«Μη φοβάσαι τον Αντίπαλο! Πίσω από την αγριωπή μάσκα του κρύβεται ο πιο πολύτιμος σύμμαχός μας, ο πιο πιστός μας υπηρέτης!» Στο άκουσμα αυτών των λόγων αναπήδησα ξαφνιασμένος. Με τα μάτια μου ακόμα κλειστά, παρέμεινα για λίγο μετέωρος ανάμεσα στην ελπίδα και τη δυσπιστία.
Είναι αδύνατον! είπα μέσα μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κι όμως, αναγνώριζα εκείνη τη φωνή, και εκείνα τα λόγια δεν μπορούσαν παρά να είναι δικά Του. Στράφηκα αργά και άνοιξα τα μάτια. Δίπλα μου καθόταν ο Dreamer.
Advertisment
Ένα απόκοσμο ρίγος διέτρεξε τη σπονδυλική στήλη μου και απλώθηκε κάτω από το δέρμα μου μέχρι τις ρίζες των μαλλιών μου, όπου και φώλιασε σαν ανάλαφρη αλλά επίμονη ανατριχίλα. Φορούσε τη γυαλιστερή, σαν μεταξένια, φόρμα γυμναστικής και τα φουτουριστικά παπούτσια τρεξίματος. Είχα κάνει σχεδόν τον γύρο του νησιού δίπλα Του, χωρίς καν να συνειδητοποιώ πως Εκείνος ήταν ο Dreamer!
Υπέθεσα τότε πως οι άντρες και οι γυναίκες της ομάδας ήταν επίσης μαθητές Του. Μόλις κατόρθωσα να συνέλθω από την κατάπληξή μου, Του άνοιξα την καρδιά μου, Του μίλησα για τις προθέσεις μου και για τον στόχο που είχα θέσει. Του είπα πόσο πολύ είχα φροντίσει για το σώμα μου τον τελευταίο καιρό, Του μίλησα για τα αποτελέσματα των πειραματισμών μου με τη διατροφή, τον ύπνο και την αναπνοή μου.
Του είπα για το τρέξιμο που είχα καθιερώσει, για τη συνειδητοποίησή μου σχετικά με τα «τείχη» και για εκείνη τη μυστηριώδη φωνή μέσα μου, που με παρότρυνε συνεχώς να εγκαταλείψω την προσπάθεια, να ενδώσω, να αποτύχω και να παραιτηθώ από τον στόχο μου.
Advertisment
«Η φωνή που ακούς είναι ο Αντίπαλος ο οποίος υπάρχει μέσα σου», δήλωσε ο Dreamer, ανοίγοντας ένα θέμα που επρόκειτο σύντομα να αποδειχθεί και ένα από τα πιο απαιτητικά κεφάλαια ολόκληρης της μαθητείας μου. Συνόδεψε τα λόγια Του με μια υποψία χαμόγελου, που Τον έκανε να δείχνει ακόμα πιο νέος.
Η καλοσυνάτη εκείνη έκφρασή Του ήταν κάτι τόσο σπάνιο για Εκείνον που, αντί να μου δώσει θάρρος, είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Ανησύχησα. Ήξερα πως βρισκόμουν κοντά σε ένα κρίσιμο πέρασμα, κι έτσι ίσιωσα το κορμί μου και πήρα μια βαθιά ανάσα∙ ό,τι κι αν ήταν εκείνο που έπρεπε να αντιμετωπίσω, θα του αφιέρωνα ως και τα τελευταία αποθέματα της δύναμής μου.
Τότε ο Dreamer έκανε μια ανασκόπηση των πιο σημαντικών γεγονότων της ιστορίας μας, των καταστροφών που είχαν βασανίσει ανθρώπους και κοινωνίες στο πέρασμα των αιώνων. Αναλύοντας τις αιτίες και φτάνοντας στις πιο βαθιές ρίζες τους, μου μίλησε εκτενώς για μια πλανητική δύναμη, που αποτελεί το ψυχολογικό ισοδύναμο της τριβής.
Και σαν να υπόκεινται και αυτές στους ίδιους νόμους που διέπουν ένα σώμα σε κίνηση, οι ανθρώπινες παρορμήσεις συναντούν αναπόφευκτα μια αντίστοιχη, ίση αλλά αντίθετη δύναμη. Και σε αυτό το σημείο ο Dreamer με εισήγαγε σε μια θεωρία, ένα σύστημα αρχών που αποκαλούσε «Ο νόμος του Αντιπάλου».
«Το καθετί, από το πιο απλό ως το πιο περίπλοκο, από έναν άνθρωπο μόνο του ως έναν ολόκληρο πολιτισμό, ο κάθε οργανισμός συναντά στο μονοπάτι της εξέλιξης μία “φαινομενικά” αντίθετη δύναμη, έναν Αντίπαλο του οποίου η δύναμη και οι ικανότητες είναι αντίστοιχες προς το εύρος και τα περιθώρια του σχεδίου που προβάλλει».
Την κατάλληλη στιγμή και έπειτα από δική μου αναζήτηση, όλες εκείνες οι σκέψεις επρόκειτο να μου αποκαλύψουν τις κατευθυντήριες γραμμές μιας πραγματικής «γενικής θεωρίας της τριβής», ικανής να ξεμπερδέψει το κουβάρι αιώνων ιστορίας και να εξηγήσει τις ατελείωτες σειρές καταστροφών και
δυσκολιών που είχαν βασανίσει την ανθρωπότητα από τότε που πρωτοεμφανίστηκε επάνω στη Γη.
Μπόρεσα τότε να δω σφαιρικά την ανθρώπινη κατάσταση και συνειδητοποίησα πόσο οδυνηρή είχε υπάρξει ζωή του ανθρώπου από πάντα. Μου ξέφυγε μια κραυγή, σαν να βρισκόμουν στο χείλος μιας αβύσσου. Με τρόπο, θα ’λεγες, μαγικό, το σημειωματάριό μου βρέθηκε στα χέρια μου.
Το έσφιξα σαν να ήταν η στερνή ελπίδα μου, κι εκεί, στον καθαρό αέρα, κάθισα και κατέγραψα πολύ προσεκτικά κάθε χωρίο από το μοναδικό εκείνο μάθημα. Το παγκάκι του πάρκου επάνω στο οποίο καθόμασταν ήταν σαν να σφραγίστηκε μέσα σε μια άχρονη κρυστάλλινη σφαίρα, και ολόκληρο το Ρούσβελτ Άιλαντ ήταν λες και μεταμορφώθηκε σε διαστημόπλοιο, έτοιμο να απογειωθεί με την ταχύτητα της σκέψης. Το Μανχάταν και η ζωή που το κατέκλυζε ποτέ δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πιο μακριά.
Ο Dreamer μου εξήγησε πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας ονειρευτής, ένας dreamer, και ως τέτοιος γίνεται χωνευτήρι του καλού και του κακού, δημιουργός της ίδιας του της πραγματικότητας και του πεπρωμένου του. Με τον καιρό, ο άνθρωπος βλέπει πάντοτε την πραγμάτωση κάθε ονείρου και κάθε
σκέψης που πηγάζουν από τα βάθη της ύπαρξής του.
«Ο κόσμος είναι ένα αποτέλεσμα, μια προβολή, όχι μόνο των ονείρων σου, αλλά και του κάθε εφιάλτη σου. Μπορεί να είναι κόλαση, μπορεί και παράδεισος. Εσύ ο ίδιος θα το αποφασίσεις αυτό».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Elio D’Anna με τίτλο «Η σχολή των θεών» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα και μπορείτε να το βρείτε εδώ
