους δαίμονές του, τους δαίμονές της, ίσως θα πρέπει να αποδεχτείς ότι δεν θέλει αρκετά.
Ίσως θα πρέπει να αποδεχτείς ότι είναι δικός του αγώνας, δικός της αγώνας και ότι εσύ προσπάθησες. Ίσως θα πρέπει να αποδεχτείς ότι στα δικά σου μάτια ποτέ δεν θα είσαι ικανοποιημένος, ικανοποιημένη με την προσπάθειά σου και ότι θα ήθελες και άλλο. Να μιλήσεις κι άλλο, να εκφραστείς κι άλλο, να θυμώσεις κι άλλο, να καταλάβεις κι άλλο, να πείσεις κι άλλο.
Ίσως όμως τελικά θα πρέπει να αποδεχτείς ότι δεν μπορείς να δίνεις τους αγώνες και τις μάχες μόνος σου, μόνη σου. Γιατί τότε δεν είναι αγάπη, και δεν είναι αυτό που έχεις ουσιαστικά ανάγκη, ούτε αυτό που ουσιαστικά αξίζεις.
