Εκείνο το βράδυ ο Καρλ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Ένα σωρό σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του. Όταν σκεφτόμαστε καλά για τον εαυτό μας, έλκουμε στη ζωή μας τα ωραιότερα και τα καλύτερα πράγματα. Αυτό είχε ισχυριστεί ο Μαρκ. Ο Καρλ ανυπομονούσε να μάθει περισσότερα για τον Μαρκ.
Ήθελε να μάθει αν η ζωή του ήταν πράγματι γεμάτη με «τα ωραιότερα και τα καλύτερα πράγματα». Ταυτόχρονα όμως δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί και στον ίδιο.
Advertisment
Τελικά νύσταξε. Τότε όμως θυμήθηκε το μοβ βιβλίο. Ξανασηκώθηκε και έβαλε το βιβλίο στο συρτάρι του γραφείου του. Ήθελε να ξεγελάσει τη γυναίκα.
Πράγματι, η ηλικιωμένη γυναίκα με τα άσπρα μαλλιά ήρθε πάλι στο όνειρό του. Φορούσε και εκείνο το κατακόκκινο πουλόβερ. Και πάλι δεν μπορούσε να την καταλάβει. Κουνούσε τα χείλη
της, αλλά εκείνος δεν άκουγε τίποτα. Έπειτα του έδειξε το μοβ βιβλίο και το έβαλε… στο συρτάρι του γραφείου του.
Όταν ξύπνησε ο Καρλ, θυμόταν πολύ ζωντανά το όνειρο που είχε δει. Πήρε το βιβλίο από το συρτάρι και το ξεφύλλισε. Στ’ αλήθεια υπήρχε κάτι καινούριο στη δεύτερη σελίδα:
Advertisment
Η καθοριστική ερώτηση είναι: ΕΙΜΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΛΟΣ;
Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν ασυνείδητα αυτή την ερώτηση στον εαυτό τους. Και απαντούν: Δεν είμαι αρκετά καλός. Δεν μπορώ. Πρέπει, αλλά δεν μπορώ. Η αυτοπεποίθησή τους είναι χαμηλή.
Υπάρχουν τρεις ερωτήσεις που μας βοηθούν να καταλάβουμε τις τρεις καθοριστικές πλευρές της αυτοπεποίθησής μας:
Μπορώ;
Είμαι αξιαγάπητος;
Ποιος είμαι;Μπορώ: Αισθάνομαι ικανός να αντιμετωπίσω τις απαιτήσεις της ζωής μου;
Είμαι αξιαγάπητος: Μου αξίζει να είμαι ευτυχισμένος; Δικαιούμαι μια ωραία και ευτυχισμένη ζωή; Μου αξίζει να με αγαπούν;
Ποιος είμαι: Τι άνθρωπος είμαι; Και νιώθω ευγνώμων για την τωρινή μου ζωή;
Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μας.
Το κείμενο τελείωνε πάλι απότομα. Πώς βρέθηκε αυτό εδώ; αναρωτήθηκε ο Καρλ. Αρχίζω να τρελαίνομαι; Πρέπει να υπάρχει μια λογική εξήγηση για όλα αυτά, σκέφτηκε προσπαθώντας να καθησυχάσει τον εαυτό του. Δεν βρήκε καμία όμως. Επικεντρώθηκε λοιπόν στο κείμενο.
Κι έπειτα του ήρθε μια ιδέα. Ήθελε να απαντήσει τις ερωτήσεις αυτές για τον εαυτό του. Και μάλιστα γραπτώς. Χαχάνισε σαν παιδί. Κυρία, δεν σε πειράζει, φαντάζομαι, να γράψω πάλι στο βιβλίο σου; Αυτή τη φορά πήρε άλλο χρώμα. Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε γράψει με μπλε. Εκείνος πήρε ένα κόκκινο στιλό και άρχισε να σημειώνει:
Μπορώ; Δεν νομίζω ότι μπορώ να χειριστώ όλες τις καταστάσεις.
Υπάρχει άραγε κανείς που θα μπορούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο για τον εαυτό του; Ίσως ο Σούπερμαν. Θα ήταν όμως σίγουρα πάρα πολύ ωραία αίσθηση.
Είμαι αξιαγάπητος; Νομίζω ότι οι σταρ στην ταινία που γυρίζουμε είναι πολύ πιο κουλ και πολύ πιο αξιαγάπητοι. Αυτοί δικαιούνται να έχουν μια ευτυχισμένη και ωραία ζωή. Δεν καταλαβαίνω γιατί να το δικαιούμαι εγώ.
Ποιος είμαι; Θα δυσκολευόμουν αν έπρεπε να περιγράψω ποιος είμαι. Ξέρω πολύ λίγα πράγματα για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω ούτε καν αν είναι σημαντικό. Πρέπει να μπορώ να με περιγράψω; Η ερώτηση αυτή δεν μου λέει σχεδόν τίποτα. Ακούστηκε ότι ήρθε μήνυμα στο κινητό του. Ήταν από τον Μαρκ. Μόνο δυο λόγια, όπως του είχε πει:
Αγάπησες ποτέ κανέναν τόσο πολύ, ώστε να κάνεις τα πάντα γι’ αυτόν; Γίνε εσύ αυτό το άτομο και κάνε ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο.
Όχι, σκέφτηκε ο Καρλ, δεν μου έχει συμβεί μέχρι τώρα. Δεν ήμουν ποτέ τόσο ερωτευμένος. Του άρεσε πολύ μια βοηθός φωτισμού στο στούντιο· ήταν σούπερ. Αλλά ερωτευμένος; Με τίποτα!
Έπειτα αναρωτήθηκε γιατί του το έστειλε αυτό ο Μαρκ. Δεν είχε όμως χρόνο να το σκεφτεί τώρα. Έπρεπε να ετοιμαστεί και να πάει στο στούντιο. Είχε ήδη αργήσει. Πάλι χαχάνισε. Αν αργούσε
πολύ, μπορούσε να τους πει για τη γυναίκα με το κόκκινο πουλόβερ και το μοβ ημερολόγιο. Σίγουρα θα έδειχναν όλοι μεγάλη κατανόηση. Ξαφνικά ένιωσε καλά. Κατάλαβε ότι είχε χιούμορ.
Κι αυτό τον βοηθούσε να τα βγάζει πέρα με πολλά πράγματα. Ακόμα και με ένα μοβ ημερολόγιο που ήταν αδύνατον να υπάρχει.
Το απόσπασμα αποτελεί προδημοσίευση από το βιβλίο “Μπορώ” που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος
