Λένε πως όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερο αποζητάς να είσαι κοντά στην φύση. Όσο κι αν ακούγεται τραγικό, λένε πως αυτό συμβαίνει διότι πλησιάζει η στιγμή να επιστρέψεις εκεί όπου ανήκεις. Εκεί λοιπόν που ξημεροβραδιάζεις στα μπαρ και κάνεις την νύχτα μέρα, εκεί που στριμώχνεσαι, σπρώχνεις και σπρώχνεσαι από το πλήθος και μυρίζεις καπνό, τεκίλες και βότκα πορτοκάλι.
Εκεί που νομίζεις πως όλο αυτό θα κρατήσει για πάντα ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και το μόνο που σε εξιτάρει είναι η απεραντοσύνη του ουρανού, το μπλε της θάλασσας, το πράσινο των δέντρων και γενικά ότι έχει να κάνει με την φύση. Πετάς τα τακούνια και οτιδήποτε σε στριμώχνει, φοράς παπούτσια χαμηλά και άνετα, ενθουσιάζεσαι με τα αιωνόβια δέντρα και τα σπαράγγια που φυτρώνουν στα βουνά, με τους ήχους του ρυακιού με τα τραγούδια των πουλιών.
Advertisment
Πριν από δυο χρόνια φόρεσα τα αθλητικά μου παπούτσια πήρα και ένα κόκκινο σακίδιο στην πλάτη και χώθηκα στο δάσος σε ένα μονοπάτι γραμμικό. Αισθανόμουν κουρασμένη από όσα κουβαλούσα μέσα μου στην χρονιά αλλά η θέα που με περίμενε στο τέλος του μονοπατιού μου έδινε κίνητρο να το περπατήσω. Προχωρώντας ξαφνικά συνάντησα ένα φίδι, σύρθηκε μπροστά μου και κρύφτηκε γρήγορα μέσα σε ένα θάμνο. Τρόμαξα πολύ. Έχω μεγάλη φοβία με τα φίδια από όταν ήμουν παιδί. Προχώρησα με τα πόδια μου να τρέμουν μέχρι που έφτασα σε ένα κυκλικό ξερό σημείο. Δεν είχε φυτά ούτε δέντρα και θεώρησα ότι είναι ασφαλές. Αποφάσισα να μείνω εκεί μέχρι να έρθει κάποιος να με βοηθήσει.
Δεν ήθελα με τίποτα να γυρίσω πίσω γιατί θα μπορούσα να ξανασυναντήσω το φίδι αλλά ούτε και να πάω μπροστά γιατί ενδεχομένως να έβρισκα κι άλλα. Έκατσα σοκαρισμένη στο κέντρο του και άρχισα να κλαίω. Σκεφτόμουν ότι η ώρα θα περνούσε, θα σκοτείνιαζε και θα με έβρισκε το βράδυ ακόμα εκεί και ο φόβος με κυρίευε. Εντούτοις τα πόδια μου δεν υπάκουαν σε εντολές. Όπως στεκόμουν και γυρνούσα χαμένη γύρω γύρω από τον εαυτό μου προσπαθώντας να εντοπίσω κάποια ύποπτη κίνηση φιδιού, είδα μια μαυροφορούσα φιγούρα να με πλησιάζει.
Ήταν μια γιαγιά με το σκυλάκι της. Είχε βγει να μαζέψει μανιτάρια. «Τι κάνεις εδώ όρθια;» με ρώτησε ενώ το σκυλί πηγαινοερχόταν στα πόδια μου κουνώντας χαρούμενο την ουρά του. Της εξήγησα τι έχει συμβεί και έβαλε τα γέλια. «Πάρε ένα μεγάλο ξύλο να σε φυλάει στην διαδρομή και προχώρα να βρεις την θέα σου» με συμβούλεψε. «Τα φίδια δεν σου κάνουν τίποτα, άσε που είναι χειμώνας και τα περισσότερα βρίσκονται σε χειμερία νάρκη» είπε με σιγουριά.
Advertisment
Τα λόγια της με καθησύχασαν και πήρα την μεγάλη απόφαση να συνεχίσω το μονοπάτι. Κάπως τρομαγμένη στην αρχή και πιο άνετη στην συνέχεια. Στηρίχτηκα στις κουβέντες της γιαγιάς και την συνάντηση μου με το φίδι την θεώρησα ένα εντελώς τυχαίο γεγονός. Σκέφτηκα ότι τα περισσότερα θα βρίσκονται σε χειμερία νάρκη, έδιωξα όλες τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό μου και επικεντρώθηκα στην ομορφιά της φύσης. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, είχε βρέξει τις προηγούμενες μέρες, όλα ήταν καταπράσινα και κάθε κομμάτι της διαδρομής ήταν κεντημένο με διαφορετικά χρώματα.
Κάθε στροφή του μονοπατιού έκρυβε και μια έκπληξη. Συνάντησα δυο τεράστιες πεταλούδες που ερωτοτροπούσαν πάνω από ένα θάμνο, κάτι κρινάκια με μεθυστική μυρωδιά που απλώνονταν σε μια πλαγιά, ανηφόρες, κατηφόρες, κακοτράχαλα σημεία αλλά και ευκολοδιάβατα. Κάποιες φορές αισθάνθηκα κουρασμένη και θέλησα να επιστρέψω από την άλλη όμως είχα έναν στόχο και δεν ήθελα να τον αφήσω. Μετά από αρκετή ώρα έφτασα στο τέλος του δρόμου. Στην άκρη του βρήκα έναν τεράστιο βράχο. Σκαρφάλωσα με κόπο πάνω του και η θέα που αντίκρυσα μου έκοψε την ανάσα. Η πλαγιά του βουνού τελείωνε στο μπλε της θάλασσας. Γη, ουρανός, θάλασσα συναντιόνταν σχηματίζοντας ένα πίνακα αριστουργηματικό.
Πήρα μια βαθιά ανάσα γέμισα τα πνευμόνια μου οξυγόνο και έκλεισα τα μάτια μου για να παγιδέψω την πανέμορφη εικόνα. Έπειτα ξάπλωσα εξαντλημένη στον βράχο και άρχισα να παρατηρώ τον ουρανό. Όταν ξεκουράστηκα πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Παρά το πολύωρο περπάτημα ένιωσα πιο δυνατή, γεμάτη εικόνες, μυρωδιές και αισθήσεις. Ικανοποιημένη που πέτυχα τον στόχο μου.
Αυτό είναι ζωή σκέφτηκα! Αυτό είναι ευτυχία.
Αποχαιρετώντας λοιπόν κι αυτή την χρονιά, ούσα λίγο πιο σοφή μπορώ να πω με σιγουριά ότι η φύση κρύβει όλες τις απαντήσεις. Φτάνει να έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά για να μπορέσεις να τις δεις και να τις ακούσεις.
Μέσα από τις διαδρομές μου συνειδητοποίησα ότι:
Για να ζήσεις ουσιαστικά πρέπει να έχεις ένα όνειρο, έναν στόχο. Αυτό θα σε κινητοποιήσει, θα σε σηκώσει από τον καναπέ και θα σου δώσει κίνητρο να διασχίσεις το μονοπάτι σου.
Είναι σημαντικό να μάθεις να ελέγχεις τις σκέψεις σου, να μην αφήνεις να σε κυριεύουν οι φόβοι. Όλα είναι μέσα στο μυαλό. Βγες από την ζώνη ασφαλείας σου, μόλις ξεπεράσεις τα όρια που σου έχει βάλει το μυαλό σου θα συναντήσεις το θαύμα.
Θα υπάρξουν στιγμές που θα ακινητοποιηθείς, δεν θα μπορείς να πας ούτε μπροστά ούτε πίσω. Αποδέξου την κατάσταση, πάρε απόσταση, παρατήρησε την και άφησε τους ανθρώπους να σε βοηθήσουν.
Οι άνθρωποι που συναντάς στον δρόμο σου κατά την διάρκεια της ζωής σου, έρχονται την κατάλληλη στιγμή για να σε βοηθήσουν να προχωρήσεις, να σου δώσουν απαντήσεις, να σε εμπνεύσουν και να σε εξελίξουν. Άλλοι μένουν μέχρι το τέλος και άλλοι για όσο χρειάζεται.
Πρέπει να θυμάσαι να έχεις το νου σου στην διαδρομή. Η μαγεία και η ομορφιά κρύβεται στην κάθε στιγμή, στην κάθε στροφή του μονοπατιού.
Όλα τελειώνουν. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Ούτε τα όμορφα αλλά ούτε και τα άσχημα. Αποδέξου την ανηφόρα με την ίδια διάθεση που αποδέχεσαι την κατηφόρα. Χωρίς προσδοκίες και χωρίς ταυτίσεις απλά με ευγνωμοσύνη!
Αν επιμένεις στον στόχο σου, στο όνειρο σου, τότε αυτό θα σε δικαιώσει.
Εύχομαι το 2023, το μονοπάτι μας να τα έχει όλα και αν τελικά δεν μας αποζημιώσει η θέα, να μας αποζημιώσει η διαδρομή. Άλλωστε σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Ο προορισμός είναι απλά η κινητήριος δύναμη.
Αφροδίτη Δερματά
