Σύνελθε, δεν σου ανήκει…

Οι κατασκηνώσεις είναι εμπειρία για τα παιδιά και μάθημα για τους ομαδάρχες.

Βλέπεις συμπεριφορές, χαρακτήρες και προσωπικότητες. Αντιλαμβάνεσαι διαφορές και ομοιότητες του μικρόκοσμου με την κοινωνία που ζούμε. Βλέπεις την εικόνα της οικογένειας μέσα από τα μάτια του κάθε παιδιού. Καταλαβαίνεις τις ιδιαιτερότητες του θεσμού της φιλίας και των ερωτικών σχέσεων.

Advertisment

Βλέπεις, παιδιά να γίνονται φίλοι ή να μαλώνουν, παιδιά να παίζουν όλα μαζί και να διασκεδάζουν ή να κάθονται μόνα.
Παρατηρείς, ομαδάρχες να ενισχύουν τις κόντρες και τον ανταγωνισμό. Ομαδάρχισσες να ζηλεύουν και να ψάχνουν ευκαιρία να βγάλουν μαχαίρια. Μήπως, είναι διαφορετική η κοινωνία;

Ένας τόσο δα μικρόκοσμος που τους φέρνει όλους πιο κοντά, αλλά δεν σου δίνει κανένα δικαίωμα, καμία στέρεη βάση, καμία διάρκεια.
Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγω καθώς παρατηρώ τις καταστάσεις γύρω μου.

Άνθρωποι διαφορετικοί που αναγκάζονται να γίνουν ομάδα, άλλοι θέλουν, κάποιοι δεν μπορούν. Μερικοί ταιριάζουν και συνεργάζονται, άλλοι απλά ανταγωνίζονται και δεν ανταλλάσσουν ούτε καλημέρα. Τα παιδιά, ποίος τα σκέφτεται; Μάλλον, κανείς!

Οι φιλίες που προκύπτουν, πολλές.
Ο ερωτισμός διάχυτος.
Οι σχέσεις που συνάπτονται, αρκετές.
Οι αντιπάθειες και οι αντιζηλίες ακόμα περισσότερες.
Μόνο που σύντομα, όλα ξεχνιούνται, καθώς η καλοκαιρινή διάθεση μας αποχαιρετά και η αυλαία των κατασκηνώσεων πέφτει.

Η ζωή συνεχίζεται από το σημείο που την είχαμε αφήσει, με τους ανθρώπους που μας περιμένουν. Δύσκολα, να ξαναδείς όσους τόσο στενά δέθηκες, τόσο πολύ ερωτεύτηκες στις 20 μέρες του καλοκαιριού.

Και κυρίως κανένας από αυτούς δεν σου ανήκει. Οπότε μην του φέρεσαι έτσι. Απλά δέθηκες και δέθηκε μαζί σου, λόγω του μικρόκοσμου που ζήσατε. Μην έχεις απαιτήσεις και μην ελπίζεις να αντέξει κάτι που πρόχειρα στήθηκε, κάτι που προσωρινά αναπτύχθηκε, αυτό που υπολόγισες, ποτε θα λήξεις, πριν καλά καλά ξεκινήσεις.

Κανείς δεν είναι κτήμα σου, και τίποτα δεν μπορείς να φυλακίσεις. Πόσο μάλιστα, ένα ασήμαντο φλερτ, στα πλαίσια της έντονης μοναξιάς, που ένιωσες σε ένα βουνό μερικές θερμές καλοκαιρινές νύχτες.

• About
• Latest Posts

Do…Dare…Denia

Σαν παιδί ήθελα να ανήκω στην κοινωνία των “μεγάλων”, τωρα που μεγάλωσα θέλω να ξαναγίνω “παιδί”. Όχι, όχι, μην αγχώνεστε- μην μπερδεύεστε δεν έχω θεμα με την ηλικία. Απλά, όταν λέω γκρι, θέλω να φαντάζομαι έναν ελέφαντα… Όταν ζωγραφίζω ένα αρνι, δεν θέλω να μοιάζει με γέρικο κριάρι… Θέλω να έχω φίλη μια αλεπού… Όχι, όχι δεν τρελάθηκα…. Απλά, σαν άλλος “μικρός πρίγκιπας”, έχω φτιάξει ένα δικό μου “φανταστικό πλανήτη”. Follow me…

Latest posts by Do…Dare…Denia (see all)

• Μην φοβάσαι το παρελθόν, αν έχεις μάθει να κοιτάς μπροστά - 6 Ιουλίου 2017
• 5 μήνες μετά… - 26 Ιουνίου 2017
• Η αντίδραση που έγινε… πάθος - 11 Ιανουαρίου 2017