Υπήρξα ένας πολύ ζωηρός έφηβος και λιγάκι άτακτος. Είχα πάντα όρεξη για πλάκες κι αστεία. Όπως λένε και στον τόπο μου, «πάντα σκάρωνα κάτι». Όταν έχασα την όρασή μου έκλαψα, αλλά μόνο για λίγο. Έπειτα άφησα στην άκρη κάθε μορφή αυτολύπησης και αποφάσισα ότι έπρεπε να αντιμετωπίζω θετικά και αισιόδοξα τη ζωή, να βρίσκω τρόπους να την εξερευνώ. Αυτό δεν επηρέασε καθόλου τη μουσική εκπαίδευσή μου. Ο κόσμος μπορεί να το εκλαμβάνει ως το βασικό μου θέμα, όμως ποτέ δεν ήταν ούτε και είναι.
Ήμουν ένας μάλλον φιλόδοξος και ονειροπόλος έφηβος. Ανέκαθεν ήθελα να βγάζω τα προς το ζην από τη μουσική. Ήταν μια μόνιμη φιλοδοξία μου από τότε που πήγα στο γυμνάσιο και αργότερα στα χρόνια μου στο πανεπιστήμιο. Το πέτυχα, πολλά χρόνια αργότερα, αφού έκλεισα τα τριάντα πέντε κι ενώ πολλά εμπόδια και «ΟΧΙ» είχαν δοκιμάσει σκληρά τα όνειρά μου.
Advertisment
Την πρώτη φορά που βρέθηκα στη σκηνή, σε ηλικία περίπου οκτώ ετών, ήταν στη σχολική παράσταση στο τέλος της χρονιάς. Θυμάμαι ένα μικρό ξύλινο έδρανο στη σχολική αίθουσα όπου είχα περάσει τα πρώτα πέντε χρόνια της εκπαίδευσής μου. Ήμουν ανήσυχος, ευσυγκίνητος και τραγούδησα το «O Sole Mio». Ήταν το πρώτο χειροκρότημα που άκουσα, πέρα από τα χειροκροτήματα της οικογένειάς μου. Στα δώδεκα, φορούσα ακόμη κοντό παντελονάκι, όταν ο θείος μου με παρότρυνε να πάρω μέρος σε έναν θερινό διαγωνισμό που διοργάνωνε το Καφέ Μαργκερίτα στο Βιαρέτζιο.
Κέρδισα και αυτή ήταν η πρώτη επιτυχία μου, όπως και η πρώτη φορά που ένιωσα την αγάπη του κοινού. Πολλά χρόνια αργότερα, στη σκηνή του Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, ένιωσα τον ενθουσιασμό του κοινού και κατάλαβα ότι μάλλον η καριέρα μου επιτέλους απογειωνόταν.
Εάν συναντούσα σήμερα τον έφηβο Αντρέα, μάλλον τελικά θα τον συμπαθούσα. Ίσως οι διαφορές ανάμεσά μας είναι η παρορμητικότητά μου, την οποία έμαθα με τα χρόνια να χαλιναγωγώ, καθώς κι ένα ίχνος απερισκεψίας που τότε με έκανε να παίρνω κάποια ρίσκα, ιδίως στα αθλήματα, και το οποίο έμαθα να συγκρατώ, αναπτύσσοντας μια αίσθηση υπευθυνότητας. Θα ζήλευα τη νιότη του νεαρού Αντρέα, όμως κι ο νεαρός Αντρέα θα ζήλευε ίσως άλλες χαρές που έρχονται στη μέση ηλικία.
Advertisment
Ως νεαρός ήμουν αγνωστικιστής. Ο νεαρός Αντρέα μάλλον θα απορούσε γιατί σήμερα πιστεύω στην πίστη, στις μεγάλες αξίες και στην ανάγκη να είμαι ευσεβής κάθε μέρα. Με το πέρασμα των χρόνων κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η πίστη δεν αποκτάται αβίαστα. Όπως κάθε μάθημα, απαιτεί αφοσίωση, εγκράτεια και θυσία. Για να είσαι αφοσιωμένος στην πίστη σου πρέπει να συμβαδίζεις με απλές πράξεις που μπορεί και να φαίνονται τετριμμένες. Αν θέλουμε να βελτιώσουμε την πίστη μας, πρέπει να υποταχθούμε στην προσευχή. Ο νεαρός Αντρέα δεν θα το καταλάβαινε αυτό τότε.
Από όλες τις εμφανίσεις μου, μάλλον θα έδειχνα στον νεαρό Αντρέα τη συναυλία στο Σέντραλ Παρκ ή μια από τις όπερες που έχω ερμηνεύσει σε όλο τον κόσμο – αυτό ήταν πάντα το όνειρό μου, που το καλλιεργούσα με άκρατο ενθουσιασμό και λίγες ελπίδες. Ή ίσως το ντουέτο μου με τον Λουτσιάνο Παβαρότι ή τον Χοσέ Καρέρας ή με τον Πλάσιντο Ντομίνγκο.
Αυτό που είναι δύσκολο να αντιληφθείς απόλυτα όταν είσαι έφηβος, το οποίο όμως γίνεται πολύ ξεκάθαρο καθώς μεγαλώνεις, είναι πως αυτούσια η δημοσιότητα δεν είναι μια αξία και ότι η φήμη μπορεί να γίνει εμπόδιο στην κατάκτηση της πραγματικής ανθρωπιάς. Είναι αποδεκτό και υπέροχο να μπορείς να ονειρεύεσαι, όμως ως ενήλικας δεν πρέπει να χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα. Αν δεν πατάμε γερά στη γη και με τα δυο μας πόδια, κινδυνεύουμε να χάσουμε τον δρόμο μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου» από την Key Boοks. Δείτε περισσότερα εδώ
