Πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση του κειμένου, θα ήθελα πρώτα να βρείτε λίγο χρόνο, να καθίσετε σε μια ήρεμη κι αγαπημένη γωνιά του σπιτιού σας, και αφού προσπαθήσετε να χαλαρώσετε παίρνοντας μερικές καλές αναπνοές, να σκεφτείτε τις παρακάτω ερωτήσεις με ειλικρινή διάθεση…
Τι συναισθήματα αλήθεια σας δημιουργεί η σκέψη της οικογένειας σας αυτή τη στιγμή; Σας αρέσουν οι άνθρωποι που σκέφτεστε ή βλέπετε απέναντι σας, τους θεωρείτε «δικούς σας», φίλους, σας αρέσει που ζείτε μαζί τους, τους εμπιστεύεστε; – Είστε χαρούμενοι που ανήκετε σε αυτή τη μικροσκοπική κοινότητα, είστε ευτυχισμένοι, «γεμάτοι..»; Οι άλλοι είναι ευτυχισμένοι, χαρούμενοι μαζί σας; Τους ρωτήσατε; – Υπάρχει μήπως μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας και της οικογένειας σας και μπορείτε να κάνετε κάτι γι’ αυτό;
Advertisment
Είναι γεγονός ότι την συγκεκριμένη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, όλοι μας ή οι περισσότεροι από εμάς βιώνουμε μια αρκετά πρωτόγνωρη πραγματικότητα. Η κατάσταση είναι ασταθής, ρευστή, αρκετά κρίσιμη και συνεχώς μεταβαλλόμενη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς, που έχει ο καθένας μας τόσο άμεσα και καθημερινά, είναι ο Εαυτός του. Ναι… καλά ακούσατε! Ο Εαυτός του!.. Ο Εαυτός μας!.. Ο καλύτερος μας φίλος!.. Ο «Άνθρωπος μας!..».
Αυτόν τον Εαυτό λοιπόν, καλούμαστε όλοι να γεμίσουμε με αμεσότητα και χαμόγελο, με ειλικρίνεια και υπομονή, με αλήθεια και επιείκεια και επειγόντως να τον προσφέρουμε «Ανοικτό» για συναισθηματική συμμετοχή, στην οικογένεια μας, ώστε να μεταδώσουμε ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ανθρώπινης ζεστασιάς και προοπτικής για τον «κόσμο» που δοκιμάζεται. Γιατί, ανεξάρτητα από τους ήρωες και τα θύματα που θα προκύψουν, ανεξάρτητα από τις νίκες και τις ήττες, ανεξάρτητα από τις όποιες κοινωνικές ή οικονομικές αποφάσεις παρθούν στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, αυτό που θα δοκιμαστεί κυρίως σε όλη αυτή την αναπόφευκτη και επίπονη πορεία, είναι η βαθιά προσωπική μας αναζήτηση και οι ανθρώπινες σχέσεις. Καλούμαστε, με έναν παράδοξο η αλήθεια είναι τρόπο.., να ανασυγκροτηθούμε και να οργανωθούμε ατομικά για να γκρεμίσουμε όλα τα εσωτερικά συναισθηματικά τείχη που η προηγούμενη «υγιής», «παραγωγική» και «πετυχημένη» πραγματικότητα έχτισε.
Είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχτούμε ότι το σώμα μας θα παραμείνει και θα περιοριστεί μέσα στο σπίτι, η σκέψη και η φαντασία μας όμως θα είναι ελεύθερες να πάνε όπου τραβάει η ψυχή τους… Καλούμαστε, με έναν δημιουργικό και πρωτότυπο τρόπο, να πείσουμε τον εαυτό μας ότι τα συναισθήματα μας δεν κινδυνεύουν, δεν είναι άρρωστα… και ότι μπορούν κι αυτά να είναι ελεύθερα, μπορούν κι αυτά να συνδράμουν στη δύσκολη προσπάθεια που κάνουμε και να αναδείξουν τους πιο καλούς μας τρόπους, το πιο ειλικρινές μας χαμόγελο, την πιο αληθινή μας στήριξη, το πιο έντονό μας ενδιαφέρον.
Advertisment
Είναι τώρα η στιγμή, να αντιληφθούμε ότι όλα αυτά που γίνονται μέσα στις οικογένειες μας, όλα αυτά που βιώνουμε και νιώθουμε σιωπηλά και αθόρυβα μέσα στα σπίτια μας, όλα αυτά που δεν τα βλέπει το μάτι, όλα αυτά που δεν είναι φανερά «έξω» και δίνουν λάθος εντυπώσεις κάποιες φορές, όλα αυτά θα είναι τώρα τόσο καθοριστικά για να μπορέσουμε να παραμείνουμε γεροί, υγιείς και θετικοί. Όλα αυτά λοιπόν τα «μικρά» και «καθημερινά»… όλα αυτά τα «ασήμαντα», τα «οικογενειακά», οι λεπτομέρειες… θα μας δώσουν τη συναισθηματική δύναμη να αντέξουμε, να υπομείνουμε, να κατανοήσουμε, να καταλάβουμε, να φροντίσουμε, να νοιαστούμε… για να μπορέσουμε να στηρίξουμε και να ενδυναμώσουμε τους εαυτούς μας και τις οικογένειες μας. Για να μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας, και να μετακινηθούμε από την «αυτονόητη ή αναγκαστική συμβίωση» σε μια άλλη διάσταση, σε μια «αρμονικότερη και πιο ανθρώπινη συμβίωση».
Είναι επιτακτικό, μέσα στα λίγα τετραγωνικά που μας αναλογούν να δημιουργήσουμε μια «εσωτερικά» μαγική ατμόσφαιρα, μια οικογενειακή φωλιά, μια μικρή πηγή ζωής, χαράς και ελπίδας με τον τρόπο που κάθε μεμονωμένη οικογένεια ξέρει να κάνει. Με τα «μικρά» και «καθημερινά» όπλα που κάθε μοναδική οικογένεια έχει. Για κάποιους θα είναι το διάβασμα, η μουσική, το παιχνίδι και η κουβέντα. Για άλλους θα είναι ο χορός, το διαδίκτυο, το τραγούδι, η εκπαίδευση. Για κάποιους τρίτους ίσως είναι η ενδοσκόπηση, η μαγειρική, η εικονική ψυχαγωγία και επικοινωνία. Όλοι μας, ως μέλη κάποιας οικογένειας, θα οδηγηθούμε να επιλέξουμε τους τρόπους που θα απασχοληθούμε δημιουργικά, τόσο ατομικά όσο και οικογενειακά. Το σημαντικό όμως είναι να καταλάβουμε ότι χρειάζεται να επικοινωνήσουμε πρώτα με τον εαυτό μας, να τον αφουγκραστούμε, να αποκτήσουμε μεγαλύτερη επίγνωση γι’ αυτόν.
Χρειάζεται να διατηρήσουμε το πνεύμα μας σε εγρήγορση και να εντοπίσουμε ευκαιρίες αυτό-ανανέωσης μέσα από την καθημερινότητα μας. Χρειάζεται να ενεργοποιήσουμε ξανά όλες μας τις αισθήσεις. Την όραση μας, την όσφρηση μας, την ακοή, τη γεύση και την αφή. Χρειάζεται να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αισθανθεί με όλη του τη δύναμη, με ένα πιο έντονο παρόν. Με όλο του το «εδώ», και με όλο του το «τώρα». Χρειάζεται να αφεθούμε να ζήσουμε και να νοιώσουμε την κάθε στιγμή «εντός». Χρειάζεται να πάρουμε δύναμη ακόμα και από ένα απλό ‘καθάρισμα’… όσο αστείο κι αν ακούγεται…! Ας μην ‘καθαρίσουμε’ επειδή πρέπει ή για να εκτονώσουμε το θυμό, τα νεύρα και την ανησυχία μας. Ας ‘καθαρίσουμε’ επειδή θέλουμε να αναπνεύσουμε βαθιά με όλη μας τη δύναμη, τώρα που μπορούμε!
Ας παίξουμε με τα παιδιά μας όχι επειδή είναι αναγκαίο για να είναι φρόνιμα αλλά επειδή χρειάζεται εμείς να γίνουμε και πάλι παιδιά και να θυμηθούμε πως ήταν. Είναι μια στιγμή λοιπόν που τα πάντα «εντός» είναι χρήσιμα, που είμαστε χρήσιμοι όλοι, μια στιγμή που όλα αρχίζουν από εμάς και την οικογένεια μας και επιστρέφουν σε εμάς και την οικογένεια μας. Είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να μην αφήσουμε όλη αυτή την ανθρώπινη ενέργεια την ερμητικά κλεισμένη, να καταναλωθεί σε σκέψεις απειλής, βάρους και αφόρητης πλήξης, σε μυστικότητες, υπεκφυγές και κουκουλώματα, να μην κομματιαστεί και να σκορπίσει σε τσακωμούς, οικογενειακές διαμάχες, εντάσεις, δυσφορίες και παγωμένα πρόσωπα.
Ας προσπαθήσουμε να πετάξουμε έξω από τα σπίτια μας την απελπισία, τα αδιέξοδα και τη μοναξιά, τη μιζέρια, τη γκρίνια, τα κλάματα και τις φωνές. Ας πετάξουμε έξω όλους αυτούς τους λόγους που μπορούν να μας πεθάνουν πριν την ώρα μας μαζί με τους πάσης φύσεως… ιούς. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι κάθε φορά που θα τελειώνει κάθε διαμάχη, κάθε τσακωμός, την ίδια εκείνη στιγμή θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στο τραπέζι της συμφιλίωσης, στον καναπέ της συνύπαρξης, στο κρεβάτι της συμβίωσης. Γιατί η επόμενη επιλογή θα είναι η ακόμα μεγαλύτερη απομόνωση, τα ακόμα πιο στενά τείχη, ο ακόμα πιο ασφυκτικός περιορισμός. Τουλάχιστον, αν είναι να τσακωθούμε, ας το κάνουμε αποδοτικά, πετυχημένα, ας μην καταστραφούμε.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, να δώσουμε νόημα σε οποιαδήποτε δραστηριότητα κάνουμε και ας πιστέψουμε ότι το καθετί με το οποίο καταπιανόμαστε μπορεί να μας προσφέρει κάτι, μπορεί να μας εξελίξει έστω και λίγο, μπορεί να μας κάνει λίγο πιο ωραίους ανθρώπους, λίγο πιο χαρούμενους ή λιγότερο φοβισμένους, λίγο πιο ευτυχισμένους ώστε να επηρεάσουμε την ίδια ακριβώς στιγμή και την οικογένεια μας, τη γυναίκα μας, τον άντρα μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τους συντρόφους μας, τους γονείς μας, τους γείτονες μας. Να τους παρασύρουμε κι εκείνους σε μια παρόμοια αναζήτηση για το νόημα της παρουσίας «εντός» των τειχών. Να δώσουμε νόημα, στο νόημα της κάθε στιγμής μέσα στο σπίτι. Ας ξαναβρούμε τον εαυτό μας, ας του ανοίξουμε την πόρτα, ας του γελάσουμε και ας τον καλωσορίσουμε!
Γιάννης Δουράτσος, διοικητικό στέλεχος στην ιδιωτική πρωτοβάθμια εκπαίδευση / Θεατροπαιδαγωγός – Σκηνοθέτης – Ηθοποιός
