Κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι σε στιγμές χαρούμενες που έζησα. Πόσες τελικά ήταν; Πολλές, κάθε μία μοναδική, δοσμένη μέσα από θαύματα της ζωής, ακόμη και αυτές που μου φαινόταν μικρές, χωρίς αξία, δεδομένες στο μυαλό μου, είχαν ίσως και την μεγαλύτερη αξία, έκρυβαν μέσα τους την μαγεία και την ευτυχία. Όλες χάνονται για έρθουν οι καινούργιες και έτσι περνάνε τα χρόνια, έτσι κυλάει η ζωή.
Στιγμές που θέλεις να κρατήσουν αιώνια και άλλες που σου φαίνονται αιώνας, ατέλειωτες, μα τελικά καμία από αυτές δεν κρατάει αιώνια, ούτε αυτές που ήθελες, ούτε αυτές που φαινόταν πως θα κρατήσουν. Αυτό είναι και το μυστήριο της ζωής, ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει μετά, πόσο θα κρατήσει κάτι αλλά σίγουρα δεν θα κρατήσει για πάντα. Πόσο καλό ή κακό είναι αυτό εξαρτάται από τις στιγμές της ζωής που θα γευτούμε.
Ζούμε ανάμεσα σε στενάχωρες και χαρούμενες στιγμές, ψάχνουμε να βρούμε την ευτυχία, αυτό που κρατάει για πάντα. Κι όμως τίποτα δεν κρατάει, αυτό είναι το μυστικό της ζωής, ίσως αργήσεις να το ανακαλύψεις, να το μάθεις και να το συνειδητοποιήσεις. Άραγε ποιος ορίζει το αργά και το νωρίς, τα χρόνια, η ζωή που περνάει και χάνετε και μαζί της κάποια στιγμή χανόμαστε και εμείς;
Η ευτυχία της ζωής κρύβεται μέσα στις στιγμές που ζεις ακόμη και στις στενάχωρες, γιατί είναι αυτές που σου χαρίζουν το προνόμιο να εκτιμάς τις χαρούμενες, αυτές που σου φαίνονται απλές, καθημερινές, να ξέρεις πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, πώς όλα περνούν και χάνονται και γίνονται αναμνήσεις.
Ανάμνηση, ωραία λέξη αυτή και παράλληλα γεμάτη νοσταλγία για όσα ζήσαμε. Οι αναμνήσεις θα υπάρχουν πάντα στην ζωή μας, στο μυαλό μας σαν φυλαχτό για να δείχνουν τον δρόμο. Θα είναι η πυξίδα, που θα μας δείχνει σε κάθε μονοπάτι που θα χαθούμε από πού ήρθαμε και που είμαστε προορισμένοι να φτάσουμε. Όταν τις σκεφτόμαστε θα είναι σα να ξαφνικά να σταματάει ο χρόνος σε εκείνες τις στιγμές που το για πάντα μοιάζει ιδανικό, εκεί που το αιώνια ήταν αυτό που ευχόμασταν με όλη μας την ψύχη και τώρα ευχόμαστε το ακριβώς αντίθετο.
Παράξενη που είναι η ζωή, περίεργη, σε κάνει να μην ξέρεις τι να ευχηθείς και τι να περιμένεις, που θα σε βγάλει ο δρόμος σου. Αυτή η παύση όμως του χρόνου που κυλά και χάνεται και ας νομίζεις πως τον σταμάτησες σε αυτές τις στιγμές που ευχόσουν να κρατήσουν για μια ζωή, είναι συνοδευμένη από αναμνήσεις που τουλάχιστον στο μυαλό σου είναι για πάντα φυλαγμένες. Σου θυμίζουν την αγάπη που πήρες, όλα αυτά που έζησες και άντεξες και τώρα βρίσκεσαι εδώ σε ένα μονοπάτι άγνωστο για σένα, όμως αυτές σου δίνουν την δύναμη να ξεκινήσεις να το περπατάς.
Καθώς λοιπόν το περπατάς να έχεις στο νου σου το μυστικό της ζωής: Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, ούτε η λύπη, ούτε η χαρά, για αυτό να τις απολαμβάνεις και τις δύο, να παίρνεις και να εκτιμάς τους πόρους, τα μαθήματα που σου χαρίζουν απλόχερα και έτσι να συνεχίζεις την ζωή σου.
Μαρία-Ελένη Καραγκούνη
