Δεν υπάρχει αμφιβολία. Η πανδημία είναι μια τρομακτική κατάσταση. Και σχεδόν όλοι μας θα είχαμε, αν ερωτώμασταν, μια έτοιμη λίστα πολλών λόγων. Το πιθανότερο όμως είναι ότι δύο σημαντικά χαρακτηριστικά δεν θα εμφανίζονταν στη λίστα μας, αν και αξίζουν να βρίσκονται στην κορυφή της.
Το πρώτο είναι ότι ανεξαρτήτως των συγκεκριμένων επιδράσεων που αυτή η πανδημία φέρνει, συνολικά είναι κάτι καινούριο. Δεν είναι απλώς καινούριο σε κάποια σημεία· είναι καινούριο στην πλήρη, ριζική του μορφή, σε εκείνη που έχει τη δύναμη να αναδιαμορφώσει εμάς και το περιβάλλον γύρω μας.
Advertisment
Το δεύτερο είναι ότι μια τέτοια ακραία μορφή καινούριου σημαίνει αναπόφευκτα αλλαγή. Και η αλλαγή οποιουδήποτε είδος είναι δύσκολη. Η συγκεκριμένη μορφή αλλαγής, μπορεί να πει κανείς, ότι είναι ακόμα πιο περίπλοκη. Αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή είναι μια αλλαγή μέσα στην ίδια την αλλαγή – ένα αλληλοδιαπλεκόμενο σύστημα. Αυτό είναι που το κάνει και τρομακτικό. Η αλλαγή και το καινούριο βρίσκονται στην κορυφή της λίστας μας, αλλά αυτό δεν χρειάζεται να μας σταματήσει.
Αν υπάρχει κάτι που πραγματικά ξεχωρίζει το ανθρώπινο είδος από τα υπόλοιπα πλάσματα είναι ότι έχουμε εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο που όχι μόνο έχουμε τη δυνατότητα να χειριστούμε το καινούριο και την αλλαγή, αλλά και να τα στρέψουμε προς όφελός μας. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι από εμάς έχουμε εξασκηθεί περισσότερο από άλλους σε αυτό, άρα είμαστε και καλύτερα εξοπλισμένοι. Αλλά η ικανότητα να δημιουργούμε το καινούριο και να καλλιεργούμε την αλλαγή υπάρχει μέσα σε όλους μας.
Εκτός από την έλλειψη εξάσκησης αυτής της ικανότητας για δημιουργική σκέψη και προσαρμογή, συχνά απενεργοποιούμε την δυναμική αυτής της ικανότητας. Πώς; Έχουμε την τάση να βιαζόμαστε να περάσουμε μέσα από την αλλαγή και το καινούριο και να κάνουμε πώς τίποτα δεν συνέβη, επιστρέφοντας στο συνηθισμένο.
Advertisment
Υπό όρους πανδημίας, αυτό σημαίνει ότι βυθιζόμαστε στις σκέψεις σχετικά με το εμβόλιο, ή ακόμα περισσότερο, ανυπομονούμε για το πότε θα επιστρέψουμε πλήρως στην προηγούμενη κατάσταση και θα επιστρέψουμε ανανεωμένοι πλέον στην εργασία και στις κοινότητές μας. Αυτά τα «ιδανικά», αυτό το «happy ending» είναι ιδιαίτερα ελκυστικό. Το θέλουμε και στο τέλος θα φτάσουμε σε αυτά.
Όμως κάντε μια παύση και θα δείτε ότι ποτέ δεν ξεκινάμε με τέτοιο τρόπο. Ξεκινάμε με απλούστερα βήματα… μικρά και στιγμιαία. Και στην αρχή ο κάθε στόχος μας φαίνεται τόσο μακριά. Ανυπομονούμε τόσο για την ολική επαναφορά, που αυτά τα μικρά βήματα μας φαίνονται άχρηστα, αχρείαστα.
Όμως, το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό έχει κάτι να μας πει για όλο αυτό. Σε ένα νοσοκομείο πιεσμένο από την πανδημία, όπως σχεδόν κάθε νοσοκομείο αυτές τις μέρες, οι γιατροί και οι νοσηλευτές παλεύουν με το τέρας, αλλά έκαναν μια παύση αρκετή ώστε να καταλάβουν τη δύναμη της απλής πράξης: Άρχισαν να φορούν στις στολές τους μικρές φωτογραφίες τους. Ήταν απλώς μια φωτογραφία – κάτι που απαιτούσε ελάχιστο χρόνο για να γίνει. Κι όμως, σκεφτείτε την επίδραση αυτής της πράξης.
Για να προστατευθούν από την ασθένεια, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό φορά μια στολή που μοιάζει περισσότερο με αστροναύτη παρά με γιατρού. Κρυμμένη πίσω από μάσκες, γάντια, πλεξιγκλάς και ολόσωμες φόρμες. Είναι ασφαλέστερα έτσι, αλλά είναι όλοι ίδιοι στα μάτια των ασθενών. Μέχρι να έρθουν οι φωτογραφίες. Με μια απλή μικρή πράξη, από μία μόνο φωτογραφία, ξεπήδησε μπροστά στα μάτια του ασθενούς ένας 40χρονος άνδρας με ένα πλατύ χαμόγελο και ένα casual ντύσιμο. Στη φωτογραφία φαίνεται πραγματικά αισιόδοξος και λιγότερο κουρασμένος.
Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την επίσκεψη και το άγγιγμα των αγαπημένων τους. Δεν ήταν η θεραπεία για τα σωματικά τους συμπτώματα. Κι όμως, ήταν μια απαραίτητη αρχή. Ήταν το είδος εκείνο της πράξης που οδηγεί σε πολύτιμες αλλαγές. Αυτές οι φωτογραφίες δημιουργούν ένα παράθυρο ελπίδας, δείχνουν στον άνθρωπο που αγωνιά και υποφέρει ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό, δεν είναι μόνος του. Υπάρχουν τέτοια είδη μικρών αρχών που συσσωρεύονται και κάνουν την μεγάλη αλλαγή. Αυτές αναζητούμε, αυτές θέλουμε.
Κάθε μέρα βλέπουμε τέτοιες παρόμοιες μικρές πράξεις γύρω μας – δεκάδες από αυτές, συχνά σε μορφές μακριά από τους τελικούς στόχους, αλλά ζωτικά σημαντικές. Βλέπουμε και πόσο συσσωρεύονται επίσης. Μπορεί η φωτογραφία κάποιου στη στολή του να μην θεραπεύσει μια και καλή την ασθένεια. Κι όμως τέτοιες πράξεις έχουν τη σημασία τους και μας υπενθυμίζουν ότι οι δημιουργικές μας ικανότητες βρίσκονται βαθιά μέσα μας και εκτείνονται πολύ μακρύτερα απ’ όσο τείνουμε να σκεφτόμαστε. Το μέλλον είναι πιο κοντά απ’ ότι αισθάνεστε, αυτό που χρειάζεστε είναι η δράση.
Πηγή:
www.creativitypost.com/create/from-little-things-big-things-grow-the-first-step-to-impact-is-always-the-small-act
