Στην ερώτηση «Τι είναι αυτό που δεν θα ανεχόσουν ποτέ στη ζωή σου από έναν άνθρωπο;», οι περισσότεροι θα απαντούσαμε, μεταξύ άλλων, το ψέμα. Όλοι μας επιθυμούμε να περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους ειλικρινείς, που δε φοβούνται να μας κοιτάξουν στα μάτια λέγοντάς μας την αλήθεια. Πριν ζητήσω από τους άλλους να είναι αυθεντικοί απέναντί μου, ας αναρωτηθώ: Άραγε εγώ την αλήθεια τη λέω στον εαυτό μου; Στη ζωή μας καταφέρνουμε να γίνουμε οι καλύτεροι σκηνοθέτες, ενσαρκώνοντας ρόλους βασισμένους σε καλοστημένα ψέματα, με πλοκή που κόβει την ανάσα:
Πράξη πρώτη: «Οι άλλοι φταίνε». Ψέμα βολικό, με περιτύλιγμα γεμάτο κακούς ήρωες που πάντα παλεύω να νικήσω. Οι κακοί, οι αχάριστοι, οι τοξικοί, οι ανάξιοι, οι υποκριτές. Αυτοί οι άλλοι, είναι εκείνοι που στο πρόσωπό τους συναντώ την πλευρά του εαυτού μου που επιμένει να συντηρεί ένα κομμάτι αναλγησίας, γατζωμένο σε ψευδαισθήσεις οικειότητας και ασφάλειας. Φέρε στο μυαλό σου καταστάσεις και συνθήκες στις οποίες εμπλέκονται εσύ και άλλοι: Πόσες φορές ανέλαβες την ευθύνη για τον εαυτό σου ; Κάθε φορά που κάποιος άλλος φταίει, έχω μια καλή δικαιολογία για να παραμένω στην ίδια θέση που με εγκλωβίζει και με κρατά μακριά απ’ όσα ονειρεύομαι για εμένα. Όσοι κακοί, αχάριστοι, τοξικοί, ανάξιοι, υποκριτές και αν υπάρχουν, την ευθύνη για τον εαυτό μου την έχω μόνο εγώ και οφείλω να την προστατεύσω.
Advertisment
Πράξη δεύτερη: «Δεν μπορώ να πω ΌΧΙ». Ψέμα που ξεχειλίζει από συγκίνηση και έναν λανθάνον οίκτο που, όσο κι αν προσπαθώ να τον φιμώσω, φωνάζει για βοήθεια. Αν και από πολύ μικροί εξοικειωνόμαστε με τη λέξη «όχι», αρνούμαι να ανοίξω το πολυτιμότερο δώρο που μπορεί να μου χαρίσει: Την ενηλικίωσή μου! Κάθε «όχι» είναι ένα βήμα αυτοπροστασίας και αυτοαγάπης. Μια ξεκάθαρη θέση πως δεν μπορώ να δώσω κάτι το οποίο δεν έχω, πώς ορίζω εγώ και μόνο εγώ οτιδήποτε «εκτός» να μπει «εντός».
Πράξη τρίτη: «Όταν αλλάξουν τα πράγματα, θα…». Ψέμα γεμάτο υποσχέσεις και θεατή έναν εαυτό που προσεύχεται για θαύματα. Τι γίνεται όταν ολόκληρα βασίζονται στο πότε θα αλλάξουν τα πράγματα γύρω μου ; Τα πράγματα αλλάζουν μόνο όταν αρχίσω να αφηγούμαι στον εαυτό μου μια νέα, διαφορετική ιστορία από αυτή που γεμίζει με σκοτάδια το δρόμο μου προς το φως.
Πράξη τέταρτη: «Όλα κοστίζουν». Κάθε αλλαγή, κάθε «πλησίασμα» σε ό,τι με φέρνει πιο κοντά στον αυθεντικό μου εαυτό έχει κόστος. Το κόστος του να αποχαιρετίσω ό,τι με κρατά δέσμιο σε ένα παραμύθι που επιμένω να λέω στον εαυτό μου και στους γύρω μου, μένοντας θεατής σε μια παράσταση που συνεχίζω να σκηνοθετώ με το ίδιο, πάντα, τέλος. Ένα τέλος αποπνικτικό, που εγκλωβίζει ό,τι παλεύει ν’ απελευθερωθεί.
Advertisment
Πράξη πέμπτη: «Δεν θα σε συγχωρήσω ΠΟΤΕ!» Ψέμα με τιμονιέρη τον θυμό και επιβάτες την εκδίκηση. Μέσα σε αυτό το μεγάλο ψέμα, ας διακρίνουμε ορισμένες αλήθειες: Συγχώρεση δε σημαίνει κερδίζει ο άλλος και χάνω εγώ. Δε σημαίνει ξεχνώ το παρελθόν. Σημαίνει απελευθερώνομαι από τη συμπεριφορά που μου προκάλεσε πόνο και αποδέχομαι τις αδυναμίες του άλλου. Σημαίνει λύτρωση. Κάθαρση. Η συγχώρεση είναι ένα από τα πολυτιμότερα δώρα που μπορώ να κάνω στον εαυτό μου!
Τελευταία πράξη: Η παράσταση στα ψέματα που λες στον εαυτό σου έχει πια ξεπουλήσει! Ήρθε η στιγμή να αλλάξεις σενάριο, διεκδικώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ζωής σου, αναλογιζόμενος το εξής: Πόσο θα μου στοιχίσει εάν δεν αναμετρηθώ με τις δικές μου αλήθειες ;
Βίκη Παππά | Ψυχολόγος-Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
