Ήταν οι πρώτοι που άκουσαν το κλάμα σου… που το περίμεναν με τόση αγωνία… ίσως σε θέλησαν πολύ, πριν γεννηθείς… ίσως σε αγάπησαν βαθιά, πριν σ’ αντικρύσουν… μα ακόμη και αν δεν σε περίμεναν, η κάθε σου μέρα μαζί τους, κάθε στιγμή από το γέλιο σου, τους έκανε να ευχαριστούν το Θεό για το υπέροχο δώρο του, για ‘σένα…
Εκείνοι έστεκαν πλάι σου από τα πρώτα σου βήματα… ήταν δίπλα σου, στα επιτεύγματα, στις απογοητεύσεις, στις δυσκολίες, στις αγωνίες σου… ένιωθαν κάθε σου χαρά, κάθε σου πόνο… και ας μην μπορούσαν συχνά να καταλάβουν που οφείλεται, από πού προέρχεται…
Advertisment
Ήθελαν να σε βοηθούν, να κάνουν το καλύτερο για ‘σένα… και το προσπαθούσαν… με τον τρόπο, άλλοτε που νόμιζαν, άλλοτε που γνώριζαν… μα πάντοτε, με τον τρόπο που μπορούσαν…
Παρατηρούσαν τις εκφράσεις στο πρόσωπό σου… προσπαθούσαν να καταλάβουν πώς μπορεί να νιώθεις, τι μπορεί να χρειάζεσαι… και ας μην μπορούσαν ν’ ανταποκριθούν με τον τρόπο που είχες ανάγκη…
Είχαν πάντα την έγνοια τους για ‘σένα… ήθελαν να είσαι καλά… να βλέπουν χαμογελαστό το πρόσωπό σου, τα μάτια σου… αυτό ήταν και είναι η μεγαλύτερή τους ανταμοιβή για όλα αυτά που σου
Advertisment
πρόσφεραν, μα ακόμη περισσότερο για όλα αυτά που θέλησαν με όλη τους την καρδιά να σου προσφέρουν, και ας μην τα κατάφεραν να φτάσουν ποτέ σ’ εσένα με τον τρόπο που θα ήθελες… Ήταν κράτημα… και ας χρειαζόσουν συχνά να ήταν χάδι…
Κάποτε ήταν και κραυγή… και ας ήθελες τότε να ήταν φωνή απαλή…
Μα ήταν πάντα εκεί… με τον τρόπο που μπορούσαν…
Ήταν, είναι και θα είναι πάντα πλάι σου, στα βήματά σου… μέσα από την παρουσία τους, μέσα από την ανάμνησή τους… θα σε συντροφεύουν έχοντας μια θέση, τη δική τους θέση, στη ζωή και την καρδιά σου…
Μαρία Σμυρνάκη / Ψυχολόγος, MSc στις Εξαρτήσεις, PhD Επιστημών Αγωγής Παν/μίου Κρήτης, Υπεύθυνη Ανοικτής Δομής Υποστήριξης Θ.Π. ΚΕΘΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ
