Τα μάτια μας βομβαρδίζονται συνεχώς από έναν τεράστιο όγκο οπτικών πληροφοριών – εκατομμύρια σχήματα, χρώματα και διαρκώς μεταβαλλόμενες κινήσεις γύρω μας. Για τον εγκέφαλο, αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Από τη μία πλευρά, ο οπτικός κόσμος μεταβάλλεται συνεχώς λόγω αλλαγών στο φως, στην οπτική γωνία και σε άλλους παράγοντες. Από την άλλη, η οπτική μας είσοδος αλλάζει συνεχώς λόγω των βλεφαρισμών και του γεγονότος ότι τα μάτια, το κεφάλι και το σώμα μας βρίσκονται συχνά σε κίνηση.
Advertisment
Για να πάρετε μια ιδέα της “θορυβώδους” αυτής της οπτικής εισόδου, τοποθετήστε ένα τηλέφωνο μπροστά από τα μάτια σας και καταγράψτε ένα ζωντανό βίντεο ενώ περπατάτε και κοιτάτε διάφορα πράγματα.
Το νευρικό, ακατάστατο αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτό που αντιμετωπίζει ο εγκέφαλός σας σε κάθε στιγμή της οπτικής σας εμπειρίας.
Παρόλα αυτά, η όραση δεν μας φαίνεται σαν να προσπαθούμε για αυτήν. Αντί να αντιλαμβανόμαστε τις διακυμάνσεις και τον οπτικό θόρυβο που μπορεί να καταγράφει ένα βίντεο, αντιλαμβανόμαστε ένα σταθερά σταθερό περιβάλλον.
Advertisment
Πώς λοιπόν ο εγκέφαλός μας δημιουργεί αυτή την ψευδαίσθηση σταθερότητας; Η διαδικασία αυτή γοητεύει τους επιστήμονες εδώ και αιώνες και αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη ερωτήματα της επιστήμης της όρασης.
Ο εγκέφαλος της μηχανής του χρόνου
Στην πιο πρόσφατη έρευνά μας, ανακαλύψαμε έναν νέο μηχανισμό που, μεταξύ άλλων, μπορεί να εξηγήσει αυτή την ψευδαίσθηση σταθερότητας.
Ο εγκέφαλος εξομαλύνει αυτόματα τις οπτικές μας εισροές με την πάροδο του χρόνου. Αντί να αναλύουμε κάθε μεμονωμένο οπτικό στιγμιότυπο, αντιλαμβανόμαστε σε μια δεδομένη στιγμή έναν μέσο όρο όσων είδαμε τα τελευταία 15 δευτερόλεπτα. Έτσι, συγκεντρώνοντας τα αντικείμενα ώστε να φαίνονται πιο όμοια μεταξύ τους, ο εγκέφαλός μας μας ξεγελά και μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε ένα σταθερό περιβάλλον.
