Αυτό χρειάζεται όλοι να το σκεφτούμε. Οι μητέρες δεν μπορούν να συνεχίσουν να είναι οι μόνες που προσπαθούν να κάνουν, να προλάβουν και να πετύχουν τα πάντα. Τον τελευταίο καιρό, βλέπω συνεχώς αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άλλα και άρθρα που μιλούν για τον ψυχικό φόρτο και την εξουθένωση που οι μητέρες βιώνουν εξαιτίας της πανδημίας.
Εμείς είμαστε αυτές που κουβαλάμε όλο το φόρτο, που θυσιάζουμε, που κάνουμε συνεχώς υπεράνθρωπες προσπάθειες. Και αυτό έχει τεράστια επίδραση σε εμάς, κάτι που έμαθα από πρώτο χέρι αυτό τον χρόνο.
Advertisment
Έχω μιλήσει και με φίλες για το φορτίο που κουβαλούν και πόσο στρεσαρισμένες όλες νιώθουμε. Έχουμε επίσης αναφερθεί στα κομμάτια της ζωής μας που θυσιάζουμε για χάρη όλων των άλλων στο σπίτι μας. Είναι τα μικρά πράγματα που συσσωρεύονται και δημιουργούν αυτό το φόρτο. Είναι το συνεχές και ατελείωτο δόσιμο.
Σήμερα είχαμε το μηνιαίο μας ραντεβού στην οικογενειακή θεραπεία. Αλλά ο σύζυγός μου είχε ένα meeting στην εργασία του, κάτι που έμαθα μόλις σήμερα το πρωί. Καθώς μου το έλεγε, μπορούσα να νιώσω το λαιμό μου να καίγεται, όσο προσπαθούσα να επεξεργαστώ πώς θα τα έβγαζα πέρα σε αυτή τη δύσκολη συνεδρία με τα παιδιά. Ήμουν πλήρως προετοιμασμένη να δώσω, αν και με πίκραινε που θα ήμουν μόνη. Αυτό που ποτέ δεν είχε περάσει από το νου μου ήταν να λάβω.
Στη δική μου εμπειρία μητρότητας, έχω αντιληφθεί πόσο δύσκολο είναι να λάβω, να δεχτών, ειδικά κατά τη διάρκεια τέτοιων δύσκολων καιρών. Όταν ο σύζυγος μου με είδε έτσι, αποφάσισε τελικά να έρθει στη συνεδρία, χωρίς να το γνωρίζω. Μόλις μπήκα στο γραφείο, τον αντίκρυσα.
Advertisment
Εμείς οι μητέρες, χρειαζόμαστε περισσότερες στιγμές σαν αυτή. Χρειαζόμαστε να πάρουν οι σύντροφοι και η κοινότητα ένα μεγάλος μέρος του φορτίου που βαραίνει τις πλάτες μας. Τα παιδιά μας θα μας ευχαριστούν γι’ αυτό.
Kimberlee W. Anthony
