Όλοι επιθυμούμε την αγάπη. Την ονειρευόμαστε. Την αναζητούμε. Ένα μεγάλο μέρος της ευτυχίας μας εξαρτάται από τις σχέσεις μας με τους άλλους. Αλλά μερικές φορές, το να είμαστε σε μια ασφαλή σχέση με έναν/μία σύντροφο που αγαπά βαθιά και εμπιστεύεται, δεν είναι αρκετό. Η αγάπη δεν είναι ένα μαγικό χάπι, όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι. Και ακόμα κι έτσι να ήταν, δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνει ένα χάπι.
Η αγάπη θα σας κάνει να νιώσετε ελαφριά σαν πούπουλο, θα κάνει την καρδιά σας να χτυπά ικανοποιημένη, θα κάνει τα πάντα να μοιάζουν λίγο πιο φωτεινά – θα σας εμπνεύσει. Αλλά δεν θα κάνει καμία από τις σκληρές δουλειές για εσάς.
Advertisment
Πιστεύω ότι οι πιο ικανοποιητικές συντροφικές σχέσεις είναι συνεργατικές. Το είδος της σχέσης όπου δύο ανεξάρτητα και αυτάρκη άτομα συναντιούνται για να προσθέσουν ο ένας στην ποιότητα ζωής του άλλου. Εντούτοις, για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο χρειάζεται πρώτα να βεβαιωθούμε ότι είμαστε σε μια βαθιά σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης με τον εαυτό μας. Γιατί ένα πράγμα είναι σίγουρο: μπορεί να βρίσκεστε στην πιο καταπληκτική ερωτική σχέση, αλλά αν δεν έχετε κάνει την εσωτερική δουλειά για τον εαυτό σας, αναπόφευκτα θα νιώθετε ότι κάτι λείπει.
5 πράγματα που δεν μπορεί να μας προσφέρει μια σχέση
1. Αίσθηση σκοπού
Μερικές φορές, κυνηγάμε σχέσεις με ανθρώπους για να γεμίσουμε ένα κενό που νιώθουμε λόγω έλλειψης σκοπού στη ζωή μας. Μοιάζει αρκετά με ένα ναρκωτικό, όταν βρισκόμαστε με το άλλο άτομο, νιώθουμε γεμάτοι, ζωντανοί και ζωηροί. Αλλά μόλις φύγει, το κενό επιστρέφει και μας «τρώει».
Νομίζω ότι για να έχουμε μια πραγματικά επιτυχημένη σχέση, χρειαζόμαστε ένα ξεκάθαρο όραμα για το τι τελικά θέλουμε από τη ζωή μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να είναι το ίδιο με αυτό του/της συντρόφου μας, αλλά ο καθένας μας χρειάζεται να ξέρει γύρω από τι επιθυμεί να χτίσει τη ζωή του. Αυτό το αίσθημα του κενού, του χάους, είναι κάτι που μπορούμε να διορθώσουμε μόνο καθοδηγώντας τον εαυτό μας στο δρόμο προς τα όνειρά μας, όποια κι αν είναι αυτά. Αν το κάνουμε αυτό, τότε μπαίνουμε στη σχέση από μια θέση αυτοπεποίθησης και αυτάρκειας.
Advertisment
2. Προσωπική εξέλιξη
Το να είμαστε σε μια σχέση με κάποιον που μας θέλει για όλο αυτό που είμαστε, μας αποδέχεται και μας αγαπά στην ολότητά μας είναι κάτι τόσο ξεχωριστό. Μας φέρνει ένα επίπεδο χαράς που δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο στη ζωή. Αλλά ταυτόχρονα, οφείλουμε να θυμόμαστε ότι αυτό το είδος ευτυχίας εξαρτάται από ένα άλλο άτομο, από μια εξωτερική πηγή. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα υπάρχει για πάντα.
Μπορείτε να έχετε την ιδανική σχέση με τον/την ιδανικό σύντροφο, αλλά αν δεν κάνετε πρόοδο στη δική σας ζωή, δεν θα είστε ικανοποιημένοι. Θα εξακολουθείτε να αισθάνεστε ότι κάτι λείπει. Ο Τόνι Ρόμπινς λέει πως όταν σταματάμε να αναπτυσσόμαστε, τότε είναι που αρχίζουμε να νιώθουμε ανικανοποίητοι. Η πρόοδος είναι το μόνο πράγμα που θα μας κάνει να νιώσουμε ικανοποιημένοι μακροπρόθεσμα. Πρόοδος δεν σημαίνει τεράστιες ανακαλύψεις κάθε μέρα. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα κάνουμε όλα με τη μία.
Η ικανοποίηση και η υπερηφάνεια που νιώθουμε όταν ξέρουμε ότι έχουμε το θάρρος να αναλαμβάνουμε καθημερινά δράση για την επίτευξη των στόχων μας είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να μας προσφέρει κανένας. Είναι ένα διαφορετικό είδος ευτυχίας.
3. Αποδοχή του σώματος
Από την ηλικία των 12 ετών, όταν άρχισα να μαθαίνω ότι η κοινωνία επιβάλλει έναν ορισμένο ορισμό του ωραίου σώματος, είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση για το δικό μου. Αυτό όμως τελικά μετατράπηκε σε μια διατροφική διαταραχή, για την οποία χρειάστηκε να ζητήσω βοήθεια. Χρειάστηκαν χρόνια και μια αφάνταστα δύσκολη ψυχική μάχη με τον εαυτό μου για να αναιρέσω τα ψέματα που είχαν εισχωρήσει βαθιά στον εγκέφαλό μου.
Και εδώ είναι το θέμα: Δεν αναιρέθηκαν εντελώς. Εξακολουθώ να παλεύω με άσχημες μέρες για την εικόνα του σώματος. Εξακολουθώ να νιώθω ανασφάλεια. Σε όλες τις σχέσεις που έχω κάνει, κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να με κάνει να αγαπήσω τον εαυτό μου – έπρεπε να το κάνω εγώ αυτό. Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να με κάνει με μαγικό τρόπο να νιώσω άνετα με το σώμα μου – έπρεπε να μάθω να επιλέγω να αποδέχομαι τον εαυτό μου. Και είναι μια επιλογή που χρειάζεται να κάνουμε κάθε μέρα.
Κανένας από τους άντρες με τους οποίους έβγαινα δεν νοιάστηκε ποτέ για τα σημεία του σώματός μου που δεν μου αρέσουν τόσο πολύ όσο νοιάστηκα εγώ – δεν το είχαν καν καταγράψει στο μυαλό τους ως ελάττωμα. Και, ναι, είναι ωραίο να ακούς ότι είσαι όμορφη και επιθυμητή. Αλλά αυτό το συναίσθημα διαρκεί μόνο μια στιγμή, και μετά επιστρέφεις στην προεπιλεγμένη ανασφάλεια. Η αυτοαποδοχή, όπως έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να μας δώσει. Ούτε καν κάποιος που είναι τρελά και βαθιά ερωτευμένος μαζί μας.
4. Αυτογνωσία
Όταν μπήκα σε θεραπεία για τη διατροφική μου διαταραχή, έπρεπε να αντιμετωπίσω τους δαίμονές μου κατά μέτωπο. Έπρεπε να σταματήσω να τρέχω μακριά από τον εαυτό μου και να ρίξω μια σκληρή, μακρά και πολύ οδυνηρή ματιά στην ίδια μου την αντανάκλαση.
Αυτή ήταν μόνο η δική μου ιστορία. Αυτό ήταν απλώς το έναυσμά μου που με έκανε να γνωρίσω τον εαυτό μου με έναν τρόπο που δεν είχα γνωρίσει ποτέ πριν. Πιστεύω όμως ότι ο καθένας από εμάς συναντά ευκαιρίες στη ζωή του όπου καλείται να αντιμετωπίσει κομμάτια του εαυτού του που έχει κρύψει. Αλλά δεν εκμεταλλεύονται όλοι αυτή την ευκαιρία – και για κάποιους που το κάνουν, καταλήγει να τους λυγίζει.
Και εδώ είναι το θέμα: Όλοι μας έχουμε δαίμονες, αλλά δεν τους αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Αυτοί που το κάνουν είναι συνήθως οι άνθρωποι που μας ελκύουν και θέλουμε να είμαστε κοντά τους. Είναι ατελείς, σίγουρα – ποιος δεν είναι; – αλλά έχουν αναλάβει την ευθύνη αυτής της ατέλειας.
Έχουν κάνει την εσωτερική διεργασία που χρειάζεται για να συμβιβαστούν με την προσωπικότητά τους. Είναι σε θέση να κοιτάξουν «γυμνοί» τους τομείς που χρειάζονται ακόμα επεξεργασία και να μη φοβούνται να αναλάβουν την πρόκληση. Δεν φοβούνται να μοιραστούν μαζί μας τα τρωτά τους σημεία. Ένας σύντροφος μπορεί να σας βοηθήσει να ανακαλύψετε περισσότερο τον εαυτό σας, ναι. Αλλά εμείς οι ίδιοι είμαστε οι υπεύθυνοι, πρώτα απ’ όλα.
5. Ελευθερία από τους εθισμούς
Αυτό είναι ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα που χρειάστηκε να πάρω: δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους. Και οι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να μας αλλάξουν, εκτός αν εμείς οι ίδιοι το θέλουμε.
Ο καθένας από εμάς έχει το δικό του είδος εθισμού. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι κάποια ουσία – εθιζόμαστε σε συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς ή σκέψης, σε συγκεκριμένους τύπους σχέσεων ή ανθρώπων, σε συγκεκριμένα συναισθήματα. Για πολύ καιρό, ήμουν εθισμένη στη θλίψη. Κάθε χαρούμενο συναίσθημα μου φαινόταν τόσο λάθος.
Οι άνθρωποι επιμένουν στους εθισμούς τους επειδή ικανοποιούν μια ανάγκη. Και παρόλο που συνοδεύονται από ένα σωρό δυσάρεστες συνέπειες, τουλάχιστον είναι οικείες και παρηγορητικές.
Κάποτε έβγαινα με κάποιον που χρησιμοποιούσε το αλκοόλ ως μηχανισμό αντιμετώπισης. Κάθε βράδυ, έπινε για να μη θυμάται αυτά που δεν ήθελε να θυμάται και, παρά τις προσπάθειές μου, δεν μπορούσα να τον σταματήσω να αναζητά το μπουκάλι.
Κοιτάζοντας πίσω τώρα, συνειδητοποιώ ότι έκανα λάθος – δεν θα μπορούσα ποτέ να τον κάνω να δει τα λάθη που έκανε με αυτόν τον τρόπο. Παρ’ όλες τις διάφορες συζητήσεις που είχαμε κάνει γι’ αυτό, δεν έκανε προσπάθεια να αλλάξει, επειδή δεν ήθελε.
Αυτό που θέλω να πω με όλα αυτά είναι ότι μια σχέση δεν θα σας σώσει από τον εθισμό σας. Επειδή η ρίζα του προβλήματος δεν βρίσκεται στο άλλο άτομο – βρίσκεται σε εσάς.
Εμείς οι ίδιοι πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη για τον τρόπο που κάνουμε τη ζωή μας – εμείς οι ίδιοι πρέπει να αποφασίσουμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε. Ένα άλλο άτομο μπορεί να μας εμπνεύσει, να είναι εκεί για να μας στηρίξει, να μας βοηθήσει στο ταξίδι μας. Αλλά μόνο αφού εμείς έχουμε υποκινήσει την αλλαγή.
Shirin Asefi
