Λάθος έρωτας
Κακόκεφη και απότομα ξυπνημένη, κάθομαι σε ένα κάθισμα του μετρό και απλά περιμένω. Δεν είμαι σίγουρη, αν περιμένω το μετρό, αν περιμένω να πάω για δουλειά ή αν απλά περιμένω το χρόνο να περάσει. Με τον καφέ σε πλαστικό να μου ζεσταίνει το χέρι, μα με κρύα καρδιά, ίσως περισσότερο να περιμένω να περάσει αυτή η μέρα. Είναι η πρώτη δροσερή μέρα του φθινοπώρου και νιώθω τον χειμώνα να με πλησιάζει, μια έντονη θλίψη που το λατρεμένο μου καλοκαίρι έφυγε και την κατάθλιψη να γίνεται και πάλι ένα μαζί μου, καθώς οι πράξεις μου δεν ήταν αυτές που τόσο άψογα είχα σχεδιάσει, και αυτός από στιγμή σε στιγμή φεύγει.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από Dn / jK
Απέναντί μου, κάθεται ένα ερωτευμένο ζευγαράκι. Ξέρετε, αυτά τα τέλεια, χαμογελαστά παιδιά, που κρατούν τόσο σφιχτά το ένα το άλλο, και πιστεύουν πως μαζί και για πάντα θα ξεπερνούν κάθε εμπόδιο. Πόσο τις ζηλεύω αυτές, τις παιδικές και αγνές σκέψεις, τα αθώα και τρυφερά συναισθήματα, την ανάγκη του “μαζί” και του “πάντα”.
Την κρατά σφιχτά στην αγκαλιά του και κάθε τόσο, την φιλά πεταχτά, μα τόσο τρυφερά στα μαλλιά. Αυτή τον κοιτά στα μάτια και ευτυχισμένη, γελά δυνατά. Κοιτάζοντάς τους, σκέφτομαι πόση χαρά δίνει σε κάποιους ανθρώπους ο έρωτας, αλλά και πόση στεναχώρια και πόνο σε κάποιους άλλους. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι ο έρωτας.
Θα έπρεπε αυτό το μικρό αγγελάκι, να είναι πιο προσεκτικό με τις καρδιές των ανθρώπων και ειδικά όσο μεγαλύτεροι είναι οι άνθρωποι. Όταν ήμασταν παιδιά ήταν πιο εύκολο, μεγαλώνοντας, πονάμε πιο πολύ, καθώς χάνουμε την ελπίδα και φοβόμαστε μην εκτεθούμε, έτσι λοιπόν προτιμάμε να κρύβουμε βαθιά μέσα μας τα συναισθήματα μας και να λέμε, απλά δεν πειράζει.
Ένας τέτοιος φοβισμένος ενήλικας είμαι κι εγώ, που φοβάται να πει όσα νιώθει, όσα θέλει, όσα επιθυμεί, όσα ονειρεύεται, ονομάζοντας τον έρωτα σφάλμα, απαράδεκτο λάθος. Κατακριτέος ο έρωτας στην περίπτωσή μου, καθώς το να ερωτεύεσαι έναν φίλο, μπορεί να σε οδηγήσει στην κρεμάλα, στην ηλεκτρική καρέκλα ή έστω σε κάποιο σοβαρό βασανισμό. Κάπως έτσι σκέφτομαι κάθε φορά που έχω την ανάγκη να βρεθώ κοντά του, να μοιραστώ τον αέρα που αναπνέει, να πιω από τον καφέ του, να καπνίσουμε μαζί το τσιγάρο του.
Δεν μπορώ όμως, απαγορεύεται να το ζήσω, είναι ο παιδικός μου φίλος, ο άνθρωπος που μεγαλώσαμε μαζί, που έχουμε μοιραστεί ώρες ολόκληρες σε σχολεία και φροντιστήρια, έχουμε γελάσει στις εκδρομές και τις διακοπές μας, έχουμε κλάψει για χαμένους παιδικούς και εφηβικούς έρωτες, έχουμε μαλώσει αν θα πάμε σινεμά ή γήπεδο. Ένας άνθρωπος που θέλω να είναι πάντα δίπλα μου, αυτός που ποτέ δεν θέλω να χάσω, καθώς μετά η ζωή μου θα είναι μισή και οι αναμνήσεις μου φτωχές.
Πόσο ακόμα μπορώ όμως να τον κοροϊδεύω; Γιατί τον κοροϊδεύω. Τον αποκαλώ “φίλε μου”, ενώ θέλω να λέω “ζωή μου”, τον χτυπάω φιλικά στην πλάτη, ενώ θέλω να τον κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου και να του φιλάω πεταχτά τα μαλλιά, του εύχομαι σύντομα να βρει το άλλο του μισό, ενώ επιθυμώ να είμαι το δικό του, άλλο μισό. Ναι, τον κοροϊδεύω, καθώς η φιλία διέπεται από ειλικρίνεια, αλήθεια, εμπιστοσύνη, και τον κοιτάζω στα μάτια και τόσο φανερά προσπαθώ να του κρύψω όσα νιώθω, όσα σκέφτομαι, όσα θέλω. Αξίζει ένας φόβος να μου στερήσει ό,τι πιο πολύ αγαπώ;
Πιέζομαι, πνίγομαι, ασφυκτιώ, βγαίνω από το συρμό και αλλάζω κατεύθυνση. Έχασα μέρες, μήνες, καλοκαίρια, να φοβάμαι, να κρύβομαι, να μην ζω. Έχασα αναμνήσεις, στιγμές και πλέον τις θέλω πίσω. Ίσως να μην έρθουν όπως τα περιμένω, όπως τα θέλω, όπως τα λαχταρώ. Σίγουρα όμως θα μπορώ μετά από λίγο να κοιτάζω τον φίλο μου στα μάτια και να μην χρειάζεται να κρυφτώ. Γι αυτό και μόνο αξίζει, το κάθε ρίσκο…
- Μην φοβάσαι το παρελθόν, αν έχεις μάθει να κοιτάς μπροστά - 6 Ιουλίου 2017
- 5 μήνες μετά… - 26 Ιουνίου 2017
- Η αντίδραση που έγινε… πάθος - 11 Ιανουαρίου 2017
