Μας έκαναν τεστ κορονοϊού στη δουλειά… βγήκε θετικό. Φοβάμαι και δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. «Τουλάχιστον είσαι μόνο 21! Θα περάσει και ούτε θα το καταλάβεις».
Είχα μια αποβολή στο παρελθόν… «Τουλάχιστον μπορείς να μείνεις έγκυος!»
Advertisment
Η σχέση μου διαλύεται. «Τουλάχιστον έχεις σχέση».
Έχω τελματώσει στη δουλειά μου, είναι πολύ δύσκολο… «Τουλάχιστον έχεις δουλειά».
Πόσες φορές έχεις ζήσει το παραπάνω, σκέψου… Τα παραδείγματα αλλάζουν, το τουλάχιστον παραμένει κι εσύ στο τέλος της ημέρας το παίρνεις αγκαλιά γεμάτος ενοχές μιας και βγήκες ο αχάριστος της υπόθεσης. Τουλάχιστον έχεις τη δουλειά σου, μια σχέση θεωρητικά καλή και βέβαια μπορείς να μείνεις έγκυος. Δεν είναι αυτά σημαντικά; Πρέπει να νιώθεις τουλάχιστον ευγνωμοσύνη!
Advertisment
Ξέρεις… είναι πολύ παράξενο. Αν σκεφτείς πως έστω και υποσυνείδητα δίνουμε στους άλλους αυτό που θέλουμε να «λάβουμε πίσω», με οδηγούς μας φάρους αξίες, τότε σε αυτό το παράδειγμα τι συμβαίνει; Δίνουμε μη κατανόηση γιατί θέλουμε να λάβουμε πίσω μη κατανόηση; Δίνουμε μη συναίσθημα γιατί θέλουμε να λάβουμε πίσω μη συναίσθημα; Δίνουμε μη ευσπλαχνία γιατί θέλουμε να λάβουμε πίσω μη ευσπλαχνία; Δε ξέρω…
Μια άλλη θεωρία λέει πως με αυτόν τον τρόπο θέλουμε να δώσουμε στο συνομιλητή μας «κουράγιο». Μου λες δηλαδή ότι «τουλάχιστον μπορείς να μείνεις έγκυος!» για να μου δώσεις το κουράγιο ότι «μπορώ να προσπαθήσω ξανά!». Ξέρεις… αυτή η θεωρία δεν ισχύει. Σε ποιον αλήθεια θες να δώσεις κουράγιο; Σε μένα, ή σε σένα που ενδεχομένως δε μπορείς να αντέξεις την αλήθεια, ή το βάρος μου, την απόγνωση, ή τη θλίψη μου; Σκέψου το.
Ήδη, από τα χρόνια που εκπαιδευόμουν ως coach, το mindset μου με βοηθούσε να καταλάβω πως αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι είναι το μοίρασμα. Αυθεντικό, ειλικρινές, αγνό μοίρασμα. Πολλές φορές χρειαζόμαστε απλά να συνδεθούμε, να μοιραστούμε, να εκφραστούμε, να «τα πούμε». Αυτό που ζητάμε είναι ένα καλό αυτί και ένα ζεστό βλέμμα να μας αγκαλιάσει χωρίς κριτική. Πολλές φορές μια γρήγορη «κατεύθυνση» από την πλευρά του συνομιλητή σε όλα όσα μοιραζόμαστε μαζί του, τα τόσο σημαντικά για εμάς, μια λύση, μια απάντηση δεν είναι αρκετή, πόσο μάλλον αν δεν το έχουμε ζητήσει.
Το να είσαι εκεί, απόλυτα συνδεδεμένος με τον άλλον, το να προσπαθήσεις να μπεις στα παπούτσια του για λίγο, έστω τη διάρκεια της συζήτησής σας, το να συνδεθείς λίγο με το δικό του συναίσθημα και να ενθυμηθείς ενδεχομένως πως ήταν για σένα μια αντίστοιχη συνθήκη, είναι δείγμα ευφυΐας, καλοσύνης και βαθιάς ανιδιοτέλειας, αληθινής σύνδεσης. Για μένα προσωπικά κοντολογίς, είναι δείγμα Ανθρωπιάς.
Σκέψου τι θα είχες ανάγκη να ακούσεις εσύ στο παράδειγμα με την αποβολή, τη σχέση, την εργασία, στον κορονοϊό. Αλήθεια, θα είχες ανάγκη να ακούσεις κάτι; Και αν ναι, τι θα ήταν αυτό; Θα ήθελες να αισθανθείς κάτι από το συνομιλητή σου; Και αν ναι, τι θα ήταν αυτό; Πως θα ήθελες να συνεχιστεί η κουβέντα; Σε τι ύφος και τόνο; Ποια θα ήταν η ιδανική συναισθηματική συνθήκη που θα ήθελες να βιώσεις τη στιγμή που μοιράζεσαι με κάποιον κάτι τόσο σημαντικό για εσένα;
Το έχω γράψει στο παρελθόν ξανά… Όταν η χαρά μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται, ανθίζει. Όταν ο πόνος μοιράζεται, διαιρείται, απομυθοποιείται, κομματιάζεται. Σαν το μοιράζειν δεν έχει. Χωρίς την αξία της σύνδεσης, είμαστε μόνοι και άρα… ποιο το νόημα; Το να είσαι εκεί για σένα και τον άλλον, προσδίδει αξία, δίνει νόημα. Στη στιγμή, στη μέρα, στον κόσμο σου, στον κόσμο του, στον κόσμο. Σπάνια μια «γρήγορη απάντηση» μπορεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα. Αυτό που πράγματι μπορεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα, είναι η αληθινή σύνδεση.
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
